POLLUTION DE LA SENNE - VERVUILING VAN DE ZENNE

Sinds vele dagen functionneert het waterzuiveringsstation Brussel Noord niet meer. Afvalwater van een miljoen Brusselaars stroomt door de Zenne en vervuilt het milieu tot aan het Scheldebekken. De Brusselse minister van milieu doet er niets aan. Maar in tegenstelling tot haar verontwaardigde kreten bij elk probleem dat rijst binnen het Vlaamse Gewest en steeds weer door de Vlaamse regering op zeer korte termijn wordt opgelost, blijft de BUB oorverdovend stil bij dit schandelijk falen van de Brusselse Franstalige minister van milieu en van de Brusselse regering. Eens te meer blijkt dat het de BUB enkel te doen is om het bestrijden van de Vlaamse politici.

Minister Huytebroek is incompetent zoals zovele andere particraten. Maar de ware schuldigen zijn zij die milieu hebben gesplitst in 1980 en zij die die splitsing vandaag nog altijd durven te verdedigen.

Voor de rest moet je af en toe onze site nakijken. We hebben hier al sinds twee dagen een bericht over:

http://www.unionbelge.be/nieuws.php?subaction=showfull&id=1260721126&archive=&start_from=&ucat=5&

Belgica wrote:

Huytebroek is incompetent. Maar de ware schuldigen zijn zij die milieu hebben gesplitst in 1980 en zij die die splitsing vandaag nog altijd durven te verdedigen.

Voor de rest moet je af en toe onze site nakijken. We hebben hier al sinds twee dagen een bericht over:

http://www.unionbelge.be/nieuws.php?subaction=showfull&id=1260721126&archive=&start_from=&ucat=5&

Dat bericht bevat, behalve het bekende BUB-geleuter over de splitsing, in de eerste plaats een aanval op de Vlaamse minister...

In DS (papieren versie) staat er vandaag een interessant artikel over de herfederalisering van milieu. De Bond Beter Leefmilieu is tegen, maar heeft geen zinniger argumenten dan de ouderwetse verschillentheorie (ja, ja, Stad Antwerpen = de Westhoek) en "Vlaanderen staat nooit bevoegdheden af." Enfin, elke zin van hun tekst kan weerlegd worden. Wel goed dat ze erover spreken. Dat is de eerste stap weg uit de federalistische waanzin.

Gelukkig heeft Vlaanderen een alerter milieubeleid dan Brussel. (Men kan zich voorstellen hoe luidruchtig het hypocriete BUB-gehuil zou zijn geweest, als door het falen van een Vlaams minister een milieuramp was ontstaan van de omvang van de ramp die de schuldige nalatigheid van het Brussels gewest nu veroorzaakt heeft.)

De UB maakt zich liever druk over een sportzaakje (van mensen die in feite eigenlijk nog ongelijk hebben ook) dan over échte problemen van het milieu.


OF MOETEN WE LEZEN: De UB maakt zich liever druk over de Vlaamse regering die geen fouten maakt (in het geval van Wickmaeyer en Malisse) dan over Franstaligen die fouten maken... Ik vermoed het laatste.

De regionale splitsing van het milieu getuigt in een landje zoals België van een zeer kortzichtige visie: vervuiling en de grote milieuproblemen (cf. conferentie van Kopenhagen) stoppen niet bij (taal)grenzen.

België kent vier minister die allemaal bevoegd zijn voor milieu, absurdistan op zijn best!

Diogène wrote:

De regionale splitsing van het milieu getuigt in een landje zoals België van een zeer kortzichtige visie: vervuiling en de grote milieuproblemen (cf. conferentie van Kopenhagen) stoppen niet bij (taal)grenzen.

België kent vier minister die allemaal bevoegd zijn voor milieu, absurdistan op zijn best!

Ikweet niet hoeveel landen er aan de conferentie van Kopenhagen deelnemen, en toch is er maar één wereld! En ook in veel van die landen zijn er subnatioanle entiteiten die autonoom een milieubeleid voeren. En bovendien heeft in de meeste landen van Europa ook de gemeente een milieubeleid.

Om efficient milieubeleid te voeren hebben zowel centrale als gedecentraliseerde beleidsniveaus een eigen verantwoordelijkheid.
In de praktijk komt her er in België op neer dat de gewesten, de provincies en de gemeenten met wisselend succeshet beleid voeren waarvan de Europese Unie de grote lijnen en de doelstellingen bepaalt.

Het huidige probleem in Brussel is een typisch grensprobleem: dat kan zowel tussen staten als tussen deelstaten ontstaan. Je kunt er van dromen dat ooit de grenzen verdwijnen, maar in afwachting dat die droom uitkomt moet je zorgen dat er tussen de aan elkaar grenzende (deel)staten goede afspraken worden gemaakt en dat die afspraken correct worden nageleefd.

In de veronderstelling dat milieubeleid in België een exclusief federale aangelegenheid zou zijn is het trouwens de vraag hoe goed dat vandaag zou functionneren : vermoedelijk niet beter dan het justitiebeleid en het beleid van het departement financiën...

Quote :

En ook in veel van die landen zijn er subnatioanle entiteiten die autonoom een milieubeleid voeren. En bovendien heeft in de meeste landen van Europa ook de gemeente een milieubeleid.

Welke subnationale entiteiten hebben een autonoom milieubeleid?

Uw argument inzake de gemeenten slaat nergens op: die opereren binnen nationale (federale) kaderwetten.

Ik ga ervan uit dat iemand die wil discussiëren over het functionneren van de overheidsinstellingen in België de Grondwet en de wetten i.v.m met de taak , de opdrachten en de verantwoordelijkheid van die instellingen kent.

Renaat wrote:

Ik ga ervan uit dat iemand die wil discussiëren over het functionneren van de overheidsinstellingen in België de Grondwet en de wetten i.v.m met de taak , de opdrachten en de verantwoordelijkheid van die instellingen kent.

Inderdaad, België is het enige land waar milieu gesplitst is. Waarmee u uw eigen stelling weerlegt.

Bruno wrote:

Renaat wrote:

Ik ga ervan uit dat iemand die wil discussiëren over het functionneren van de overheidsinstellingen in België de Grondwet en de wetten i.v.m met de taak , de opdrachten en de verantwoordelijkheid van die instellingen kent.

Inderdaad, België is het enige land waar milieu gesplitst is. Waarmee u uw eigen stelling weerlegt.

Het milieu is niet gesplitst.

Juist en dat is nu net het probleem !

Het milieuBELEID is gesplitst ! Ziet u de paradox of moet ik een tekening maken (wat hier helaas niet mogelijk is)?

Inderdaad, het milieubeleid is gesplitst. De Grondwetgever en wetgever hebben het milieubeleid aan bepaalde overheidsinstellingen toevertrouwd. Ondermeer omdat sinds de jaren zestig de zorg voor het milieu steeds meer een opdracht van de overheid is geworden. En sindsdien is er meer zorg en aandacht naar het milieu gegaan dan tijdens de daaraan voorafgaande periode van 150 jaar unitaire milieuverwaarlozing!

Een "accident" als het uitvallen van een waterstation had evengoed onder een unitair stelsel kunnen voorvallen. En niets bewijst dat het probleem dan vlugger zou opgelost geraakt zijn.

Allez, Renaat, niet zeveren, hè. Die bijzondere aandacht voor met milieu sinds de jaren 70 (vóór de regionaliseirng overigens) heeft niets, maar dan ook totaal niets met de regionalisering van het milieubeleid te maken, maar alles met de groeiende bewustzijnswording bij de burgers (Greenpeace, WWF, Gaia, BBL, groene partijen, etc.) en de overheden van de wereld.

De regionalisering kwam tegemoet aan een ruimere algemeen politieke bewustwording bij de burgers, onder meer in verband met de milieuproblematiek.

Belachelijke onzin en kinderpraat. Bewijs dat maar eens.

Als de Vlaams-nationalisten eerlijk zouden zijn, zouden ze nu ridderlijk moeten toegeven dat de splitsing van het milieubeleid in 1980 een zware vergissing was. Dat konden ze al in 2003 doen n.a.v. de milieuramp van Buda Marly en zelfs nog vroeger gelet op de erbarmelijke toestand van het milieu in het Vlaams gewest.

Belgica wrote:

Belachelijke onzin en kinderpraat. Bewijs dat maar eens.

Als de Vlaams-nationalisten eerlijk zouden zijn, zouden ze nu ridderlijk moeten toegeven dat de splitsing van het milieubeleid in 1980 een zware vergissing was. Dat konden ze al in 2003 doen n.a.v. de milieuramp van Buda Marly en zelfs nog vroeger gelet op de erbarmelijke toestand van het milieu in het Vlaams gewest.

Als u eerlijk de geschiedenisboeken leest zult u vaststellen dat de regionalisering in de eerste plaats een (economische) eis was van de linkse Walen. (Renard c.s.). De Vlaamse politici waren in de jaren 1970-1980 nog erg weigerachtig om de regionalisering - ofschoon al ingeschreven in de Grondwet in 1970 - metterdaad te realiseren. Dat leidde onder meer tot mislukkig van het Egmontpact in 1978. De linkse partijen in Wallonië hoopten door politieke autonomie de ondergang van de traditionele industrie (kolen en staal) te kunnen tegenhouden, wat natuurlijk een illusie was... Voor de Vlaamse partijen, die toen nog sterke voorstanders van unitarisme waren - behalve misschien voor de Volksunie - was de regionalisering eigenlijk een cadeau dat ze niet hadden gevraagd. De Vlamingen hadden er vooral bezwaar tegen, dat Brussel een evenwaardig gewest zou worden. Daarbij waren zij beducht voor een structuur waarin Brussel niet meer als hoofdstad een bindende rol tussen de Belgen zou spelen, maar als gewest nu eens concurrent zou zijn van de andere gewesten en dan weer bondgenoot van het Waals Gewest tegen het Vlaams Gewest... De geschiedenis heeft bewezen dat die vrees niet ongegrond was... Maar in feite heeft de Belgische staat toen de structuur gekregen die de Franstalige partijen graag gewild hebben: drieledig, leuke transferregelingen maar voldoende alarmbel- en belazngenconflictmogelijkheden om vooral de autonomie de Vlamingen op elk ogenblik te beperken.
Het is flauwe kul de "Vlaams-nationalisten" voor die gang van zaken als de schuldigen aan te wijzen!

Als het milieubeleid niet was gesplitst, had er zich even goed een milieuramp kunnen voordoen.

Uiteraard, maar we spreken hier over verergering en verhoging van het risico. En dat is al erg genoeg !

Zeer goede reactie op DS:

Op 16 december 2009 omstreeks 13u39, zei Jos Wouters:

Dan, gezond verstand zegt voor dergelijke materies een zekere schaalgrote nodig is om effectief en efficient te kunnen werken. Dat geld ook voor de milieunormen. Waar ik het moeilijk mee heb is dat de nationalistische reflex primeert op het gezond verstand. En als er nog een aantal vlaamse blunders zoals Vlaams huis NY, BAM, Muyters, Deurne bijkomen, dan kan je gerust zijn dat er meer en meer vlamingen zich gaan afvragen waar de Vlaamse gezagshebbers het recht halen om hun belastingsgeld te verkwanselen.

Hoe speelt u het toch klaar?

U schuift de onbekwaamheid van de Franstalige, Brusselse minister af op de Vlaams-nationalisten.

Ipv te zeveren over de correcte (!) uitvoering van de dopingwetgeving door Muyters, zou u beter eens uithalen naar het Brussels wanbeleid.

Alsof grenzen voor problemen zorgen. Nederland krijgt van vlaanderen geen vervuilde schelde, en geen vervuilde maas. Blijkbaar lukt tussen Vlaanderen en Nederland wél, wat er in België NIET kan .

Renaat wrote:

Belgica wrote:

Belachelijke onzin en kinderpraat. Bewijs dat maar eens.

Als de Vlaams-nationalisten eerlijk zouden zijn, zouden ze nu ridderlijk moeten toegeven dat de splitsing van het milieubeleid in 1980 een zware vergissing was. Dat konden ze al in 2003 doen n.a.v. de milieuramp van Buda Marly en zelfs nog vroeger gelet op de erbarmelijke toestand van het milieu in het Vlaams gewest.

Als u eerlijk de geschiedenisboeken leest zult u vaststellen dat de regionalisering in de eerste plaats een (economische) eis was van de linkse Walen. (Renard c.s.). De Vlaamse politici waren in de jaren 1970-1980 nog erg weigerachtig om de regionalisering - ofschoon al ingeschreven in de Grondwet in 1970 - metterdaad te realiseren. (...) en belazngenconflictmogelijkheden om vooral de autonomie de Vlamingen op elk ogenblik te beperken.
Het is flauwe kul de "Vlaams-nationalisten" voor die gang van zaken als de schuldigen aan te wijzen!

Federalisme was een eis van het VNV en de opvolger daarvan de Volksunie én van de VVB sedert de jaren 1960 o.l.v. Wilfried Martens.

De Waalse beweging en de Waalses syndicalisten wilden federalisme.

André Renard (Valenciennes, 25 mei 1911 - Seraing, 20 juli 1962 ) was een Waals syndicalist en verzetsstrijder uit de 20e eeuw.

Geboren in Valenciennes in 1911 was Renard syndicaal actief vanaf 1932. In 1936 ging hij in dienst. Hij werd gevangengenomen en weggevoerd naar Duitsland van 1940 tot 1942. Hij werd vrijgelaten om gezondheidsredenen en werd actief in de Waalse weerstand. Hij overleed in Seraing in 1962 na een lange militante vakbondsloopbaan in Wallonië. Renard ijverde voor een syndicalisme, dat losstaat van traditionele politieke partijen.

In 1950 zette Renard zich af tegen de terugkomst van koning Leopold III. Hij sprak zijn steun uit voor het buitengewoon Congrès national wallon dat in maart 1950 werd samengeroepen in Charleroi. Renard was ook van diegenen die trachtte een Waalse separatistische regering te vormen, na het drama van Grâce-Berleur. Renard was de mening toegedaan dat het federalisme een goede zaak is en steunde bijgevolg het FGTB op het Waals nationaal congres. Hij legde er wel de nadruk op dat de bevrijding ten goede moest komen van de arbeidersklasse. Enkele jaren werd hij verkozen tot adjunt-secretaris-generaal van het ABVV; hij hield zich hoofdzakelijk bezig met de Waalse "regionales".

In de jaren 1950 lanceerde Renard zijn programma van structuurhervormingen. Zijn voorstellen werden unaniem goedgekeurd door het ABVV, maar zouden feitelijk de Vlamingen en de Walen verdelen. De Belgische Socialistische Partij nam op het einde van het decennium zijn programma voor structuurhervormigen aan, evenals het idee om de partij te splitsen naar gemeenschap.

In de winter van 1960-1961 nam Renard deel aan de stakingen tegen de eenheidswet. Hij coördineerde de vakbondsacties en bleef verkondigen dat het federalisme noodzakelijk was om de structuurhervormingen van de staat door te voeren. Na de opschorting van de staking wilde hij de strijd verderzetten Hij nam ontslag uit het ABVV en richtte de Waalse Volksbeweging (MPW) op. In de schoot van deze groep ijverde hij ervoor om de economische activiteit aan te zwengelen door structuurhervormingen. Hij verloor echter na een jaar het leiderschap van de beweging, maar weigerde op te stappen.

Onder het renardisme verstaat men de zienswijze van André Renard om de Waalse strijd ondergeschikt te maken aan de syndicale actie, omdat die deel uitmaakt van een meer globale visie op de maatschappij. Het is een bijzondere vorm van het socialisme of het syndicalisme.

André Renard was van mening dat België een federalistische staatsstructuur nodig had. De verslechterende economische toestand in Wallonië en de inhaalbeweging die Vlaanderen maakte in de naoorlogse jaren deden bij hem het idee opperen dat Wallonië een eigen economisch beleid moest voeren dat tegemoet kwam aan de Waalse noden. Hij vreesde dat de economische vooruitgang van Vlaanderen en de daarmee gepaard gaande ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap er toe zou leiden dat België gedomineerd werd door Vlaanderen. Het federalisme zou er volgens Renard moeten voor zorgen dat de Waalse belangen gevrijwaard bleven.

Ontvangen van "http://nl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9_Renard"

Waar heb ik beweerd dat de Waalse beweging dat niet wilde?

Toende Waalse regionaisten vanaf 1945 federalisme begonnen te eisen waren zij veel machtiger en invloedrijker dan de Vlaams-nationalisten.