Belgica
Admin
Number of posts : 5604
Location : BELGIE - BELGIQUE - BELGIEN - BELGIUM
Registration date : 2008-11-19
 | | Subject: Torfs (CD&V) wil meertalig Brussel - Torfs (CD&V) veut un Bruxelles multilingue Thu Apr 07, 2011 2:18 pm | |
| Torfs wil een officieel meertalig Brussel, want dat komt overeen met de realiteit. De eenvoudige vraag die elk mens met rationeel verstand zich dan stelt is: "kan je die redenering niet op heel het kleine België toepassen?"
Torfs veut un Bruxelles multilingue parce que cela correspond à la réalité. La question simple que se pose chaque être rationnel: "ne peut-on appliquer ce raisonnement à toute la petite Belgique?"DE STANDAARD  Brussel
* donderdag 07 april 2011, 05u00
* Column Rik Torfs
De Franse Gemeenschap wordt de Fédération Wallonie-Bruxelles. Ik wil niemand beledigen in tijden van korte lontjes en lange tenen, maar de nieuwe federatie doet mij aan kolonel Kadhafi denken. Op 7 april 1971 richtte de Libische leider samen met Egypte en Syrië de Federatie van Arabische Republieken op. Op het terrein gebeurde er niets. In 1973 besloten Kadhafi en Mohammed Anwar al-Sadat tot de Libisch-Egyptische Unie over te gaan. De resultaten van dit grootse project waren nimmer empirisch waarneembaar. Een jaar later was het de beurt aan de Tunesische president Habib Bourguiba om samen met Kadhafi de Islamitische Arabische Republiek in het leven te roepen. Op de praktische uitwerking van die grootse constructie wachten we nog steeds.
Onnozelheid bestrijdt zichzelf. Al kun je niet voorzichtig genoeg zijn, denkt de Vlaamse voorman Vic Van Aelst. Hij wil een ultieme dam tegen het Frans opwerpen: bestrijd die taal door haar niet langer aan te leren. Onwetendheid als wapen. We moeten daarin verder durven gaan. Alleen analfabetisme behoedt ons voor de onzin die dagelijks in De Standaard staat, deze column inbegrepen. Kortom, aan beide kanten van de taalgrens leidt de politieke impasse tot radicale gedachten, die eerder radicaal zijn dan gedachten.
Hoe de Franstaligen omgaan met hun provincialisme, moeten zij zelf weten. Laten we het over ons Vlamingen hebben. Er zijn twee mogelijkheden. We plooien ons terug. Of we slaan onze vleugels uit. Zoeken we eenzame laagten op? Of durven we onze achter gespeeld toogcynisme nauwelijks verholen pleinvrees eindelijk af te gooien? Brussel is een mooie test.
Vele Vlamingen houden niet van hun hoofdstad. Omdat ze als pendelaars alleen het verweesde niemandsland betreden dat het Noordstation met hun werkplek verbindt? Omdat Brusselaars slecht Frans spreken wat ons, polyglotten en taalkundige fijnproevers, tegen de borst stuit? Omdat de stad te ingewikkeld is voor de dictatuur van het gezond boerenverstand en het warmdarmige buikgevoel? De oorzaken zijn niet helder. Maar het gebrek aan liefde is een feit.
Het kleurt onze houding tegenover Brussel. Politici willen de Vlaamse Brusselaars koste wat het kost beschermen, ook al spartelen ze tegen. Vlaamse Brusselaars: ongeveer 60.000 mensen, eerder rijk dan arm. Ze behoren niet tot een uitstervende rupsensoort die bijzondere zoölogische zorgen behoeft. Het huidige statuut van Brussel met een gegarandeerde Vlaamse aanwezigheid op alle bestuurlijke niveaus beschermt hen meer dan behoorlijk, ook al is Brussel een gewest.
Maar onze ambitie moet groter zijn dan alleen maar Vlaamse Brusselaars beschermen.
Brussel is niet langer de stad van de jaren zeventig, van nieuwbakken fransparlanten die het Nederlands van hun voorouders minachten of van cultuurimperialisten die de rand willen verfransen, de slogan uit die jaren indachtig: non au carcan.
Brussel is vandaag een internationale stad, waar Arabisch wordt gesproken en Turks, waar tegelijk alle talen van de Europese Unie steeds luider weerklinken. Wie er bewust aanwezig is, kan het internationale karakter van Brussel gebruiken als een hefboom voor wervende ideeën, voor zakelijke en culturele plannen. Met relatief weinig Vlamingen kun je heel wat mensen bereiken en harten winnen. Dat lukt ons in de cultuursector vaak bijzonder goed. Open denkende Vlamingen bezetten in de praktijk een terrein dat communautaire scherpslijpers vergeefs proberen te veroveren.
Brussel wordt nooit meer een Vlaamse stad. Evenmin kan het een Franstalig bolwerk zijn dat dapper weerstand biedt tegen de oprukkende internationalisering. Forten houden zelden stand, dat heeft de val van Eben-Emael ingevolge de Duitse blitzkrieg in mei 1940 glashard duidelijk gemaakt. Brussel zal niet eentalig zijn, en niet tweetalig. Feitelijk is de stad meertalig. Juridisch misschien weldra drietalig: waarom naast het Frans en het Nederlands het Engels niet als derde officiële taal aanvaarden en resoluut kiezen voor de internationale roeping van Brussel, met een juridisch gegarandeerde aanwezigheid van Vlaanderen, die op het terrein veel ruimere perspectieven biedt? De werkelijkheid is sterker dan het recht. Het succes hangt louter af van de sterkte van onze ideeën, de onontkoombaarheid van onze cultuur, de veerkracht van onze economie.
Als Vlaanderen denkt heel de wereld aan te kunnen, mag het niet bang zijn van Brussel. Want wie het gevaar niet bemint, zal erdoor vergaan.
Rik Torfs is professor kerkelijk recht en CD&V'er. Zijn column verschijnt elke donderdag. | |
|
