Nieuwe Vlaams-nationale propaganda - nouvelle propagande flamingante

Als ik het goed begrijp, bestaat het zogenaamde "Vlaanderen" (wat het ook mag zijn) dus ook niet? Wat is dit onderzoek waard en moeten we er per se politieke lessen uit trekken? En zo ja, welke lessen? De gemeenten afschaffen?

Si je comprends bien, la soi-disant "Wallonie" (quelle que soit sa signification) n'existe pas non plus? Quelle est la valeur de cette étude et devons-nous nécessairement en tirer des leçons? Et si oui, quelles leçons? Supprimer les communes?



DE MORGEN

België telt geen tien maar zeventien provincies

Door: Lotte Beckers − 07/04/12, 08u08 − Bron: De Morgen

Mocht je ons land opdelen volgens onze sociale contacten, dan zou je aan zeventien regio's komen. Dat blijkt uit onderzoek van de gerenommeerde professor Vincent Blondel (UCL), die ons telefoonverkeer in kaart bracht.

Officiële grenzen zijn vaak arbitrair, en een blik op onze sociale interacties lijkt die stelling te bevestigen. Dat toont Vincent Blondel, een mathematicus van de Université Catholique de Louvain die tot in de Verenigde Staten aanzien geniet. Op basis van meer dan 200 miljoen telefoongesprekken, data die hij van een provider heeft gekregen, ging hij na wie met wie belt, hoe lang en hoe vaak. De belangrijkste vraag daarbij was: waar zijn de bellers gevestigd?

De conclusies zijn opmerkelijk. We mogen dan wel tien provincies hebben, maar als je afgaat op onze sociale contacten, dan kom je uit bij zeventien sociale regio's. Die tellen elk 15 tot 66 steden en dorpen. De enige provincie die enige gelijkenis vertoont met haar sociale grenzen, is Limburg. West-Vlaanderen daarentegen splitst zich sociologisch gezien in twee delen, de kust en de rest. Idem voor de provincie Antwerpen (Antwerpen en Kempen) of Oost-Vlaanderen, dat in zich drieën deelt.

Voorbeelden genoeg ook van dorpen en gemeenten die zich op een andere provincie of regio richten dan diegene waar ze officieel toe behoren. Zo onderhouden Diestenaars meer contacten met Limburgers, terwijl Galmaarden eerder richting zuidelijk Oost-Vlaanderen lonkt. Brussel is, weinig verrassend, de grootste regio, en loopt van Meise tot Genappe en van Lennik tot Perwez.

Wat Blondel zelf verbaasde, is dat we vooral bellen naar de mensen die dichtbij wonen en die we het vaakst zien. Wie in Oostende woont, belt zelden of nooit naar iemand in Limburg, en omgekeerd. "We leven in een tijd dat telefoontarieven niet langer afhankelijk zijn van de afstand en de meeste economische activiteiten lijken minder afhankelijk van transportkosten. Toch bestaan de verschillende sociale groepen altijd uit nabijgelegen dorpen en gemeenten, terwijl het best mogelijk was dat één sociale regio uit verschillende delen van het land bestond."

Wat nog opvalt, is het feit dat onze sociale regio's op zichzelf lijken te staan, en weinig gelijkenissen vertoont met bestaande kaarten. Zo wordt algemeen aangenomen dat België 47 arbeidspolen kent, plekken waarheen Belgen trekken om te werken. Die verdeling komt niet terug in de kaart van Blondel. Een sociale regio kan ook perfect meerdere steden tellen, zoals Leuven en Mechelen of Hasselt en Genk. Aalst staat dan weer op zijn eentje.

De enige bekende grens die bevestigd wordt, is de taalgrens. Amper 2 procent van het intensieve telefoonverkeer is van noord naar zuid, of omgekeerd.



Provincies bestaan niet, sociale regio's wel

07/04/12, 10u30

Jan Callebaut is communicatieadviseur en marktonderzoeker. Hij kijkt tweewekelijks naar mens, samenleving, media en politiek

Misschien geeft de Franstalige wiskundige Blondel Vlaanderen een nieuwe kans om naar zichzelf te kijken en de samenhang te bevorderen.

Onlangs was ik te gast op een presentatie van Prof. Dr. Vincent Blondel (UCL). Hij is een internationaal gereputeerde expert toegepaste wiskunde. Over zijn werk berichten zowel vaktijdschriften als Der Spiegel, de Wall Street Journal en Le Monde. Blondel analyseerde zes maanden telefoon- en sms-verkeer in België. Per postcode weet hij nu wie met wie connecteerde, hoe lang het gesprek duurde en in welke taal het verliep. Meer dan 800 miljoen sms-jes en gesprekken van een kleine 3 miljoen mensen bij één operator heeft hij in kaart gebracht. Met andere woorden: Blondel heeft alle telefonische sociale contacten geanalyseerd die verliepen.

Hij is wellicht de enige die ons een zicht geeft op de wérkelijke, socio-geografische samenhang van dit land. De 47-jarige professor weet met wie we praatten, hoe vaak dit gebeurde en hoe lang deze gesprekken duurden. Hij heeft een overzicht van al onze sociale contacten en, op basis van de contactfrequentie, van de densiteit ervan. Dit levert merkwaardige resultaten op. Het laat hem toe de kaart van Vlaanderen te tekenen op basis van sociale interacties en dit levert verrassende resultaten op. Behalve Limburg levert geen enkele provincie een coherent beeld op. Zelfs West-Vlaanderen valt uiteen in twee sociologische gebieden. Er is de kust, waar Veurne nog toe behoort maar Diksmuide niet meer, en er is de rest van West-Vlaanderen, waartoe, in affectieve zin, ook Zulte en Kruishoutem behoren.

Oost-Vlaanderen bevat drie sociologisch samenhangende gebieden. Zo hebben Oudenaarde en de Denderstreek hun eigenheid. Daartoe behoort ook de zuid-westelijke kant van Vlaams-Brabant: van Opwijk tot Herne en Galmaarden. Vanaf Hamme-Temse bestaat er een tweede Oost-Vlaamse kern. Op basis van zijn telefoonverkeer behoort Londerzeel sociologisch meer tot het Waasland, net zoals bijvoorbeeld Bornem. De derde structurele samenhang, van Gent tot de Nederlandse grens, verschilt opnieuw grondig.

Ook de provincie Antwerpen valt uiteen in twee intense contactgebieden. Hoogstraten kijkt naar de kempen, Brecht en Malle praten intensiever naar Antwerpen. De provincie Vlaams-Brabant is dan weer heel bijzonder: acht gemeenten van Opwijk tot Galmaarden en Herne vormen een sociologische eenheid met de oostkant van Oost-Vlaanderen. De totale oostrand van Brabant, Diest en Zoutleeuw, daarentegen zijn sociologisch veeleer op Limburg gericht. De ring rond Brussel is niet alleen een ring rond Brussel, maar bevat ook Brussel zelf. Het territorium rond Leuven heeft zijn eigen samenlevende werkelijkheid. Bertem kijkt naar Leuven, maar Tervuren en Zaventem doen dat niet.

Het is interessant om een wiskundige de kans te geven om feiten van het echte samenleven in kaart te brengen. Het levert materiaal op waarmee we gemeenschappen op een slimme manier kunnen ondersteunen en helpen om op een positieve manier het samenleven uit te bouwen. Op basis van deze samenlevingsmapping moeten de aanspraken van Leuven op een shoppingcentrum in Vilvoorde als imperialistisch beschouwen en het pleidooi om regionale televisiezenders tot provinciale fusies te dwingen als dwalingen. De mapping geeft ook aan hoe arbitrair sommige administratieve grenzen zijn.

We leren vooral dat het intuïtieve gedrag van mensen, de wijze waarop ze zelf relaties ontwikkelen emotionele realiteiten volgen. En dit is mijn inziens een solidere manier om de samenleving te organiseren. Misschien geeft de Franstalige wiskundige Blondel Vlaanderen een nieuwe kans om naar zichzelf te kijken en de samenhang in een gefederaliseerd Vlaanderen te bevorderen. Want uiteindelijk bepalen mensen zélf wat ze samen willen doen en bestaan structuren in de 21e eeuw om mensen te ondersteunen en niet om, zoals in de 19e eeuw, defensieve muren te bouwen.

Als Vlaanderen ambitie heeft, moet het zichzelf hertekenen op basis van echte sociale contactpatronen.

Zijn de gewesten en gemeenschappen niet net "defensieve muren"? Zorgen het taalfederalisme en de politiek van ééntaligheid er niet net voor dat de contacten tussen Noord- en Zuid-België worden ingeperkt?

Quote :

Ik lees: "Wat Blondel zelf verbaasde, is dat we vooral bellen naar de mensen die dichtbij wonen en die we het vaakst zien. Wie in Oostende woont, belt zelden of nooit naar iemand in Limburg, en omgekeerd."

Als men hieruit politieke conclusies wil trekken (wat uiteraard onzinnig is), kan men evengoed pleiten voor een onafhankelijk Limburg.

Je suis totalement d'accord avec cette idée, mais j'ai deux conditions qu'on provincialise l'armée et qu'on donne le droit aux provinces d'annexer une autre.