Ludo Martens overleed dit jaar en was jarenlang voorzitter van de PVDA. Ter informatie deze erg interessante tekst uit 1998, waar Martens een - bijwijlen haarscherpe - analyse maakt van het vermaledijde taalfederalisme en terecht het unitarisme als oplossing naar voren schuift. De B.U.B. is geen republikeinse noch communistische partij, maar deze tekst is zeker de moeite van het lezen waard.
http://www.marx.be/NL/doc/1mei98.htm--------------------------------------------------------------
Onder de vlag van het internationalisme
De strijd tegen het wereldkapitalisme en de taaltwisten in België
Ludo Martens, 1 mei 1998
Honderdvijftig jaar geleden schreven Marx en Engels hier in Brussel hun Manifest van de Communistische Partij. Over de globalisering zegden zij toen al: "Onder druk van de behoefte aan steeds nieuwe afzetmarkten jaagt de burgerij over de hele aardbol. De burgerij heeft door haar exploitatie van de wereldmarkt de productie en consumptie van alle landen kosmopolitisch gemaakt."1
Marx merkt op dat de burgerij tot taak heeft de materiële basis te scheppen voor al de communicatie onder de volkeren. Maar dat doet ze door middel van ongehoorde verwoestingen. De wereld echt menselijk maken kan maar door wat Marx noemt "een grote sociale revolutie die de wereldmarkt en de moderne productiekrachten onderwerpt aan de gemeenschappelijke controle van de socialistische volkeren. (...) De ontvoogding van het proletariaat kan alleen maar een internationaal feit zijn."2 Marx zegt in het Manifest: "Overal helpen de communisten de gemeenschappelijke belangen van alle proletariërs vooruit, onafhankelijk van hun nationaliteit. Proletariërs aller landen, verenig u!"3
Op deze eerste mei, op deze 150ste verjaardag van het Manifest van de Communistische Partij, willen we de principes van het proletarisch internationalisme belichten. En dit om twee redenen. Ten eerste legt het grootkapitaal vandaag een wilde dictatuur op in heel de wereld en dat maakt meer dan ooit de internationale eenheid van alle proletariërs en van alle onderdrukte volkeren nodig. Ten tweede willen wij de kwestie van het Vlaams en Waals federalisme en nationalisme in België in haar klassencontext plaatsen.
1. De wereld onder de dictatuur van de multinationals
De mensheid gaat vandaag gebukt onder het juk van 40.000 multinationals met hun 250.000 filialen. De nummer één, General Motors, heeft een jaarlijks zakencijfer van 170 miljard dollar. Met zijn 700.000 loontrekkenden weegt General Motors zwaarder dan de hele economie van Noorwegen. Er zijn maar twintig landen met een hoger Bruto Binnenlands Product.4
358 miljardairs bezitten een gezamenlijk fortuin dat gelijk is aan het jaarlijks inkomen van 45% van de bevolking van deze planeet.5
In de Sovjet-Unie en in Oost-Europa hebben de multinationals en de lokale burgerijen alle socialistische structuren afgebroken om hun dictatuur op te leggen. In die landen is het Bruto Binnenlands Product tussen 1990 en 1995 teruggevallen van 15.700 miljard tot 8.100 miljard dollar: het herstel van het wilde kapitalisme vermindert de rijkdommen die het volk onder het socialisme voortbracht jaarlijks met 48%.6
De Derde Wereld bezweek in 1996 onder het gewicht van 2.095 miljard dollar aan schulden. Als een echte slaaf van het imperialisme betaalt de Derde Wereld 233 miljard dollar voor die schuld en ontvangt hij in ruil 55 miljard openbare ontwikkelingshulp, 25% van wat hem door de schuld alleen al afgeperst wordt.7 Vandaag zegt het imperialisme tegen Kabila: "Wij helpen je op voorwaarde dat je de schulden van Mobutu afbetaalt." Op de 15 miljard dollar schuld moet Congo zo tussen de 500 miljoen en één miljard dollar afbetalen. In ruil schenken de imperialisten, als alles goed gaat, een 'hulp' van zo'n 200 à 300 miljoen dollar. Wie helpt hier wie?
De vrijheid van de multinationals betekent het einde van de onafhankelijkheid en van de soevereiniteit van de derdewereldlanden. Om het hoofd te bieden aan de jongste crisis moest Zuid-Korea 58 miljard dollar lenen, waardoor zijn schulden nu 200 miljard bedragen. Het Internationaal Muntfonds (IMF) legde zijn politiek op: vele Koreaanse bedrijven worden opgeslokt door Amerikaanse en Duitse multinationals. Een Koreaanse politicus zei het zo: "Het IMF is de echte eerste minister geworden belast met de economie".8
Sinds het herstel van het kapitalisme in het Oosten heeft het imperialisme aan de Derde Wereld voor een waarde van 124 miljard dollar aan privatiseringen opgelegd. 40 à 50% viel in handen van de multinationals.9
Sinds 1995 heeft het imperialisme alle landen regels opgedrongen voor een nieuwe Wereldhandelsorganisatie. Resultaat: in heel wat landen vallen de banken en de telecommunicatie in handen van de multinationals.
De internationale dictatuur van het grootkapitaal komt het duidelijkst tot uiting in de plannen om de wereld een Multilateraal Investeringsakkoord op te leggen. Dit akkoord werd in het geheim uitgewerkt door de imperialistische landen van de OESO10 , met deelname van de belangrijkste Europese en Amerikaanse patroonsorganisaties en de Internationale Handelskamer, die 's werelds grootste multinationals omvat (General Motors, Coca-Cola, Kodak, Elf, Toyota, Philips, Nestlé, Thomson...). Het akkoord dat zij onderhandelden en tekenden willen ze de andere landen opleggen. Doel is alle beperkingen op internationale investeringen op te heffen. Als een multinational zich benadeeld acht, kan hij nu een regering voor een internationale rechtbank slepen. De Amerikanen willen de andere landen verplichten de wetten toe te passen die Amerikaanse en andere firma's verbieden enige handel met Cuba, Libië en Iran te drijven. Zo legaliseren zij de economische oorlog en terreur tegen onafhankelijke landen, wat vaak wreedaardiger is dan de militaire oorlog.
Vorig jaar stond Zuid-Oost-Azië nog model voor het kapitalistisch succes. Een vreselijke crisis, veroorzaakt door de honger naar onmiddellijke en maximale winst, haalde in één klap het leven van honderden miljoenen mensen overhoop. Er komen 7 à 10 miljoen werklozen bij in het gebied. De Filipijnen - waar meer dan 10 miljoen mensen overleven dank zij de inkomsten van de emigranten - zullen één miljoen uitgewezenen moeten opvangen. In Indonesië zijn 7,5 miljoen werkers slachtoffer van de hongersnood. Door de devaluatie is het inkomen van een Indonesische arbeider met 80% gedaald, dat van een Zuid-Koreaan met 50%.11 De president van Maleisië, die behoort tot de nationale grootburgerij en zware meningsverschillen heeft met de imperialistische plunderaars, verklaarde: "Na jaren zweet en tranen en hard werken, zijn alle inspanningen van de Zuid-Oost-Aziatische landen in één nacht tot niets herleid."12
Een laatste woord over de internationale dictatuur van het kapitaal: zwaaiend met de vlag van de democratie en de mensenrechten, krijgt het kapitaal overal ter wereld misdadige maffia-allures. Onze Dutroux is een typisch product van het kapitalisme; van dat kapitalisme dat de vroegere socialistische landen overweldigde en er meteen op grote schaal kinder- en vrouwenhandel organiseerde. Die mensenhandel treft honderdduizenden mensen in de Derde Wereld. De drughandel van zijn kant is goed voor 500 miljard dollar per jaar. Deze kapitalistische sector heeft die van de petroleum al achter zich gelaten.13
De imperialistische machten maken zich klaar om de economische dictatuur van het grootkapitaal over de hele wereld in stand te houden door middel van de militaire dictatuur. Het Amerikaanse en het Europese imperialisme hebben de Navo omgevormd tot een agressieve militaire macht die zowat de hele wereld bestrijkt. De aanval tegen Irak was hun eerste oefening en de militaire bezetting van de Balkan, die nog altijd bezig is, de tweede. Twintig landen, van Litouwen over Oekraïne tot Egypte, werden meegesleept in de Balkanbezetting. Vandaag verklaart de Navo dat ze op zoek is naar "een totale inzet op militair vlak van de 26 landen 'Partners voor de Vrede', die voorbereid moeten zijn om bij toekomstige crisissen samen op te treden."14 De Amerikaanse generaal John Sheehan landde in september 1997 met 800 paracommando's in Centraal-Azië. De adjunct-staatssecretaris Strobe Tallbott pleit voor het aanleggen van een "handels- en transportcorridor onder militaire bewaking" om de petroleum (een reserve van 200 miljard barrel) en de mineralen weg te halen uit Kazachstan, Oezbekistan, Kirgistan, enz.15
De multinationals doen een beroep op de militaire dictatuur
Vanuit die republieken, die grenzen aan Rusland en China, bereidt de Navo de oorlog tegen die twee landen voor.
De oorlog tegen Rusland wordt ook voorbereid in het Westen, vanuit Oekraïne. De Navo waarborgt nu de zogenaamde 'onafhankelijkheid' van Oekraïne.16 Er waren al gezamenlijke manoeuvres van de Navo en Oekraïne, die uitdrukkelijk Rusland als tegenstander bestempelden. Oekraïne is een staat in ontbinding en de meerderheid van de bevolking wil het herstel van de Sovjet-Unie.
China kan aangevallen worden vanuit Centraal-Azië maar evenzeer vanuit het Oosten want de nieuwe militaire overeenkomst van 17 april 1997 tussen Japan en de Verenigde Staten is in hoofdzaak tegen China gericht.17
De Navo wil evenzeer de economische dictatuur van het Westen in Afrika en in het Midden-Oosten veiligstellen. In juni zullen militaire oefeningen plaatsvinden met deelname van de troepen van Kenia, Tanzania en Oeganda, onder leiding van het Europese commando van de Amerikaanse strijdkrachten. Dat commando vormt de wezenlijke kern van de Navo.18
Een ander middel van het internationale kapitaal om ons zijn gewelddadige, terroristische dictatuur op te leggen, verdient dubbele aandacht. De burgerij is een internationalistische klasse, maar ze houdt haar macht in stand door verdeeldheid te zaaien tussen degenen die onder haar dictatuur gebukt gaan.
De burgerij zet haar militaire macht liever niet in, maar geeft er de voorkeur aan de onderdrukten ertoe te brengen dat ze elkaar bevechten en uitmoorden. Ze probeert systematisch verdeeldheid te zaaien tussen de werkers door middel van godsdienst, etnische verschillen, nationaliteit, ras of taal. Het imperialisme gebruikte de nationaal-fascisten van Letland, Litouwen en Oekraïne om de Sovjet-Unie uiteen te doen spatten en haar overheersing op te dringen.
Ze heeft de nationalistische Kroaten, Slovenen en de moslim-extremisten gefinancierd en gesteund om Joegoslavië uiteen te doen vallen en de Balkan te bezetten. Ze gebruikt de hindu-fundamentalisten in India, de hutu-extremisten in Rwanda, de islamitische fascisten in Algerije om verdeeldheid en dood te zaaien en zo die landen uit te leveren aan de multinationals.Deze politiek van verdeeldheid en nationalistische hetze, waar we in Joegoslavië het resultaat van zien, is ook in België aan het werk.
Om de "twisten tussen Vlamingen en Walen" in ons land goed te begrijpen, moeten we ze in de internationale context plaatsen, die hen hun ware betekenis geeft.
Twee fundamentele verschijnselen ontwikkelen zich wereldwijd. Enerzijds spannen alle kapitalisten zich in om de arbeiders zo intens mogelijk uit te buiten op een arbeidsmarkt die nu wereldomvattend is.
Tevens zetten alle imperialisten zich in om te beletten dat landen zich losmaken en ontsnappen aan hun overheersing.Anderzijds vechten de arbeiders van de hele wereld om de uitbuiting te beperken en om een ander sociaal systeem tot stand te brengen, waar de uitbuiting van de mens door de mens verdwenen zal zijn. Zo ook vechten de overheerste landen om zich te bevrijden uit de imperialistische greep.
Twee internationalistische klassen
Deze materiële botsing weerspiegelt zich op wereldvlak in de ideologische strijd tussen het liberalisme en het socialisme, tussen de verschillende burgerlijke opvattingen en het marxisme-leninisme.
De grote burgerij van alle landen vormt een internationalistische klasse. Ze brengt een onverbrekelijke solidariteit in praktijk om de uitbuiting van de arbeidskracht overeind te houden. Om haar heerschappij in stand te houden moet ze verhinderen dat haar onmiddellijke vijand, de arbeidersklasse, op haar beurt een internationalistische klasse wordt. Daartoe gebruikt ze al wat kan bijdragen om de arbeidersklasse en de werkende massa's te verdelen.
Van den Brande, de minister-president van de Vlaamse Gemeenschap, drukt dat klaar uit in de volgende zin: "De mundialisering gaat gepaard met de herontdekking van de eigen natuurlijke identiteit."19 Dat betekent: opdat de internationale burgerij in alle rust zou kunnen heersen, moet de mundialisering van de kapitalistische uitbuiting gepaard gaan met een eindeloze opsplitsing van de werkers volgens hun 'natuurlijke identiteit'.
De arbeidersklasse wordt internationalistisch naarmate ze begrijpt dat de fundamentele economische en politieke belangen van alle arbeiders ter wereld dezelfde zijn en dat alleen de socialistische revolutie een einde kan maken aan de loonslavernij.
2. De revolutie in Europa
Wat is de bron van al onze problemen? Dat is de dictatuur van het kapitaal, dat duivelse systeem waarin de mens opgeofferd wordt aan de winsthonger van de bezittende klassen. Deze werkelijkheid is dezelfde in België en in Brazilië, in India en in Zuid-Afrika, en dus zeker in Vlaanderen en in Wallonië...
Als de werkers in ons land daar niet eeuwig het slachtoffer van willen zijn, dan moeten ze hun strijdacties inpassen in de antikapitalistische en anti-imperialistische gevechten die zich overal in de wereld ontwikkelen. Niemand kan zeggen in welke landen het kapitalisme het eerst verslagen zal worden, maar die overwinningen zullen het resultaat zijn van een samenloop van gevechten in de hele wereld.
De grote beslissende slagen ontwikkelden zich altijd op Europees of op wereldniveau. Dat was zo vanaf de Franse Revolutie tot en met de volksopstanden en de Oktoberrevolutie na de Eerste Wereldoorlog, en de socialistische revoluties in China en in Oost-Europa, na de Tweede Wereldoorlog.
De socialistische revolutie is in België alleen maar mogelijk als een onderdeel van een Europese revolutie. Ze zal afhangen van de solidariteit tussen de arbeiders van België, Duitsland, Frankrijk en Nederland, onze onmiddellijke buren, en van de andere Europese landen.
De Partij van de Arbeid vecht tegen de Europese Unie die de politieke vorm is van de eenheid van het Europese grootkapitaal. Europa, dat is overuitbuiting en de ontwikkeling van staatsfascisme; Europa, dat is imperialisme, militaire interventies en oorlog. In onze strijd tegen de Europese Unie zijn we voor een zo breed mogelijke solidariteit en een zo groot mogelijke eenheid onder de werkers en de communisten die gebukt gaan onder het juk van deze Europese Unie.
Het is weinig waarschijnlijk dat de volksmassa's in alle Europese landen tegelijk zullen overwinnen, maar degenen die erin slagen het kapitalisme omver te gooien, zullen een Federatie van Socialistische Republieken vormen, die alles in het werk zal stellen om de anderen te helpen overwinnen.
Het Duitse Europa
Het Duits imperialisme heeft twee wereldoorlogen ontketend met als doel een eengemaakt Europa onder Duitse leiding, om uiteindelijk de hele wereld te overheersen.
In 1944, op het moment dat de nazi's moesten wijken voor het Rode Leger, publiceerde een Franse collaborateur een boek met als titel 'Het stalinisme'. Hij schrijft dat alleen Duitsland in staat was oorlog te voeren tegen het 'sovjetimperialisme', 'de vrijheid en de onafhankelijkheid van de Europese volkeren' te beschermen en hen te behoeden voor 'de vernietiging van de Europese beschaving'.20 Op datzelfde moment maakte de Waffen-SS een plan voor de oprichting van een Europa der volkeren om de oorlog tegen de Sovjet-Unie nieuw leven in te blazen.
De Belgische fascisten hielden altijd vast aan die idee. Zo zei een van die groepen: "Het Europees imperium bestaat uit etnische regio's. De Europese nationalismen versterken bij elk volk van Europa het bewustzijn van hun afkomst. De strijd van de Basken, de Corsicanen, de Bretoenen, de Vlamingen, de Walen enz. zijn pogingen om de nationale staten te vernietigen, wat gepaard gaat met Europese overheersingsideologie."21Vandaag is Duitsland erin geslaagd datgene te veroveren waar het twee keer het continent voor verwoest heeft. Het bereikte de overheersing van West-Europa tussen 1945 en 1989, door heel Europa tegen het communisme op te zetten. Het wist de controle te verwerven over Oost-Europa en Centraal-Europa door in de socialistische landen de contrarevolutie te organiseren en te steunen, onder leiding van het Amerikaans imperialisme.
De Europese Unie vormt vandaag een imperialistische macht onder heerschappij van de Duitse burgerij. De Franse burgerij aanvaardt vandaag een ondergeschikte rol in dit Duitse Europa, omdat er geen enkel alternatief is waar ze meer winst kan uit halen.
Duitsland is de overheersende macht in Europa dank zij zijn economisch en financieel potentieel en zijn expansionistische en militaristische ervaringen uit het verleden. De overheersing van Duitsland in Europa zal nog sterker worden zijn als het erin slaagt de andere Europese staten te ontmantelen. De Europese staten breken, ten voordele van de 'regio's', is een variante van het Europa der volkeren dat de nazi's ontwikkelden op het einde van de oorlog.
Het imperialistische Europa en zijn regio's
Heel de Belgische burgerij is een fanatieke aanhanger van het imperialistisch Europa onder Duitse overheersing. Tobback bijvoorbeeld verklaarde: "In een Europa tot aan de Oeral valt nog een strategie uit te werken in een gemeenschappelijke ruimte. Door het wegvallen van het gordijn krijgen we opnieuw adem. De Duitsers beginnen opnieuw cultureel te functioneren. Er was voorheen geen ruimte meer. In het nieuwe, verenigde Duitsland is er opnieuw plaats voor Beethoven. Maar helaas ook voor Hitler."22 Als Tobback zich erover verheugt dat Europa eindelijk een gemeenschappelijke ruimte gevonden heeft tot aan de Oeral, maakt hij uitdrukkelijk allusie op de 'levensruimte' waar Hitler zo hardnekkig voor vocht. De alliantie tussen het Amerikaans imperialisme van Reagan-Bush en het Duits imperialisme van Kohl zette met andere middelen de strijd voor de vernietiging van de Sovjet-Unie voort, die Hitler begonnen was. Het is dus heel normaal dat, eens de Sovjet-Unie vernietigd, de fascisten in eer werden hersteld in Letland, Litouwen, Oekraïne, Slovakije, Roemenië en... Duitsland.
Een groot deel van de Vlaamse burgerij heeft zich altijd in het kielzog van het Duits imperialisme bewogen. Vandaag kondigt Van den Brande trots aan dat Vlaanderen een grote imperialistische mogendheid is geworden! "Vlaanderen als regio is de zevende partner van Polen, de zesde van Hongarije en een belangrijke partner voor de regio Sint-Petersburg en Tsjechië. Daarmee steken we heel wat andere Europese lidstaten de loef af."23 In Bulgarije kocht Vinck van Union Minière de kopersmelterij en -raffinaderij MDK, de grootste privatisering van de geschiedenis van dit land. Met deze overname, zo zegt Vinck, "komt Union Minière dichter bij zijn doel om de wereldleider te worden in de non-ferro-industrie." En nog in Bulgarije "verwierf Solvay 60% van het kapitaal van Sodi, de derde Bulgaarse groep en de belangrijkste fabriek van synthetisch soda-carbonaat in de wereld."24 En minister van Vlaamse economie, Eric Van Rompuy, kondigt aan dat de Vlaamse Investeringsmaatschappij "de privatisering van de economie in Kazachstan begeleidt en zo de deuren openzet voor Vlaamse ondernemers."25
Dit Vlaanderen, dat "op weg is naar zijn onafhankelijkheid", is wel degelijk een onderdeel van het Europees imperialisme dat de Derde Wereld en de nieuwe kolonies in Oost-Europa en de ex-Sovjet-Unie verplettert, onderdrukt en uitbuit.Overigens verzet dit nationalistische Vlaanderen zich, net als de andere imperialistische mogendheden, hardnekkig tegen alle derdewereldlanden die het woord nationalisme zijn enige positieve betekenis geven: de betekenis van strijd tegen het imperialisme. Kijk maar naar zijn gestook tegen Irak, tegen Congo, tegen Cuba, tegen China.
Het thema van Europa onder Duitse overheersing is verbonden met dat van het Europa van de regio's, dat ook veel aanhang vindt bij de burgerij in België. In Wallonië drukt Happart goed de mening van de PS terzake uit: "Ik vecht voor een Europese staat. Ik verdedig Wallonië in een Europese optiek."26 Happart stichtte de organisatie "Wallonië, Europese regio" omdat hij "de ambitie heeft het Europa van de regio's op te richten. Op termijn is deze beweging voor de verdwijning van België."27 Louis Michel, voorzitter van de Franstalige liberalen, was lid van deze organisatie, net als de leiders van de Belgische Parti Communiste, die bij de Europese verkiezingen van 1989 trouwens opriepen om voor Happart te stemmen.28
In alle Nederlandstalige partijen zitten belangrijke zoniet overheersende fracties die pleiten voor deze Europese staat van de regio's. Dat wil zeggen een imperialistisch Europa onder Duitse overheersing.
Een deel van de Belgische burgerij verzet zich tegen dit extremisme. Ze drukt dat onder andere uit bij monde van de club 'B plus'. De vice-voorzitter daarvan, Claude Demelenne, noemt zich een "Waals federalist", een "eenheidsfederalist". Als voorstander van het "Europa van de vrede en van de solidariteit" (met de Navo? met het Europees leger? met de wetten van de markt?) wil hij "het federale België versterken".29 Dit deel van de burgerij ziet de gevaren van een federalisme dat tot zijn uiterste consequenties is doorgedreven. Zij willen het federalisme als systeem behouden omdat het de arbeidersklasse en de sociale strijd beter kan verdelen. Maar zij verzetten zich tegen het separatisme. Ze denken dat de uiteenspatting van België heel veel geld zou kosten en dat Brussel een permanente haard van gevechten zou worden die aan elke controle ontsnapt. Ze denken ook dat de burgerij van heel België meer gewicht in de schaal kan werpen op Europees vlak als ze het gemeenschappelijk kader van België behoudt. Meer in het algemeen zijn ze bang dat de uiteenspatting van de staten in 150 regio's een lawine van eindeloze conflicten met zich zal brengen.3. De nefaste weg van het federalisme
De PVDA is voorstander van een verenigde en ondeelbare Republiek België, waar alle democratische rechten van de Nederlandstaligen, Franstaligen, Duitstaligen en van de bevolkingen van buitenlandse afkomst volop gegarandeerd zijn.
Ons principe is het unitarisme, wij zijn tegen het federalisme. Wij zijn volledig akkoord met Lenin die zegt: "Wanneer verschillende naties een staat vormen, zijn de marxisten nooit voorstander van het principe van het federalisme, noch van de decentralisatie. Een grote gecentraliseerde staat betekent een enorme historische vooruitgang die van de middeleeuwse versnippering leidt naar de toekomstige socialistische eenheid van de hele wereld." - "De grote economische en politieke vraagstukken van de maatschappij vallen uitsluitend onder de bevoegdheid van een centraal parlement, dat gemeenschappelijk is voor heel de staat."30
Het multinationale België, als unitaire staat, is een school van internationalisme, waar de werkers van verschillende nationaliteiten en met verschillende talen hun gemeenschappelijke klassenbelangen leren bepalen tegen hun gemeenschappelijke uitbuiters. Leven in een multinationale staat biedt enorme kansen om van jongsaf aan twee of drie talen te leren. Meertaligheid is een must in deze tijden van internationale uitwisseling. In België zou iedere man en iedere vrouw aan het einde van het middelbaar onderwijs perfect tweetalig moeten zijn.
De federale absurditeit
In een land als België is het federalisme reactionair en absurd. Het leidt de aandacht van alle werkers, ongeacht hun taal, af van grote problemen waar ze samen democratische oplossingen voor moeten afdwingen.
Het land opsplitsen in taalgebieden, dat is bewust eindeloze twisten uitlokken die de werkers afleiden van de gemeenschappelijke strijd tegen het kapitalisme, dat is hen in steriele gevechten storten waar ze altijd op sleeptouw genomen worden door de burgerij.
Het bestaan zelf van parlementen per taal duwt de partijen in een uiterst enge nationalistische richting en helpt de fascistische invloed verspreiden. De woordvoerder van Agalev verklaarde: "Sinds het federalisme hebben alle Vlaamse partijen, ook Agalev, de normale reflex om alles met de Vlaamse problematiek te verbinden."31
Het federalisme heeft in België een duivels mechanisme in gang gezet, een helse logica die dagelijks naar het separatisme en het nationaal-fascisme leidt.In het Vlaams parlement spraken de christen-democratische, sociaal-democratische, liberale, nationalistische en fascistische partijen zich altijd uit voor fiscale autonomie en voor de integrale of gedeeltelijke federalisering van de sociale zekerheid. De neofascist Dewinter verklaarde dat hij die maatregelen steunt omdat ze leiden naar het separatisme. De traditionele partijen antwoordden hem dat ze die maatregelen juist namen om het separatisme te vermijden. Waarop het Vlaams Blok droogjes antwoordde: om het even, die maatregelen knippen in elk geval de navelstreng tussen Vlaanderen en Wallonië door.32
Via het federalisme nemen de fascisten de burgerlijke partijen, ook de sociaal-democratische partijen, op sleeptouw naar het separatisme en naar bloedige avonturen. De socialist Vancauwenberghe uit Charleroi, een rasechte Waal zoals zijn naam verraadt, stelt vast dat er "in Vlaanderen een fundamenteel identiteitsstreven bestaat dat tot het einde van België zal leiden." Hij zoekt zijn heil in de oprichting van een Waals-Brusselse staat. Een andere socialist, Claude Eerdekens, wil van zijn kant de aanhechting van Wallonië-Brussel bij Frankrijk.33
België en zijn negen provincies
In een unitair België kon de politieke strijd over essentiële kwesties klaar gevoerd worden in een nationaal parlement.
Maar het federalisme voegde niet minder dan acht wetgevende organen toe aan de Kamer en de senaat: in Vlaanderen de Vlaamse Gemeenschap; in Wallonië de Franstalige Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap en het Waals Gewest; en in Brussel het Brussels Gewest, de Franse Gemeenschapscommissie, de Vlaamse Gemeenschapscommissie en als klap op de vuurpijl: de gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie. Wat dat ook wezen mag...
Alle burgerlijke politici - ook de groenen - stemden voor deze federale structuur, zogezegd om de instellingen dichter bij de burger te brengen. Wel, geen enkele gewone burger van dit land snapt ook maar iets van al dat onvoorstelbare geknutsel in de organen van de zogenaamde democratie. Het federalisme is een bron van ondoeltreffendheid, verspilling en slechte werking van vele overheidsdiensten.
De pro-Belgische burgerij die zich voorstander noemt van een 'eenheidsfederalisme', beweert samen met Demelenne dat "het federalisme een troef is" en dat "het federalisme de democratie verrijkt".34 Dat zegt ze zonder ironie of cynisme. Heeft deze fractie van de burgerij dan niet de moed lijnrecht in te gaan tegen deze nationalistische demagogie? Is het niet overduidelijk dat alle dwazigheden die ze voorzichtig aanklaagt hun oorsprong vinden in het federalisme zelf? Of waardeert ze het federalisme omdat het de werkers verdeelt terwijl ze toch ook waarschuwt tegen uitschuivers die hun zaken in de war zouden kunnen sturen?
De meest rationele structuur van België is die van een unitaire staat, met een decentralisatie voor de uitvoering van bepaalde beslissingen en voor het delegeren van bepaalde materies naar het provinciale niveau. Heel België telt minder inwoners dan een grote stad als Mexico of Kaïro of Lagos of Londen. Het centrale, unitaire niveau is het beste niveau voor beslissingen over alle essentiële kwesties. Een tweede, provinciale niveau dat het beleid voert over één miljoen mensen, is eveneens rationeel.
Het voordeel van een irrationeel systeem
Waarom koos de Belgische burgerij voor deze totaal irrationele structuur die het federalisme is?
Dit absurde systeem heeft één groot voordeel. Door zijn bestaan zelf legt het federalisme de nadruk op de opsplitsing van de werkers volgens hun taal en niet op hun eenheid; totaal willekeurig legt het bij om het even wat de nadruk op het zogenaamde taalaspect, om het klassenkarakter en het sociale karakter te verdoezelen. Het federalisme scheidt dagelijks nationalistisch gif af om de mensen dom te maken, om hun bewustzijn over de echte problemen en echte klassenkeuze af te stompen.
Zo maakt het federalisme maakt de mensen tot slaven van de grote burgerij. Deze burgerij doet zaken in heel de wereld, maar het keurslijf van het federalisme verbiedt de werkers verder te kijken dan hun eigen taalgebied, zet ze oogkleppen op om hen te dwingen alleen de Vlaamse cultuur of alleen de Waalse cultuur te belijden. Het federalisme is een poging om de werkers van heel België blind, stom en bekrompen te maken, zonder enig klassenbewustzijn, zonder enige wil om het systeem van uitbuiting en onderdrukking te veranderen.
Wij hebben gezegd dat het federalisme absurd is. In België is zelfs het bloed voortaan verdeeld per taal. Het Rode Kruis is gefederaliseerd en voert aparte diensten in voor bloedtransfusie voor Vlamingen en Walen.35
In de beschaafde wereld brengen sport, kunst en muziek de mensen dichter bij elkaar. Maar in een barbaars land waar typen als Van den Brande en Collignon de plak zwaaien, worden sport, kunst en muziek gebruikt om mensen te verdelen. Wie subsidies wil om voetbal te spelen, om een jazz-ensemble op te richten moet zich eerst tot een of andere taal bekennen. Dat is apartheid, opgedrongen door de staat.36
Het federalisme is niet alleen absurd, het kan ook wreed zijn. Laurent, een zwaar gehandicapt kind, woont in Asse en wordt dus beschouwd als een Vlaming. Er is slechts één instelling die hem kan verzorgen, maar die hangt af van de Franse Gemeenschap. De Vlaamse en de Franse Gemeenschap weigeren allebei de 4.000 frank per dag te betalen. De vader zei: "Ik ben Belg: Waalse vader, Vlaamse moeder en geboren in Brussel. Ik interesseerde me nooit voor communautaire problemen. Laurent is er nu wel het slachtoffer van."37
Vlaamse 'identiteit', Waalse 'identiteit'
Men zegt dat het federalisme in België nodig was vanwege de twee geheel verschillende culturen en identiteiten. Dat is een reactionaire mythe. De Volksunie bijvoorbeeld beweert: "In Vlaanderen bestaat er een eigen Vlaamse identiteit, een eigen cultuur, een eigen geheel van waarden, die ons onderscheiden van andere volkeren."38
In Wallonië zien we hetzelfde gebeuren: "Wallonië moet zich een culturele politiek aanmeten om zijn volk een geheugen en een identiteit te verschaffen. Een jonge Duitser weet wie hij is, een jonge Waal weet niet wie hij is. Zijn identiteit zwalpt van lokalisme naar mundialisme."39 Eerlijk zijn die wallinganten wel: zij geven toe dat de identiteit een mythe is die ze nog moeten smeden.
Collignon, de Waalse president, was nog cynischer: "Er bestaat geen Waalse cultuur maar wij zijn er een aan het maken."40
Welke Vlaamse identiteit is er tussen enerzijds de nieuwe rijken, miljardairs zoals De Clerck en Vinck en anderzijds de tienduizenden vrouwen die van de dop vliegen? Welk 'geheel van waarden' is er gemeenschappelijk voor Jan Cap en zijn vroegere baas Saverys? Wat is die culturele identiteit als de eertijds Belgische maar nu Vlaamse televisie hoofdzakelijk Amerikaanse feuilletons uitzendt?
Van welke Vlaamse identiteit kan men spreken bij Ford, Volvo, Basf, Agfa, Opel en al die andere buitenlandse multinationals, die een belangrijk deel uitmaken van de industrie in Vlaanderen? Welk geheel van waarden hebben de Vlaamse syndicalisten gemeen met typen als Verschaeve, Borms, De Clercq en andere notoire Vlaamse fascisten?
De nationalisten tieren dat Linkebeek "gekoloniseerd" wordt door de Franstaligen, maar ze aanvaarden de echte kolonisatie van België door de Navo, het agressiefste militaire pact uit de geschiedenis. De nationalisten zeggen dat ze geen millimeter Vlaamse grond willen prijsgeven aan de Franstaligen, maar ze geven hectaren goede Limburgse grond weg aan de Amerikanen om er atoomwapens op te slaan.
Karel Vinck, de grote patroon van de Vlaamse patroons, is nu beheerder van Cockerill, dat voor 80 % in handen is van het Waalse Gewest.41 Vinck heeft ook ambities om voorzitter te worden van de Société Générale, op voorstel van de flaminganten, het gehate symbool van het Brussels Franstalig kapitalisme.42
Wie houdt men dan voor de gek met al die fabeltjes over 'identiteit' om de werkers te verdelen?
Bondgenootschap met Vlaams patronaat en sociaal pact
Al dat bedrog over de 'identiteit' heeft een welbepaald doel: verhinderen dat de arbeiders zich bewust worden van hun werkelijke situatie en van hun echte klassenbelangen. Dat bedrog wil klassensamenwerking opleggen tussen uitgebuiten en uitbuiters, tussen degenen die de fabrieken rationaliseren en degenen die op de dop vliegen, tussen degenen die hun miljoenen niet geteld krijgen en degenen die honger hebben.Vinck, baas van het Vlaams patronaat, is voorstander van een grotere Vlaamse autonomie. Hij wil een sociaal pact regelen tussen de vakbonden en de patroons in Vlaanderen. Zijn filosofie is die van het solidarisme van de jaren dertig. Hij zegt: "Alle sociale partners moeten veranderen van mentaliteit. Belangrijk is het besef van een gemeenschappelijk doel."43 Vinck gaat er prat op dat hij 22 miljard investeerde in Union Minière en daar 2.000 banen schrapte zonder enige reactie van de vakbond - toevallig de CMB van Jorissen, die D'Orazio uit de vakbond sloot.
Vinck verklaart dat men niet meer moet denken "in termen van oude ideologische tegenstelling tussen het kapitalisme en de arbeidersklasse."44 Die tegenstelling is vandaag brutaler en scherper maar de uitbuiters willen, in naam van de Waalse of Vlaamse identiteit, verbieden dat de uitgebuiten daartegen in opstand te komen.
Dit model, dat Vinck in Vlaanderen wil opleggen, heeft de Parti socialiste zich eigen gemaakt in Wallonië. Busquin, die zich naar eigen zeggen inspireert op Tony Blair, verklaarde dat het gebrek aan dynamisme in Wallonië veroorzaakt wordt door "sociale overregulering" en een "al te interventionistische" politiek. Busquin noemt zich voorstander van een Waals sociaal pact en een Vlaams sociaal pact, zoals Vinck voorstelde.45
Dit bondgenootschap tussen het Vlaams patronaat en de Parti socialiste kreeg onmiddellijk steun van Pierre Beausart, de patroon van de Waalse patroons en van Josly Piette, algemeen secretaris van het ACV aan Franstalige kant.46
Zo dienen het federalisme en het gehamer op de identiteit om de syndicale beweging te verdelen en haar macht te breken. Ze dienen om patroons en vakbondsleiders te verenigen in naam van hun gemeenschappelijke taal. Ze dienen om de ideologie van onderwerping aan het patronaat onder de arbeidersklasse te verspreiden. Ze dienen om het klassenbewustzijn, de wil om tegen de uitbuiting en tegen het kapitalisme te vechten, uit te roeien.
Op een dag sprak een Luikse syndicalist zich uit voor de splitsing van het ABVV en voor een onafhankelijk Wallonië. 's Anderendaags schreef L'Echo: "De Walen denken er eindelijk aan de dynamische krachten van de regio bijeen te brengen - politici, syndicalisten, bedrijfsleiders, universitairen - om samen naar oplossingen te zoeken, net zoals dat in Vlaanderen gebeurt."47
Zo kunnen we de ware betekenis van de zogenaamde taalkwestie of nationale kwestie begrijpen. Door het federalisme kunnen de Vlaamse, Waalse, Amerikaanse, Duitse, Franse patroons die in België werkzaam zijn, de werkers en de steuntrekkers van alle landen beter uitbuiten en bestelen.
Waartoe dient het federalisme?
Het federalisme dient om de lonen te verlagen. Van den Brande, minister-president van het Vlaams Gewest, verklaart: "Voor de Vlaamse regering is verlaging van de arbeidskost een noodzakelijke en rechtmatige eis. Wij zullen niet toelaten dat de toekomst van Vlaanderen bedreigd wordt door anderen die niet zo ver willen gaan."48
Het federalisme dient om de belastingen van de bedrijven en van de rijken te verlagen. De woordvoerder van het Vlaamse patronaat zegt: "Als je de personen- en vennootschapsbelasting federaliseert, dan is er ruimte voor een politiek van gevoelige lastenverlaging"49 voor de Vlaamse ondernemingen.
Het federalisme dient om de sociale zekerheid te ontmantelen. De baas van de Vlaamse patroons verklaart: "Als je de ziekteverzekering en de kinderbijslag uit de sociale zekerheid haalt en naar de overheid overhevelt, dalen de arbeidskosten en stijgt de concurrentiekracht."50
Het federalisme dient om een grotere flexibiliteit op te leggen. Dezelfde Vinck legt het uit: "Er is meer flexibiliteit nodig. De veranderingen moeten de komende jaren worden doorgedrukt. Met de Walen als dat kan, zonder als het moet."51
Samengevat: Karel Vinck wil afzonderlijk een Vlaams en een Waals pact sluiten om op drie jaar tijd een lastenverlaging van 140 miljard te bekomen, dat is een verlaging van de arbeidskost van 7 à 10 %.52
De nieuwe nationalistische koorts heeft dus een welbepaald doel: het patronaat in staat stellen 140 miljard te stelen van het geheel van de Belgische werkers!
En dan herinner je je plots hoe de bondgenoten van Vinck, de Vlaamse fascisten, almaar "houdt de dief" roepen. Die dief is evenwel niet Vinck die 140 miljard steelt. De fascisten zeggen dat de Walen per jaar 21.000 frank 'stelen' van elke Vlaams gezin, door de overdrachten in de sociale zekerheid.
In feite gaat het zelfs niet alleen om die 140 miljard die Vinck wil stelen. Sinds het begin van de federalisering in 1980 voerden de patroons reusachtige loondiefstallen uit. In 1981 stonden de lonen in de verdeling van het Bruto Nationaal Product voor 59,3% en de inkomsten van de kapitalisten voor 37%. Van 1981 tot 1997 steeg het aandeel van de kapitalisten met 8% terwijl dat van de loontrekkenden daalde tot 51,2%, dat is 8,1% minder. Dat vertegenwoordigt voor 1997 alleen al een diefstal van 711 miljard vergeleken bij 1981.
Wie profiteert van de sociale zekerheid?
Keren we terug naar de nationalisten en hun fabeltjes over de Walen die parasiteren op de sociale zekerheid. Van 1900 tot 1960 was Wallonië veel meer geïndustrialiseerd dan Vlaanderen en de sociale zekerheid droeg in die periode enorme sommen over naar de Vlaamse werkers. In 1949 nog waren 84% van de werklozen Vlamingen.53
Vandaag is het bruto binnenlands product per inwoner in Vlaanderen 20% hoger dan in Wallonië. Het is waar dat de werkers in Vlaanderen geld overhevelen naar de werkers van een Wallonië. Toen het Belgisch patronaat daar zijn tradtitionele industrieën een voor een sloot, herleidde het de regio tot een ruïne.
De Vlaamse nationalisten beweren dat de Waalse werkers "profiteren" van de Vlaamse werkers. In werkelijkheid ligt het belastbaar inkomen in Wallonië 37.000 frank lager dan in Vlaanderen. In de regio van Charleroi en Mons is meer dan 30% van de bevolking getroffen door werkloosheid, de miserie is er soms dramatisch. Met de arrogantie haar eigen, roept de Vlaamse nationalistische burgerij dat de armen dieven zijn.
De Nederlandstalige werkers mogen bovendien niet vergeten dat ze hun huidige sociale bescherming te danken hebben aan de arbeidersstrijd uit het verleden, die vooral in Wallonië heel sterk stond. Het Vlaams patronaat wil de arbeiderssolidariteit op nationaal vlak breken om dan de verworvenheden in Vlaanderen aan te pakken. De federalisering van de sociale zekerheid is de eerste stap naar de privatisering.
Arme Renard...
Het federalisme heeft geleid tot de achteruitgang van de levensomstandigheden en van de strijd van de werkers in heel België. Men kan vandaag de rampzalige gevolgen zien van de politiek die Renard inzette in '60-'61. Hij preekte 'het federalisme en antikapitalistische structurele hervormingen'. Hij lanceerde deze ordewoorden midden in een nationale staking die revolutionaire aspecten vertoonde. Daarmee trok hij de strijd een andere weg op dan die van de klassenstrijd. De structurele hervormingen leunden aan bij het Plan van de Arbeid van 1935, uitgewerkt door De Man, een tegenstander van de socialistische revolutie die het kapitalisme in crisis nieuw leven wilde inblazen. Maar Renard voegde er de reactionaire lijn aan toe van het Waals nationalisme. Als voorwendsel haalde hij aan dat de Vlaamse werkers niet revolutionair genoeg waren. Zelfs als dat zo was, dan nog moest de conclusie zijn dat de Waalse arbeiders meer inspanningen moeten leveren om hun klassenbroeders te helpen hun klassenbewustzijn te verhogen en zich te organiseren.
Renard zei begin 1961: "De unitaire structuren, zowel in de staat als in de vakbonden, zijn een hinderpaal voor het socialisme en de economische expansie."54
Renard brak op twee punten met het Manifest van de Communistische Partij van Marx: hij predikte het platte nationalisme in plaats van het internationalisme van de arbeidersklasse; hij predikte de reformistische, parlementaire weg in plaats van de socialistische revolutie.
In die tijd liepen de trotskisten achter het renardisme aan om hun anticommunistische brol te verkopen. Wat ze toen schreven toont vandaag hoe belachelijk hun politieke ideeën zijn: "De eis voor het federalisme komt voort uit het bewustzijn van het Vlaamse en Waalse volk dat de Belgische staat een rem betekent voor hun ontwikkeling op alle terreinen. (...) Het integrale federalisme zou de Waalse arbeidersbeweging de mogelijkheid geven antikapitalistische structuurhervormingen door te voeren."55 Door het nationalisme en de hervormingen zou Wallonië naar het socialisme gaan: 37 jaar vergiftiging rond dit thema brachten de arbeidersbeweging in Wallonië in complete verwarring.4. Bruxelles, ma belle...
Het nationalisme krijgt een bijzonder reactionair, fascistoïde en explosief karakter in Brussel.
Het marxisme volgt twee hoofdprincipes in de nationale kwestie. Het eerste is een positief principe: het proletarisch internationalisme, de solidariteit van alle werkers ongeacht hun nationaliteit. Het tweede is negatief: de weigering van elke vorm van discriminatie of privilegie op basis van de nationaliteit.
In Vlaanderen nam het nationalisme de absurde theorie aan van de zuiverheid van de Vlaamse bodem: daar mogen de mensen alleen Nederlands spreken. Het territoriaal principe leidt altijd tot discriminaties omdat het een nationale minderheid verbiedt zich op Vlaamse bodem te vestigen of met geweld dwingt zich te assimileren.
De 'Vlaamse bodem' is zo'n obsessie geworden dat de 'taalgrenzen' beslissen over de hele administratieve organisatie.
Hoe bakent het marxisme de administratieve regio's af? Lenin schreef een zin die zo voor Brussel lijkt te zijn bedoeld: "De nationale samenstelling van de bevolking is slechts één van de essentiële economische factoren, maar het is noch de enige, noch de belangrijkste. Zo spelen de steden een heel belangrijke economische rol onder het kapitalisme; nochtans onderscheiden ze zich overal door een sterk gemengde samenstelling. De steden, omwille van 'nationale' motieven, afscheiden van de dorpen en de arrondissementen die er economisch afhankelijk van zijn, zou absurd en onmogelijk zijn."56 Maar dat absurde, dat onmogelijke maakt het programma uit van alle Vlaamse burgerlijke partijen.
Door het economisch en sociaal-cultureel leven is Brussel onlosmakelijk verbonden met een brede zone errond en met heel de provincie Brabant.
Elke dag rijden 500.000 werkers met de auto op en af naar Brussel en pendelen er nog eens 320.000 met de trein. Het economisch leven vereist de aanleg van een verkeersnet van 30 km rond Brussel. Die werken, die in het jaar 2010 af moeten zijn, zullen zo'n 65 miljard frank kosten. Die aanleg valt onder de bevoegdheid van vier regeringen: de nationale, de Vlaamse, de Waalse en de Brusselse. De grote economische kwesties tonen hoe absurd het is Brussel, de grote rand en de provincie Brabant in te delen op basis van de taal als enig criterium.De Vlaamse bodem...
Volgens de bodemtheorie zijn alleen de 19 gemeenten tweetalig; de 'bodem' van de gemeenten rond dit centrum is Vlaams.
De economische en sociale ontwikkeling van Brussel heeft de stedelijke agglomeratie uitgebreid. Wanneer een tweetalige stad uitbreidt, neemt onvermijdelijk ook de tweetaligheid uitbreiding. Als je de Waterlosesteenweg volgt, ga je zonder het te merken door Ukkel, Sint-Genesius-Rode en Waterloo. In Ukkel laat de bodem je toe om Frans te spreken, in Sint-Genesius-Rode verplicht de bodem je te integreren en Nederlandstalig te worden en enkele kilometer verder, in Waterloo is de bodem 'Waals'.
In de hele Brusselse rand, waar de bodem zogezegd Vlaams is, leven 100.000 Franstaligen. Heel de Vlaamse burgerij wil ze verplichten Nederlandstalig te worden.
In zes faciliteitengemeenten rond Brussel spreekt de grote meerderheid van de bevolking Frans. Vlaanderen ontzegt hen de meest elementaire democratische rechten, in naam van de Vlaamse bodem: de Franstaligen krijgen enkel voorlopige faciliteiten in afwachting van hun assimilatie.
Alles wat hun franstaligheid kan bestendigen, wordt met een obsessionele woede bestreden. In die gemeenten is het verboden tweetalige functionarissen te benoemen en moeten alle functionarissen houder zijn van een Nederlandstalig diploma.57
In naam van de 'Vlaamse bodem' is het de Franse gemeenschap verboden subsidies toe te kennen aan een Franstalige muziekacademie in Wezembeek-Oppem en worden alle subsidies geweigerd aan Franstalige verenigingen en tijdschriften. De Vlaamse minister-president Van den Brande verklaart: "Het Vlaams Parlement heeft zich steeds in blok verzet tegen ieder initiatief dat in strijd is met het territorialiteitsprincipe".58
Alle Vlaamse partijen, ook de sociaal-democratie en Agalev - verdedigen het 'bodemrecht'.De buurgemeenten Linkebeek (een 'Vlaamse' gemeente met 80% Franstaligen) en Ukkel (een tweetalige gemeente) sloten een akkoord om hun inwoners toe te laten gebruik te maken van de verschillende uitrustingen en organisaties. Vlaams minister Peeters verklaarde onmiddellijk dat hij een eind zal stellen aan zo'n onwettelijk initiatief.
Er is nu een Adviesraad van de Franstaligen van de Brusselse rand opgericht, gefinancierd door de Franse Gemeenschap. Van den Brande veroorloofde zich hierover een bijzonder wansmakelijk grapje: "Wij zullen ons daartegen verzetten met alle middelen die ons ter beschikking staan, al hoort gewapend verzet daar niet bij."59
Wakend over de zuiverheid van de Vlaamse bodem, roept de liberaal Goovaerts uit: "Wij zullen geen millimeter afstaan van onze grond"60 En een christen-democraat gaat nog verder in de waanzin: "Wanneer een Vlaming in Vlaams Brabant een stuk grond koopt, brengt hij daar een stuk Vlaamse identiteit."61
Tobback, voorzitter van de SP, voegt eraan toe: "Het is niet meer mogelijk de taalgrenzen te verleggen."62 "De faciliteiten zijn een middel om de integratie te bevorderen."63 Zo drukt Tobback het duidelijkst de absurditeit uit waarmee 100.000 Franstaligen gedwongen worden zich aan te passen aan de Vlaamse bodem.
Vlaams minister Leo Peeters, bevoegd voor de randgemeenten en sociaal-democraat, spreekt van een "provocatie: de Franstaligen kunnen niet aanvaarden dat ze in een ééntalig gebied wonen."64 En hij gaat verder met een demagogische tirade die zo uit nazipublicaties lijkt te zijn gehaald: we moeten, zo zegt Peeters, "de arrogantie treffen van Franstalige bourgeois die in het centrum van Brussel huizen laten verkrotten en zelf hun toevlucht nemen tot villa's van de Vlaamse rand waar ze dan nog in het Frans wensen bediend te worden."65 Dat kon je vijfentwintig jaar geleden al lezen in de blaadjes van het VMO. Als Peeters last heeft van die verlaten huizen, kan hij er een hoge belasting op heffen. Hij moet daar geen taalkwestie van maken. Trouwens, wie zegt dat die huizen niet van Vlamingen zijn?
De arrogantste burgerij en de andere...
Over Brussel doen de ergste antidemocratische stellingen de ronde bij de Vlaamse burgerij. De Feyter, ere-afgevaardigd beheerder van het Vlaams patronaat, wil Brussel herleiden tot een district, waar de burgemeester niet meer democratisch verkozen is maar benoemd door de centrale regering in akkoord met het Vlaamse en Franse Gemeenschap. Hij wil een paritaire gemeenteraad verkiezen waar de 20% Nederlandstaligen evenveel verkozenen hebben als de 80% Franstaligen. Hij wil een eind maken aan de taalfaciliteiten en de Franstaligen met geweld vervlaamsen. Deze woorden van De Feyter tonen goed aan dat een belangrijk deel van de Vlaamse burgerij openlijk voorstander is van de vernietiging van de burgerlijke democratie om haar nationalistische dromen en haar extreem-rechts programma op te leggen.
Het is waar dat de Vlaamse burgerij vandaag veruit de machtigste en arrogantste is in België; Vlaanderen is goed voor 60% van de toegevoegde waarde, tegen 25% voor Wallonië en 15 voor Brussel.
Maar de PVDA zal nooit deelnemen aan welk front ook dat de burgerij in Brussel opricht ter verdediging van de francophonie. De Franstalige burgerij is grotendeels chauvinistisch gebleven en misprijst het Nederlands dat ze weigert aan te leren en te spreken. Een echt democratisch front in Brussel vereist de deelname van zowel Nederlandstaligen als Franstaligen en migranten.
Onze partij is fier dat ze de enige partij in België is die unitair en eensgezind blijft. Ze werkt al haar standpunten uit, ook over het nationale vraagstuk, doorheen een democratisch debat tussen Nederlandstaligen, Franstaligen, Duitstaligen en migranten. (noot:
de tekst dateert van 1998, toen de PVDA inderdaad de enige unitaire partij was)
De communistische geest
Laat ons de geest van het proletarisch internationalisme binnenbrengen in de strijdbewegingen in België, in onze steun aan elke antikapitalistische strijd in de wereld, in onze steun aan alle anti-imperialistische strijdbewegingen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika en vooral in Rwanda en Congo. We groeten hier alle Congolese patriotten, de Alliantie van Democratische Krachten voor de Bevrijding van Congo en president Kabila.
Wij hebben de rustige zekerheid, de diepe zekerheid dat alleen het communisme de mensheid zal bevrijden van de uitbuiting, de onderdrukking, het staatsterrorisme, het fascisme en de oorlog.
Alleen het communisme kan een maatschappij van waardigheid, vrijheid en harmonieuze ontwikkeling scheppen voor de werkers.
Wij moeten ware communisten zijn, we moeten Lenin en Stalin studeren. Maar we moeten voor alles onze kennis naar de massa's brengen in een taal die zijn begrijpen. Ik weet niet of het komt doordat Roberto D'Orazio zo vaak zat te lezen in "Tiny op school" maar hij kan tot de massa's spreken over ernstige zaken op een manier dat iedereen hem begrijpt en volgt. We kunnen allemaal bij hem naar school gaan.
Wij moeten onze capaciteit verhogen om arbeiders, werkers en jongeren in de partij te organiseren, om concrete taken op te nemen in de strijd en hen ondertussen stap voor stap opvoeden in het communisme. Ik geef het voorbeeld van de 450 arbeiders en werkers die vrijwillig hebben meegewerkt om van onze partijhuizen in Luik en Charleroi en onze groepspraktijken in Gent, Hoboken, Genk en Deurne echte pareltjes te maken. Ik wil ook het voorbeeld geven van de vele militanten die tot nu toe 20 miljoen 300.000 frank hebben bijeengebracht voor die huizen. En ik wil al die anonieme kameraden bedanken die hun erfenis aan de partij geven en die ons zo in staat stelden vorig jaar 16 miljoen frank bijeen te brengen. Het is onder andere dank zij hun opofferingsgeest dat de partij elk jaar communistische organisaties in de Derde Wereld kan helpen.
Leve het proletarisch internationalisme !
Leve het Communistisch Manifest !
Leve de socialistische revolutie !
Leve de Partij van de Arbeid van België !
Noten
1. Karl Marx en Friedrich Engels, Het Manifest van de Communistische Partij, Marxistische Studies nr. 41/98, p.109 3. Karl Marx en Friedrich Engels, op. cit., p.129 4. Alternatives économiques, 01.10.96, p. 28-75; NRC-Handelsblad, 26.10.96, p.9 5. Alternatives économiques, 10.96, p. 28-75 6. Alternatives économiques, 10.96, p. 28-75 7. Alternatives économiques, 10.96, p.28-75 8. Far Eastern Economic Review, 11.12.77 9. World Bank, Global Development Finance 1998 10. De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) omvat de 29 rijkste landen van de planeet: Australië, België, Canada, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland,Groot-Brittannië, Hongarije, Ierland, Ijsland, Italië, Japan, Luxemburg, Mexico, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Portugal, Spanje, Tsjechië, Turkije, de Verenigde Staten, Zuid-Korea, Zweden, Zwitserland 11. L'Echo, 4.3.98, p. 4; L'Echo, 23.0198, p.4 12. Les Echos, 4.11.97, p. 4 13. Dial, 15.01.97, p. 5-10 14. Revue de l'Otan, nr.4/97, p.10-16 15. The Financial Times, 23.09.97 16. Revue de l'Otan, nr. 5/97, p. 27-29 17. Le Monde, 18.04.96 18. NCN, 05.0498, p. 1 19. Van den Brande, Vlaamse Raad, 22.09.97, p. 9 20. Videx, Stalinisme, Le Document, Paris, 1944 21. Steuckers Robert, Fréson Pierre en Gaye Guillaume, Le petit Lexicon du partisan européen 22. Tobback, Afscheid van een stiefzoon, Kritak 1991 p. 28 23. Vlaamse Raad, Verslag, 95-96, nr.13, p.10 24. L'Echo, 11.09.97, p.10 25. Vlaamse Raad, 95-96, nr. 42, p.9 26. Demelenne, Le cas Happart. La tentation nationaliste. Ed. Luc Pire, 1995, p. 169 27. Demelenne, op. cit., p. 181 28. Demelenne, op. cit., p. 49 en 241 29. Claude Demelenne op persconferentie van B PLUS, 20 maart 1998 30. Lenin, Notes critiques sur la question nationale, O.C. deel 20, p. 39-40 31. Demelenne, op. cit., p. 277 32. Vlaams parlement, 10.07.96, p.12-13 33. Le Soir, 06.09.96, p.3 34. Claude Demelenne op de persconferentie van B PLUS, 20 maart 1998 35. De Morgen, 27.10.97, p. 6 36. Vlaams parlement, beknopt verslag, 28.01.98, p. 6-7 37. De Morgen, 17.10.96, p. 3 38. De VU: Vlaamser dan ooit, 1993, p. 54 39. José Fontaine, La Wallonie et les intellectuels, Cahiers marxistes et Toudi, 11.1192, nr.182, p. 94-95 40. Le Soir, 19.10.92 41. Le Soir, 16.05.97, p. 4 42. De Morgen, 05.12.96, p.14 43. De Morgen, 30.09.96, p. 9 44. Gazet van Antwerpen, 26.01.98, p. 4 45. De Morgen, 19.06.97, p. 4 46. La Wallonie, 26.06.97, p. 5 47. L'Echo, 17.09.96, p. 2 48. Vlaamse Raad, 25.09.97 49. Gazet van Antwerpen, 16.03.98, p. 6 50. De Morgen, 01.12.97, p.4 51. De Morgen, 01.12.97, p.4 52. Le Soir, 10.03.98, p. 3 53. Demelenne, op. cit., p. 124-125 54. Combat, 02.03.61 55. LRT, verkiezingsprogramma, april 1977, p.7 56. Lenin, op. cit., p. 44 57. Vlaamse Raad, 14.01.98 58. Vlaams parlement, 01.04.98, p. 5 59. Vlaamse Raad, 07.02.96 60. Vlaamse Raad, 11.02.98 61. Vlaamse Raad, 16.01.96 62. Le Soir, 10.02.98, p. 3 63. De Morgen, 28.10.97, p. 5 64. De Morgen, 02.04.98, p. 4 65. De Morgen, 03.03.98, p. 4.
Home 