STOP DIE POLITIEK-COMMUNAUTAIRE ONZIN !

Beseffen die flaminganten nu niet dat quasi geen enkele Belg van hun anti-Belgische staatshervorming moet weten?



DE STANDAARD

Regeringsvorming 2010
Welke eerste minister zal België redden?

'De PS moet haar defensieve houding loslaten en durven kiezen voor hervorming. Tegelijk moet de N-VA bereid zijn de Franstaligen de verzekeringsmechanismen te bieden dat ze niet gepluimd zullen worden.' Pas dan kan er een doorbraak komen in de communautaire onderhandelingen, stelt SP.A-kopstuk Frank Vandenbroucke in De Morgen. 'De missie moet niet zijn ’I want my money back’ maar wel ’il faut que ça bouge’'.

Dossiers

* Regeringsvorming

Om een doorbraak te forceren moeten de Vlamingen volgens Vandenbroucke voldoende verzekeringsmechanismen inbouwen tegen de verarming van Wallonië en Brussel. Maar de PS moet ook durven springen. Als er niet een minimale bereidheid is om dat risico te nemen, dan zul je ze zelfs met de beste verzekering niet kunnen overtuigen, meent hij.

De Vlaamse socialist vindt dat het Belgisch model hervormingen nodig heeft, maar een Vlaamse natie zal er nooit komen. Dat heeft volgens hem alles te maken met Brussel.

Hij vindt ook niet dat de SP.A zich meer op de lijn van de PS moet zetten. 'Als je in Vlaanderen iets wil betekenen als linkerzijde is het slechtste recept dat je je politieke krachten haalt uit het feit dat je een grote zus hebt in Wallonië.'

De vraag of hij kandidaat-minister is, doet voor Frank Vandenbroucke nu nog niet terzake. De vraag is of er een doorbraak komt in de onderhandelingen over de zesde staatshervorming. Pas dan kan er onderhandeld worden over de regering, vindt hij.

Quote :

Beseffen die flaminganten nu niet dat quasi geen enkele Belg van hun anti-Belgische staatshervorming moet weten?

Getuige hiervan de monsterscores die partijen zoals de UB keer op keer behalen!

tiboo wrote:

Quote :

Beseffen die flaminganten nu niet dat quasi geen enkele Belg van hun anti-Belgische staatshervorming moet weten?

Getuige hiervan de monsterscores die partijen zoals de UB keer op keer behalen!

Partij scoren zijn geen bewijs.

In ieder geval kan de BUB eindelijk haar kans grijpen mits ze handig inspeelt op de actuele wantoestanden en mits ze een fatsoenlijke campagne voert

Wij voeren altijd fatsoenlijke campagnes!

Gelet op het feit dat we bij de laatste verkiezingen met amper 2.000 euro en 0,001% van de media-aandacht voor de politieke partijen 20.000 stemmen gehaald hebben, is die monsterscore al een realiteit.

Belgica wrote:

Gelet op het feit dat we bij de laatste verkiezingen met amper 2.000 euro en 0,001% van de media-aandacht voor de politieke partijen 20.000 stemmen gehaald hebben, is die monsterscore al een realiteit.

Waar geniet BUB de meeste steun? In Vlaanderen, Wallonië of in Brussel?

Moeilijk te zeggen, Wanderer, ik denk dat het ongeveer hetzelfde is in elke Belgische provincie.

Ici, une photo dans Le Soir de notre belle action à Val Duchesse / Hertoginnedal en août 2007. Die foto's gingen al de wereld rond:

LE SOIR

La Flandre pose la question du plan B
Rédaction en ligne

dimanche 21 novembre 2010, 14:41

Ce dimanche, le magazine « Panorama » de la VRT diffuse un numéro spécial sur une éventuelle fin de la Belgique. L’émission sera retransmise par la RTBF.



Archive Belga

Qu’adviendrait-il de Bruxelles, du roi Albert II, de l’armée, de la dette nationale ou de la sécurité sociale ? Ces questions seront abordées dimanche soir, à partir de 20H10, dans une édition spéciale de la VRT, baptisée « Plan B ».

Javaux « pas enthousiaste »
“Nous mettons toute notre énergie à faire aboutir le plan A et c’est toujours dangereux d’agiter le plan B. Quand les identités se replient sur elles-mêmes, c’est très dangereux pour l’avenir d’un pays”, a déclaré Jean-Michel Michaux sur le plateau de l’émission Mise au Point (RTBF).

Onze experts seront interrogés au cours d’un reportage sur la scission du pays et ses conséquences. Un débat suivra au cours duquel des personnalités politiques livreront leur réaction à ce documentaire.

L’émission sera diffusée dimanche soir sur la VRT et la RTBF.

(Belga)
L’émission, fait exceptionnel, sera simultanément retransmise sur la RTBF, avec sous-titres en français.

Elle rappelle par le thème choisi une « vraie-fausse » fiction retentissante sur la scission du pays, « Bye-Bye Belgium », diffusée fin 2006 par la RTBF.

Tournée comme s’il s’agissait d’un journal télévisé en direct annonçant la proclamation unilatérale d’indépendance par la Flandre, l’émission avait fait croire à des centaines de milliers de téléspectateurs, par le biais de faux reportages, que la messe était dite.

Il n’en est rien cette fois. L’émission entend regarder la réalité en face et donner la parole à 11 universitaires qui ont « calculé combien la scission coûterait et qui en seraient les gagnants et les perdants », explique le journaliste auteur du programme, Ivan De Vadder.

« Il ne s’agit pas ici de prendre des positions, mais de voir, froidement, si une scission de la Belgique peut être réalisée. Est-ce faisable ? », a expliqué le journaliste aux médias de son pays.

« Personne ne sera heureux », prévient-il. « Les radicaux trouveront que nous ne sommes pas allés assez loin, alors que les partisans d’une Belgique unie estimeront que le simple fait de produire pareil documentaire va déjà beaucoup trop loin », a-t-il ajouté.

(AFP)

Grappig bericht op DS:



Onderhandelingen ‘plan A’ kinderspel in vergelijking met ‘plan B’

Wie denkt aan moeilijke onderhandelingen te kunnen ontsnappen door het land te splitsen, mag snel iets anders beginnen denken, leert ‘Plan B’.

‘Als je een land geweldloos wil splitsen, dan moet je... onderhandelen. Bestaan daar regels voor? Neen.’ Paul Van Orshoven, professor Publiek Recht, zegt in ‘Plan B’, de Panorama-uitzending over de splitsing van België, meteen waar het op staat. Er zal onderhandeld moeten worden, veel onderhandeld. Het zal bovendien enorm moeilijk zijn en het zal ons in turbulent financieel vaarwater brengen. ‘Niemand beseft hoe ingewikkeld het uiteenrafelen van een land kan zijn’, stelt Ivan De Vadder al vroeg in de uitzending vast.

Gewapend met een pak praktische vragen trekt hij naar elf professoren om toch de oefening te maken. Hoe ga je te werk als je een land wil splitsen? Wat doe je in ‘s.hemelsnaam met het koningshuis, het leger, de voetbalcompetitie, de NMBS... de landsgrenzen! Over dat laatste hoeven we ons geen zorgen te maken. Daar geldt het systeem Uti possidetis, wat je in je bezit hebt, behoud je. Een nieuwe staat wordt afgebakend door de reeds bestaande grenzen. En de grens tussen Vlaanderen en de Wallonië, loopt die dan langs de taalgrens? ‘Lijntjes trekken is een zuiver politieke beslissing’, zegt professor Grondwettelijk Recht Paul Van Orshoven. De taalgrens is een mogelijkheid, zegt hij, ‘maar het zou kunnen dat die scheiding irrelevant wordt al je spreekt over onafhankelijk staten’.

Een vraag die in elk splitsingsscenario terugkomt is Brussel. Wat doe je met Brussel? Net omdat Brussel zo klein is, zouden alleen idioten nu het land splitsen, vindt UCL-professor Philippe Van Parys. Het idee van een condominium (een staat bestuurd vanuit twee andere staten) wijst hij resoluut van de hand. ‘Daar is een naam voor, dat is kolonisatie. In een studie uit 2005 blijkt dat ongeveer 50 procent van de Brusselaars het status-quo wil behouden, 2 procent wil bij Vlaanderen horen en 2 procent wil naar Wallonië. De overige 45 procent wil een speciaal statuut.’ Een probleem, geeft Paul Van Orshoven toe, ‘een politiek probleem’.

Wie aan het splitsen wil slaan, moet zich ook afvragen of de nieuwe entiteiten ook leefbaar zijn. Voor Vlaanderen is er volgens professor Paul De Grauwe geen enkel probleem. ‘Het heeft de capaciteit om ook zonder Brussel welvarend te zijn. Brussel en Wallonië zullen meer mensen aan het werk moeten zetten.’

Maar voor je een land kan splitsen, moet er dus eerst, het wordt een paar keer door verschillende proffen herhaald, heel wat onderhandelen. In die periode zullen de financiële markten ons land niet gunstig gezind zijn. ‘Dan zullen we door een periode van turbulentie moeten, met hogere rentevoeten’, zegt De Grauwe. ‘De transitie zal traumatisch zijn.’

De sociale zekerheid is nog zo’n struikelblok. Enorm complex om te splitsen, waarschuwt UA-prof Bea Cantillon. Een eigen Vlaamse sociale zekerheid is nog mogelijk, maar voor Brussel wordt dat rampzalig. De welvaartsbasis is er erg klein en de risico’s zoals werkloosheid en armoede zijn er net groot. Zowel Brussel als Wallonië zullen volgens haar verarmen.

‘Plan B’ was in de verste verte geen tweede Bye bye Belgium, de hoax die de RTBF in 2006 maakte over de splitsing van het land. Het is een goed gemaakte nieuwsreportage, die nog eens op een rijtje zet het hemelsbreed het verschil is tussen zeggen dat je een land wil splitsen en dat ook effectief doen. Met korte, met de iPhone gefilmde fragmentjes van zichzelf brengt De Vadder vaart in het programma — en leert hij ons dat hij een paarse woonkamer heeft. Goed gemaakt dus, maar baanbrekend was het niet. En net daarom kan de enorme media-aandacht die er op voorhand was, wel eens als een boemerang kunnen terugkeren — te hoog gespannen verwachten, enzo.

Nu goed, het hele plan B-verhaal is volgens Van Parys toch niets meer dan een retorische strategie. ‘Het is zoals bij koppels die ruzie maken. De ene zegt Ik vertrek. En ik heb er al goed over nagedacht, het zal goed met mij gaan. Soms wordt daarin geloofd, soms niet. Maar hier gelooft geen verstandig mens iets van.’

Het grappige aan deze uitzending is dat ze simultaan op de VRT en de RTBF wordt uitgezonden en zo de Belgen weer dichter bij elkaar brengt. Bovendien toont ze aan dat tweetalige televisie mogelijk is.

Voorlopig bewind
Wat een geluk dat in de september- en oktoberdagen van 1830 geen televisie bestond. Anders hadden Charles Rogier, Alexandre Gendebien, Louis de Potter, Félix de Mérode zich publiekelijk moeten verantwoorden voor hun Plan B om België af te splitsen van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

‘De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren?’ is een van de vragen die de kordate omroepjournalist de leden van het Voorlopig Bewind zeker voor de voeten zou hebben geworpen. Hadden ze wel berekend wat dat allemaal ging kosten? En waren die financiële transfers van Zuid naar Noord wel zo groot? Het Noorden zou als gevolg van de splitsing zeker verarmen. Dat zou toch een achteruitgang in de beschaving zijn? Overigens, was het kleine België economisch leefbaar? Beseften ze dan niet dat een scheiding zou stuiten op het verzet van de Conferentie van de grote mogendheden die tijdens het Congres van Wenen dat Verenigd Koninkrijk der Nederlanden met veel moeite in elkaar flanste? En wat met Antwerpen? Toch de motor van onze Belgische welvaart? Het was ondenkbaar dat de Hollanders die havenstad zouden opgeven? Waarop een academicus de uitzending over een mogelijke onafhankelijkheid van België zou hebben besloten met: ‘Aucune personne sensée n’y croit.’

Omdat de separatisten van het Voorlopig Bewind hun wil doorzetten, werd tijdens een conferentie in Londen op 20 november 1830 al de Belgische onafhankelijkheid erkend door de Europese mogendheden.

In de altijd onderbelicht gebleven publicatie De prijs van de scheiding (Pelckmans, 2007) hebben vooraanstaande historici zich gebogen over de financiële en economische gevolgen van het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. En die gevolgen bleken zowel voor het Noorden als voor het Zuiden bijzonder mee te vallen. In 1840 al was het economische herstel van Antwerpen en van de haven zichtbaar. De aanleg van de spoorverbinding met Keulen zou de opgang van de Antwerpse haven nog wat versnellen. Als gevolg ook van de technologische innovatie stond de Belgische industrie rond die tijd al aan de wereldtop.

Op de internationale geldmarkt werd België, zij het tegen zware rente, bediend door het financiële netwerk van de Rothschilds. Tegen het einde van de 19e eeuw had de staatskas de financiële lasten van de scheiding verteerd.

Tussendoor schreef het Voorlopig Bewind in minder dan een maand een grondwet neer die in heel Europa als een meesterwerk werd erkend. Vandaag zit een voorlopig bewind van zeven partijvoorzitters zich al ruim een halfjaar te beraden over een nieuwe wijziging van die Belgische grondwet – de zesde staatshervorming in de rij. De Luikse PS’er en Waalse regionalist Jean-Maurice Dehousse had het voorspeld: ‘Ik vrees dat, als de doos van Pandora in de vorm van een opgelegde staatshervorming zal worden geopend, wij op pijnlijke wijze met onszelf zullen worden geconfronteerd.’

De doos van Pandora staat momenteel wagenwijd open. Koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte zal het zoveelste compromisvoorstel formuleren, met wat marginaal gesleutel aan de financieringswet – zij het ruim onvoldoende om van fiscale autonomie voor de deelgebieden te gewagen – en wat Vlaamse toegevingen bij de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

Tijdens het debat na de Plan B-uitzending liet PS’er Paul Magnette zich ontvallen dat Wallonië nog minstens 10 tot 15 jaar nodig heeft om er financieel en economisch bovenop te raken. Tot dan – maar dat werd niet gezegd – moet de federale staatskas binnen handbereik blijven. Bijgevolg wordt er tijd gewonnen. Dat is de strategie van de Franstalige partijen. Jammer genoeg is de staatskas leeg en valt er geen tijd meer te verliezen.

In afwachting financiert de ontslagnemende federale regering de werking van het land met geleende voorlopige twaalfden. Volgend jaar moet België minstens 80 miljard euro – ruim 3225 miljard in oude frank – zien te vinden op de internationale geldmarkt. Een werkloos federaal parlement ligt intussen gedwee onder de strakke voogdij van de zeven partijen die over een staatshervorming en over de vorming van een federale regering onderhandelen. Het democratische controlesysteem, voorzien door de grondwetauteurs van 1830, staat al bijna vier jaar verkrampt in wachtmodus.

Volgens Hugo Schiltz werden de Vlamingen door de onwil en de agressiviteit van de Franstalige partijen tot het federalisme gebracht, veeleer dan door een diepgewortelde en doelbewuste politieke overtuiging. Op dezelfde manier dreigt het federale koninkrijk naar de splitsing te worden gedreven.

Rik Van Cauwelaert

Uit Knack van vandaag

Quote :

De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren

Hier bestaat wel geen historische bron voor, maar ja, de Vlaams-nationalisten zijn gepatenteerde geschiedvervalsers.

Bruno wrote:

Quote :

De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren

Hier bestaat wel geen historische bron voor, maar ja, de Vlaams-nationalisten zijn gepatenteerde geschiedvervalsers.

Dit is wel grappig, als we weten dat BDW historicus is.

Bruno wrote:

Quote :

De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren

Hier bestaat wel geen historische bron voor, maar ja, de Vlaams-nationalisten zijn gepatenteerde geschiedvervalsers.

Toch wel: De prijs van de scheiding, er bestaat evenwel geen enkel boek die bewijst dat de Vlaamse provincies massaal in opstand kwamen tegen het koninklijk gezag ... Antwerpen verloor zijn uitweg naar zee, Gent verloor zijn hinterland in Nederlands Indië, zelf Cockerill was een hevige orangist.

perikles wrote:

Bruno wrote:

Quote :

De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren

Hier bestaat wel geen historische bron voor, maar ja, de Vlaams-nationalisten zijn gepatenteerde geschiedvervalsers.

Toch wel: De prijs van de scheiding, er bestaat evenwel geen enkel boek die bewijst dat de Vlaamse provincies massaal in opstand kwamen tegen het koninklijk gezag ... Antwerpen verloor zijn uitweg naar zee, Gent verloor zijn hinterland in Nederlands Indië, zelf Cockerill was een hevige orangist.

Kan u ook voorbeelden geven van opstanden in West-Vlaanderen, Limburg, Brabant alsook een bronvermelding voor wat u nu zegt?

Ze moeten vooral het verkeer splitsen zodat elk gewest een andere kant om te rijden mag kiezen: rechts in Flandern en links in de Wallonie. In Brussel naar keuze. Dan wordt het pas echt leuk.

Professor Marc Hooghe maakt een interessante vergelijking met de Canadese politiek (vetgedrukt):

DE STANDAARD

Is splitsen nu mogelijk of niet?
DE VRAAG NAAR HET ECHTE PLAN B

* donderdag 25 november 2010
*
* Auteur:

Ook na de Panorama-uitzending van afgelopen zondag is de mist zeker nog niet opgetrokken. Is het splitsen van België nu echt mogelijk, vraagt MARC HOOGHE zich af. Of gaat het hier om niet veel meer dan een zet in de onderhandelingen? Waarom kan dat dan niet met zoveel woorden gezegd worden?
Het doet langzamerhand denken aan het roemruchte charter van Quaregnon. In 1894 stelde de Belgische Werkliedenpartij dat alle productiemiddelen onmiddellijk moesten genationaliseerd worden. De socialistische partijen van dit land hielden die oproep tot 1979 in hun programma. Iedereen wist al lang dat de toenmalige BSP zeker niet van plan was alle banken en verzekeringsmaatschappijen tot staatseigendom te maken na een verkiezingsoverwinning, maar uit een zekere nostalgie en gemakzucht bleef die verwijzing naar Quaregnon gewoon in het programma staan.

Blijkbaar geldt nu eenzelfde vorm van retoriek voor de splitsing van België. Ook die eis staat prominent in het N-VA-programma, maar tegelijk krijgen we voortdurend de boodschap ingelepeld dat het helemaal niet zo bedoeld is, en dat de partij heus wel haar best zal doen om de huidige onderhandelingen te laten slagen. De onafhankelijkheid van Vlaanderen is enkel een droom voor de verre toekomst, als België eenmaal ‘verdampt' zal zijn.

Maar er is één belangrijk verschil. Quaregnon was een stuk erfgoed uit de 19de eeuw, en het is voor een partij niet zo evident om een dergelijke erfenis zomaar van zich af te schudden. De gemakkelijkste oplossing is dan die historische bepaling in het programma te laten staan; papier is tenslotte geduldig. De eis tot separatisme wordt echter niet bedekt door een dergelijk historisch stoflaagje — de N-VA is nog geen decennium oud. We mogen er dus van uitgaan dat de partij ook echt achter haar programma staat en niet gebukt gaat onder een erfenis uit een ver verleden.

Dubbelzinnigheid van N-VA

Er is nog een ander onderscheid. Het charter van Quaregnon was in al zijn radicaliteit volstrekt duidelijk: de marxisten wilden een omverwerping van de bestaande burgerlijke orde en de heersende klassen dienden dan ook te sidderen voor de macht van de verenigde arbeidersklasse. De N-VA pakt het een stuk subtieler en daardoor ook dubbelzinniger aan. Het partijprogramma wordt samengevat als: ‘De N-VA wil van Vlaanderen een lidstaat in Europa maken.' De Europese Unie heeft enkel en alleen soevereine landen als lidstaat, en dus staat hier, maar niet met zoveel woorden: ‘Vlaanderen moet een soeverein land worden.' De Europese Unie fungeert hier als een retorisch brugje om die hete aardappel te omzeilen. Het is bijzonder vreemd dat de partij dat niet met zoveel woorden zegt: over het algemeen zijn politieke partijen juist erg duidelijk over hun belangrijkste programmapunten, omdat ze op die manier kiezers willen overtuigen. De N-VA daarentegen last een nietszeggende passage over de Europese Unie in, blijkbaar om niet te moeten zeggen waar het eigenlijk over gaat. Meer dan een eeuw geleden had Alfred Douglas het al over the love that dare not speak its name, in een subtiele allusie naar zijn relatie met Oscar Wilde. Ook nu lijkt het meer en meer alsof we te maken hebben met een separatisme that dare not speak its name, maar zich verschuilt achter een doelbewust opgetrokken rookgordijn.

Ook in de reacties op Panorama over plan B valt die dubbelzinnigheid op, en de partij ontwijkt op een slinkse wijze het eigenlijke debat. In de documentaire kregen we elf van de meest prominente academici in België aan het woord, en stuk voor stuk uitten ze gegronde twijfels over de haalbaarheid van het belangrijkste programmapunt van de partij. De intellectuele eerlijkheid gebiedt dan dat je ofwel goede tegenargumenten formuleert tegen deze wetenschappers, of je programma aanpast zodat het realistisch wordt. Bart De Wever kiest echter voor de vlucht vooruit door boudweg te verklaren dat de verkiezingen zijn plan B zijn. Een mooie oneliner, die wel de aandacht afleidt van het eigenlijke debat, en het vreemde is dat De Wever daar ook nog zeer gemakkelijk mee wegkomt.

Rookgordijn

De vraag luidt waarom die fata morgana van een onafhankelijk Vlaanderen zo hardnekkig blijft terugkomen. De eerste veronderstelling is dat een aantal partijen dat echt meent, maar in dat geval zou je verwachten dat ze een legertje bollebozen aan het werk zetten om dat allemaal eens flink na te rekenen en aan te tonen dat de plannen haalbaar zijn. Ook op socialistische studiediensten werd er destijds veel rekenwerk verzet om na te gaan wat de gevolgen zouden zijn van een nationalisatie van de grote Belgische holdings. De partijen die pleiten voor Vlaamse onafhankelijkheid leggen een dergelijke ijver niet aan de dag. Dat sterkt alleen maar het vermoeden dat de plannen voor een Vlaamse onafhankelijkheid vooral een retorische bedoeling hebben. Zolang je maar laat uitschijnen dat je heus nog wel een plan B in de mouw hebt zitten, is dat een goed argument om het been stijf te houden over plan A. Het roemruchte splitsingsscenario is dan in werkelijkheid niet veel meer dan de kreet ‘hou me tegen of ik bega een ongeluk'. Hopend dat de tegenstrever in de onderhandelingen die kreet ernstig neemt en zich erdoor onder druk laat zetten.

Die strategie lijkt op het eerste gezicht aantrekkelijk en de PS heeft zichzelf ook een paar dagen in de luren laten leggen door dan maar zelf een plan B uit te dokteren. Het is echter ook een bijzonder riskante onderhandelingsstrategie. De tegenstander weet immers ook dat het hier om een partijtje blufpoker op hoog niveau gaat, en dat de ballon gemakkelijk kan doorgeprikt worden. Het voortdurend schermen met een plan B (nu eens onafhankelijkheid, dan weer verkiezingen) blijft dan ook als een zwaard van Damocles boven de onderhandelingen hangen.

Québec als voorbeeld

Velen hopen nu dat de politieke crisis waarmee ons land sinds 2007 kampt, zal uitmonden in een diepgaande, zesde staatshervorming, zodat we ons daarna weer op de economische problemen kunnen concentreren. Als men zich blijft verstoppen achter een rookgordijn, dan dreigt het risico dat de onderhandelingen mismeesterd worden en uiteindelijk tot niets leiden. Dat gebeurde ook in Canada, waar tussen 1982 en 1990 voortdurend werd overlegd over een apart statuut voor Québec. Daar overspeelden de onderhandelaars hun troeven, waardoor er uiteindelijk niets veranderde en iedereen genoegen moest nemen met het status-quo. Ook voor ons land is dat een reële mogelijkheid. Dat zou wel eens de ultieme ironie van de geschiedenis kunnen worden: als je maar vaak genoeg dreigt met een verrottingsstrategie, is het nettoresultaat misschien dat je met lege handen terug naar huis keert.

MARC HOOGHEWie? Hoogleraar politieke wetenschappen aan de KU Leuven. Wat? Schermen met een plan B is vooral een retorische truc om druk te zetten op de onderhandelingen. Waarom? Zelfs de voorstanders van separatisme doen geen moeite om aan te tonen dat splitsen een realistische optie is.

Bruno wrote:

perikles wrote:

Bruno wrote:

Quote :

De heren beseften toch wel dat de Vlaamse provincies, dus de meerderheid van de Belgen, tegen die scheiding waren

Hier bestaat wel geen historische bron voor, maar ja, de Vlaams-nationalisten zijn gepatenteerde geschiedvervalsers.

Toch wel: De prijs van de scheiding, er bestaat evenwel geen enkel boek die bewijst dat de Vlaamse provincies massaal in opstand kwamen tegen het koninklijk gezag ... Antwerpen verloor zijn uitweg naar zee, Gent verloor zijn hinterland in Nederlands Indië, zelf Cockerill was een hevige orangist.

Kan u ook voorbeelden geven van opstanden in West-Vlaanderen, Limburg, Brabant alsook een bronvermelding voor wat u nu zegt?

De prijs van de scheiding ... moet u beslist lezen