Bron: DE TIJD, 7 januari 2011
Verdronken kalf
En hop, hier gaan we weer, voor een zoveelste ritje op de België-carrousel, richting nergens. De hoofdrolspelers in deze eindeloze saga kunnen of willen geen kant op.
Hoe is het zo ver kunnen komen? (...)
België is een institutionele knoeiboel geworden.
Wie is daar verantwoordelijk voor? Onze politieke leiders van de voorbije decennia die deze institutionele Frankenstein creëerden? (...) De huidige hoofdrolspelers? De staatsman of -vrouw die het beste wil voor álle burgers van dit land pleegt in de huidige omstandigheden wel degelijk politiek zelfmoord. De opruiende achterbannen dan? Velen van hen roepen terecht dat het nationale financieringsmechanisme van geen kanten klopt. Kortom, voor zowat elk van ons kunnen we makkelijk verzachtende omstandigheden inroepen.
Moeten we dan maar begrip opbrengen voor Bart De Wever, Elio Di Rupo en allen die het einde van België nu wel erg dichtbij brengen? Neen. Enerzijds omdat de morrende doorsnee-Belg het relatief uitzonderlijk goed heeft in dit pamperende luilekkerland
- wie van hen heeft de vreselijkste economische crisis in tachtig jaar écht gevoeld? - en zich niettemin gedraagt als een rotverwend, overvoed kind. Anderzijds is onze afgunstwekkende levensstandaard bijlange niet verzekerd. De sociaaleconomische uitdagingen voor de volgende generaties zijn in onze contreien sowieso groot, ook zonder een jarenlang durende regimecrisis. In het geval van België worden ze stilaan enorm.
Maar wij, morrende Belgen, zijn even niet met de welvaart van onze kinderen bezig. We willen vooral niet dat die andere Belgen ten dele zelf voor hun welvaart willen zorgen/dat die andere Belgen meegenieten van onze inspanningen (schrappen wat niet past).
We ruziën nu al jaren om de verdeling van een welvaartskoek die enorm is in vergelijking met het wereldgemiddelde, maar duidelijk te klein is voor de volgende generaties. We zouden al jaren met z’n allen volop moeten werken aan het groter maken van die koek.
Home 