Het behoud van België is voor het merendeel der linkse activisten een natuurlijk bijverschijnsel. Je zal De Bruyn nooit horen zeggen dat België zijn ideologisch einddoel is, maar als je echt democratisch tewerk wilt gaan kan je dat in onze maatschappij bijna niet anders dan via een Belgische (en Europese benadering).
Kleinere schaalverdeling bestaat er alleen maar in om particuliere belangen te kanaliseren ten nadele van de rest van de bevolking. De dwergparticulieren als de meesten onder ons moeten zich geen enkele illusie maken, ze zullen er bij elke splitsing bekaaid van afkomen.
Er is niet enkel een patriotistische reden om voor België op te komen, er zijn er eindeloos veel meer. Dat men zich geen rad voor de ogen laat draaien.
Naar verluidt zou het partijbestuur van en rond Caroline Gennez De Bruyn geen enkele verkiesbare plaats gunnen bij de komende verkiezingen, hoewel hij toch 33% haalde in de campagne voor het voorzitterschap. Men moet het niet met die aanpak eens zijn (ik ben ook in wezen niet van die strekking), maar fair is dit niet.
Dit malaise tekent zich niet alleen af in België, in Frankrijk zie je dit ook tussen enerzijds het establishment rond Royal en anderzijds de veel linksere Aubry, en daar zijn communautaire spanningen niet echt aan de orde.
Tussen haakjes, van een behoorlijk rechts en flamingantistisch tijdschrift als Knack (cfr. editoriale voorwoorden) zou je toch niet zo'n tribune voor De Bruyn verwachten. Maar een minimum aan journalistieke objectiviteit laat hen dit blijkbaar doen. Zou Humo dit ook voor hem doen? Of De Morgen...
Home 
