HERENIGING DUITSLAND - REUNIFICATION DE L'ALLEMAGNE

Le standard de vie en Allemagne de l'est a en 20 ans augmenté de 33 à 70% comparé à celui en Allemagne de l'Ouest. Ceci est aussi parfaitement possible en Belgique via un nouvel Etat unitaire et bilingue décentralisé sur les provinces avec une solidarité forte entre tous les Belges.

De levensstandaard in Oost-Duitsland is op 20 jaar gestegen van 30 naar 70% vergeleken met die van West-Duitsland. Dat is ook perfect mogelijk in België via een nieuwe unitaire en tweetalige staat gedecentraliseerd op basis van de provincies met een sterke solidaritait tussen alle Belgen.

AP

VRT

Twintig jaar na de Duitse hereniging
AP VRT zo 03/10/2010 - 07:34

Vandaag vieren de Duitsers hun nationale feestdag, de "Dag van de Duitse Eenheid". Ze herdenken daarmee het feit dat het land 20 jaar geleden, na tientallen jaren Koude Oorlog, opnieuw herenigd werd.
bekijk
Hans Modrow doet voorstel tot hereniging
Panorama: Door de muur
beluister
Bedrijfsleider Van Cauwenberg (Agfa): "Er was geen kleur in 1990, alleen maar grijstinten"
Een terugblik op de werking van de Treuhandanstalt
Na de plotse val van de muur van Berlijn op 9 november 1989, leek de droom van vele Duitsers om ooit opnieuw één land te vormen niet langer alleen nog een droomwens. Na de Tweede Wereldoorlog was het land immers opgedeeld in twee stukken: aan de ene kant de Bondsrepubliek Duitsland en aan de andere de Duitse Democratische Republiek. De daaropvolgende Koude Oorlog sloeg de hoop om snel tot een hereniging te komen voor vele tientallen jaren de bodem in.

Maar na de val van de muur dienden zich nieuwe mogelijkheden aan, al zou de weg naar een hereniging niet gemakkelijk zijn en bijna een jaar duren. Er moest niet alleen gesproken worden tussen de twee Duitslanden, maar ook met de vier geallieerden die Duitsland in 1945 hadden verdeeld: de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, Frankrijk en Groot-Brittannië.

Vrijemarkteconomie
Op 28 november 1989 kwam de West-Duitse bondskanselier Helmut Kohl in het parlement voor de dag met een eerste plan om tot een hereniging te komen. En nadat In Oost-Duitsland de macht van de communistische eenheidspartij meer en meer afgekalfd was, gingen de gesprekken tussen beide landen begin 1990 van start.

Een eerste punt van discussie was de invoering van de vrijemarkteconomie in de DDR. In het communistische Oost-Duitsland waren de meeste bedrijven immers in handen van de staat (van het volk). Uiteindelijk werd beslist die bedrijven onder te brengen in een holding, de "Treuhandanstalt", die de verkoop van de bedrijven zou organiseren.

Ook op monetair vlak werd er een belangrijke beslissing genomen door de waarde van de Oost-Duitse mark gelijk te stellen met die van de West-Duitse. Op die beslissing kwam heel wat kritiek in West-Duitsland, maar de pariteit 1:1 werd behouden.


AP Lothar de Maizière en Helmut Kohl Het tweede belangrijke punt dat de twee landen bespraken, was de organisatie van vrije verkiezingen in de DDR. Die draaiden uit op een overwinning van de centrumrechtse partijen die zich verenigd hadden in de "Alianz Für Deutschland". De nieuwe premier werd de christendemocraat Lothar de Maizière. Die vormde samen met de liberalen en de oud-communisten een eenheidsregering om een zo breed mogelijke basis te hebben voor de herenigingsgesprekken.

Die gesprekken gingen begin juni van start en werden in augustus afgerond. Het "Einigungsvertrag" bepaalt dat de DDR toetreedt tot de Bondsrepubliek Duitsland en dat de grondwet van de BRD voor alle Duitsers geldt. Het verdrag regelt ook de noodzakelijke hervorming van het aantal zetels in het parlement en roept Berlijn uit als de nieuwe hoofdstad van het land. De tekst bepaalt ook dat de eenmaking op 3 oktober zal ingaan.

Internationale bezwaren
De beide Duitslanden hadden dan wel een akkoord bereikt om zich ter verenigen, intussen moest er ook rekening gehouden werden met de standpunten en de vrees voor een groot Duitsland in het buitenland, en in het bijzonder van de oude geallieerden.

Kohl had al snel door dat de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie een hereniging niet in de weg zouden staan, maar de Franse president François Mitterand en de Britse premier Margaret Thatcher waren, met de recente geschiedenis in gedachten, moeilijker te overtuigen.

Na maandenlange onderhandelingen tussen de beide Duitslanden en de geallieerden werd in september dan toch het Twee+Vier Verdrag gesloten. Daarin waren de volgende bepalingen opgenomen.

•Duitsland ziet er voorgoed van af om naar een herovering te streven van het grondgebied in het oosten dat het aan Polen verloren had. De vastgelegde grens tussen Polen en Duitsland (de Oder-Neisse-grens) blijft behouden (een Britse eis).
•Het Duitse leger mag niet beschikken over nucleaire, chemische of biologische wapens. Op het Duitse grondgebied mogen geen atoomwapens worden opgeslagen (een eis van de Sovjet-Unie).
•De Duitse troepensterkte wordt herleid van 500.000 naar 370.000 man (een Franse eis).
•De Sovjettroepen die nog in Oost-Duitsland gelegerd zijn, worden geleidelijk teruggetrokken.
•Duitsland krijgt de volledige soevereiniteit.
Nadat ook dit internationale luik geregeld was, stond niets de hereniging van beide landen op 3 oktober meer in de weg.

Oost-West
Na de grote feestelijkheden voor de hereniging op 3 oktober 1990, volgde al vrij snel de ontnuchtering. De economie in Oost-Duitsland klapte in mekaar en het ene na het andere bedrijf moest de deuren sluiten. De werkloosheid is 20 jaar na datum nog altijd een stuk hoger in het oosten van Duitsland en veel jonge mensen zijn naar het westen getrokken. In 20 jaar tijd is Oost-Duitsland 12 procent van zijn bevolking kwijtgeraakt: er leven nu 1,7 miljoen mensen minder dan in 1990.

De "bloeiende landschappen" en de welvaart die Helmut Kohl in het vooruitzicht stelde, laten ook nog op zich wachten, alhoewel er verbetering is. De levenstandaard in het oosten bedraagt 70 procent van die in het westen, terwijl dat in 1990 maar 33 procent was. Dankzij massale investeringen is de infrastructuur in het oosten grotendeels vernieuwd, maar het ontbreekt aan investeringen van grote bedrijven. De werknemers in het oosten verdienen nog altijd een kwart minder dan hun collega's in het westen.

Het land mag dan 20 jaar geleden herenigd zijn, in de geesten van veel Duitsers is het nog niet zo ver en blijven de vooroordelen bestaan. In het westen klagen mensen over de massale financiële transfers naar het oosten en in het oosten voelen velen zich bedrogen door het westen. Zij hebben heimwee naar de goede oude tijd in de DDR.

Frank Segers

Belgica wrote:

Le standard de vie en Allemagne de l'est a en 20 ans augmenté de 33 à 70% comparé à celui en Allemagne de l'Ouest. Ceci est aussi parfaitement possible en Belgique via un nouvel Etat unitaire et bilingue décentralisé sur les provinces avec une solidarité forte entre tous les Belges.

De levensstandaard in Oost-Duitsland is op 20 jaar gestegen van 30 naar 70% vergeleken met die van West-Duitsland. Dat is ook perfect mogelijk in België via een nieuwe unitaire en tweetalige staat gedecentraliseerd op basis van de provincies met een sterke solidaritait tussen alle Belgen.

1. De levensstandaard in Wallonië ligt momenteel geen 3 keer lager zoals in de DDR in 1990, en het verschil was ook in het verleden nooit zo groot.
2. De Noord-Zuid-transfers in België zijn groter dan in Duitsland: volgens een goede bron ( http://www.unionbelge.be/?p=519 ) vloeit er jaarlijks 793 euro per West-Duitser naar Oost-Duitsland (totaal 50 miljard euro), in België loopt die transfer op tot 833 euro per Vlaming naar Wallonië (totaal 5 milard euro). De Abafim-studie gemaakt door de Vlaamse administratie kwam in 2004 zelfs op een bedrag van 6,6 miljard of 1.100 euro per Vlaming. Sommige berekeningen gaan zelfs tot 11 miljard, als men ook het afbetalen van de staatsschuld meerekent. ( http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GPQ9LL21)
3. De transfers tussen Vlaanderen en Wallonië bestaan verschillende decennia, in ieder geval langer dan de transfers tussen West- en Oost-Duitsland, ze hebben duidelijk niet hetzelfde nuttige effect gehad als de Duitse transfers.
4. Net zoals België tegenwoordig is Duitsland een federale staat, weliswaar met een zeer helder solidariteitsmechanisme tussen de verschillende deelstaten (de zgn Finanzausgleich). Diezelfde transparantie ontbreekt in België. Een federale staat als voorbeeld van hoe het zou kunnen functioneren in een unitaire staat is natuurlijk onzinnig.
5. Over het nut van transfers is niet iedereen het eens, sommigen stellen zelfs dat een verlaging van de transfers op middellange termijn voor economische groei zou zorgen (http://trends.rnews.be/nl/economie/nieuws/beleid/vlaanderen-en-wallonie-zijn-beter-af-zonder-transfers/article-1194727390543.htm). Ook binnen Duitsland zijn er heel wat kritische stemmen te horen over het nut van transfers. Het is duidelijk dat een federale staat in dat verband beter geschikt is om een beheerst transfersysteem uit te werken waarbij transfers niet hoger of lager liggen dan functioneel is voor de ontwikkeling van de betrokken regio. In een unitaire staat is niet na te trekken naar waar de geldstromen vloeien. Decentralisatie volstaat hierbij niet, omdat gedecentraliseerde eenheden zoals provincies voor dergelijke belangrijke zaken altijd een ondergeschikt bestuur zonder werkelijke bevoegdheden zullen blijven voor de centrale overheid. Uiteindelijk betekent decentralisatie enkel dat het uitvoeren van welbepaalde taken op een regionaal niveau worden georganiseerd, niet dat die decentrale eenheden enige relevante beslissingsbevoegdheid hebben of een werkelijk eigen beleid kunnen voeren.
6. Ook in Duitsland wordt de West-Oostsolidariteit af en toe in vraag gesteld. Het besef tot 1 natie te behoren zorgt ervoor dat dit debat nooit politiek van de grond komt. In een land als België waar dat besef veel minder sterk is, moet men veel meer moeite doen om transfers te verantwoorden. Economische argumenten spelen daarbij wellicht een doorslaggevender rol dan een emotioneel beroep op solidariteit.
7. De relevantie van uw stelling is bijzonder klein. Indien u denkt dat een unitaire staat beter geschikt zou zijn voor een economische relance van Wallonië zou u er als unitaristische partij goed aan doen daar ook effectief argumenten voor aan te dragen. Ik zie geen enkel economisch argument in uw stelling, geen enkele aanwijzing hoe u dat economisch beleid unitair zou organiseren, geen enkel argument dat aangeeft waarom een unitaire staatsstructuur beter geschikt zou zijn dan een federale staatsstructuur om de economie te beheren. Ik zie daar enkel wat redundante informatie over tweetaligheid en provincialisme, zaken die daar uiteindelijk weinig of niets mee te maken hebben. Ik zou zeggen, maak eerst uw huiswerk voor u met een dergelijke stelling op de proppen komt en zolang dat niet gebeurd is, bespaar u dan de moeite om te antwoorden.