Luc Huyse in DS: soms interessante, soms bizarre tekst

Mijn commentaar in het rood.



DE STANDAARD

Geen reden tot paniek

HET IS NOG LANG NIET AFGELOPEN MET DE BELGISCHE STAAT (de zon zal inderdaad nog een paar miljoen jaar blijven bestaan) • vrijdag 22 oktober 2010

MH Michiel Hendryckx

Als socioloog weet LUC HUYSE dat politieke instellingen niet voor de eeuwigheid zijn bestemd. Dat geldt volgens hem ook voor het Belgisch staatsverband. (en niet voor de Vlaemsche instellingen?) ‘Alleen leidt het huidige fatalisme tot het verkwanselen van de mogelijkheden die het momenteel te bieden heeft.'

Hoe uiteenlopend diagnoses kunnen zijn. Herman Matthijs in Terzake (18 oktober): ‘Er is in dit land, politiek gesproken, een intergalactische afstand tussen wat de Vlamingen willen en wat de Franstaligen willen.' Kris Deschouwer (DS 19 oktober): ‘Gekozen politici van noord en zuid kunnen na maanden zoeken en tasten geen vergelijk vinden over een thema waarover hun kiezers niet geweldig van mening verschillen en dat hun kiezers ook niet zo belangrijk vinden.' Twee hoogleraren van de VUB. De ene dramatiseert. De andere relativeert, met stevige cijfers in de hand. Nogal wat politici en journalisten, vooral aan onze kant van de taalgrens, zijn in de ban van het eerste verhaal, van de diagnose die eindigt met ‘rien ne va plus'. Zij overdrijven.

Ons land functioneert zoals een vliegtuig dat op vier motoren draait. Er is de Europese Unie die veel dossiers heeft overgenomen. De gewestregeringen hebben aan gewicht gewonnen. En er is, zeker in de grote en middelgrote steden, een feitelijke opwaardering van het gemeentelijk beleid. De vierde motor, de federale, hapert. En de provinciale motor??? Dat veroorzaakt terecht enige paniek. Maar de stuwkracht van de andere drie is intact. Het mag niet dat een motor stilvalt. Er hoeft er overigens maar één te zijn, maar dan wel een sterke en geen vier zwakke. Dat relativeert al het fatalisme dat sommigen teistert. Bovendien is het pessimisme bijna uitsluitend te vinden in de Wetstraat en in enkele belendende percelen – de politieke redacties inbegrepen. Het is alleen in deze zone dat de intergalactische afstand waarover Herman Matthijs spreekt aan te treffen is. De meeste bewoners van dit land kijken verbaasd en ongeïnteresseerd toe. Hoe weet die man dat? Verbaasd klinkt logisch, maar ongeïnteresseerd? Van die kant is geen chaos te verwachten. Dat valt nog af te wachten. Wat een verschil met de toestand vandaag in Frankrijk. Honderdduizenden komen de straat op, meer dan een week al. Er is gevochten, brand gesticht en geplunderd. En het houdt niet op. Hij brengt ons op ideëën.

Het weeskind van België

Wie in Vlaanderen kiest voor dramatisering doet dat nogal eens met een fel gekleurde kijk op het verleden. Lees de publicaties van de Vlaamse Volksbeweging. Luister naar de verhalen van mandatarissen van de N-VA en het Vlaams Belang. Surf naar de internetdebatten op de sites van de VRT en van de kranten. Het zijn de Belgische staat en de Franstaligen, meer bepaald de Walen, die de ontplooiing van Vlaanderen al decennialang tegenhouden. (Begrijpelijkerwijze vergeet men te vermelden dat twee Duitse invallen hier onmetelijk grotere schade hebben veroorzaakt.) Niemand ontkent dat er tijden zijn geweest waarin Vlaanderen het weeskind van België was. Welk Vlaanderen? Wat is dat een "weeskind" op staatkundig vlak? Maar er is ongelooflijk veel veranderd. In 1962 bracht Maurits van Haegendoren, een flamingant uit de eerste linie, De Vlaamse Beweging nu en morgen uit. Het boek bevat cijfers, veel cijfers die de achterstelling van de Vlamingen anno 1960 scherp in kaart brachten. Ja, ja, we kennen de flaminganten en hun cijfers. Per hoofd van de bevolking lag het bruto-inkomen in Vlaanderen lager dan in Wallonië. Er was voor 40procent van de actieve bevolking geen werk in eigen streek. In een meerderheid van de Vlaamse bedrijven was het Frans de spreektaal van de directieleden. De top van het leger, van de diplomatie en van de magistratuur was niet of nauwelijks toegankelijk voor Vlamingen. Aan de Belgische universiteiten was 60procent van de studenten Franstalig. De Noord-Belgische burgerij koos vrijwillig voor het Frans. Wat kan België daaraan doen? Dat is in alle opzichten gekanteld. Politiek, economisch en cultureel zijn Vlamingen en Franstaligen van plaats gewisseld. Ah, dan is er nu dus omgekeerde discriminatie of begrijpen we het verkeerd? Vraag het maar aan de commandant van de luchtmachtbasis van Florennes. Dat was inderdaad een onnozele uitspraak van die man, opgestookt door een attachist van de MR. En dat allemaal in het kader van de vermaledijde Belgische staat.

Natuurlijk is die omkering van de verhoudingen terecht. Wat wil hij daarmee zeggen? Wat is "terecht"? Natuurlijk zitten er in de federale besluitvorming nog mechanismen die best verdwijnen. Alleen in de federale? Waarom moet België overigens een federaal land zijn? Alles kan beter. Dat is op dit moment een pertinente uitspraak ! Maar de neiging om stelselmatig te ‘vergeten' wat er al bereikt is, moet de totale onwil van de overkant en dus de onvermijdelijkheid van een scheiding bewijzen. Dat is ook het doel van wie op zijn Bart Maddens' voor een verrotting van de politieke verhoudingen pleit. Achter deze strategieën gaat een veelheid van motieven schuil. Sommige politici zijn gedreven door revanchisme. Eindelijk realiseren wat hun vaders en grootvaders altijd is geweigerd: een onafhankelijk Vlaanderen. Bij anderen is het de fixatie op wat Wallonië ons kost, met de transfers als financieel bewijs, en hoe een splitsing ons daarvan kan verlossen. Nog anderen werken met een dubbele agenda. De zelfstandigheid is hen erg dierbaar, maar ook en misschien vooral omdat daardoor de mogelijkheid zal ontstaan om Vlaanderen een onversneden liberaal uitzicht te geven. Allen hebben zij twee impulsen gemeen. Er is de aandrang om de baten van een scheiding te overschatten en de kosten te bagatelliseren. Zij doen er, ten tweede, alles aan om het verhaal dat ‘niets nog werkt in dit land' uit te zaaien.

Joëlle Milquet ‘razend'

Het valt op hoe journalisten hen daarbij helpen. Dat de mensen van de pers voor de dramaversie kiezen komt niet helemaal onverwacht. Van nieuws dat doet schrikken verwachten zij meer lezers, luisteraars en kijkers. De laatste dagen zijn daarvan wel wat voorbeelden te vinden. Op de website van de VRT eindigde Ivan De Vadder korte tijd geleden een analyse van de politieke toestand met de woorden ‘Ik vrees dat dit nooit meer goed komt' (11 oktober). Het verbaast niet dat hij daarvoor van Vlaams-nationalistische surfers op de site veelvuldig applaus kreeg.

Iets uit de schrijvende pers nu. Op een gegeven moment in de onderhandelingen verlaat Joëlle Milquet plots een vergadering. De man van de N-VA laat onmiddellijk deze krant weten dat zij razend is weggelopen. Want ik hield het Vlaamse been stijf! Daarop zoekt een redacteur bevestiging bij een onderhandelaar van de SP.A. Die geeft een heel andere, minder spectaculaire versie. Wat de krant niet belet om wat later te schrijven: de voorzitster van de CDH ‘gaat helemaal over de rooie. Briesend stormt zij de vergadering uit' (DS 6 oktober).

Een derde voorbeeld, nu weer uit de berichtgeving van de openbare omroep. Maandagochtend vroeg, de nota van Bart De Wever is door de partijen uit het zuiden al afgeschoten, wil geen enkele Vlaamse partij officieel reageren. Dan laat men maar de CD&V'ers Michel Doomst en Eric Van Rompuy aan het woord, beiden nooit te verlegen om een vuurtje te stoken. Meteen is de negatieve toon gezet. Overigens lijkt het wel alsof journalisten in heel die kwestie al even slecht de polsslag van de bevolking voelen als een pak politici. Vandaar de onthutste vaststelling in een titel van Het Laatste Nieuws: ‘België barst en het raakt onze koude kleren niet. Ondanks de zoveelste politieke impasse blijven de straten leeg.' Wat meer relativeren zou helpen.

Is dit het verhaal van een belgicist? Neen, want dat ben ik niet. Dat hadden we wel begrepen. Eerder een Bplusser of is het een Bminner? Als socioloog weet ik dat politieke instellingen niet voor de eeuwigheid zijn bestemd. Daarom dat het ook mogelijk is het federalisme af te schaffen i.t.t. wat men ons altijd maar weer tracht wijs te maken. Dat geldt ook voor het Belgisch staatsverband. Alleen leidt het huidige fatalisme tot het verkwanselen van de mogelijkheden die het momenteel te bieden heeft. Dat is een feit. Veel geld gaat verloren door de idiotieën van de politieke "klasse". En ja, splitsing is een alternatief. Maar van wat, hè? Maar het is slechts een valabele keuze als een duidelijke meerderheid in de bevolking het wil, en daar zijn de zielige flaminganten met hun miljoenen euro's subsidies en 100% van de media-aandacht na 30 jaar nog altijd niet aan toe ! als het geen blinde vlucht vooruit is, als een nuchtere analyse van kosten en baten aangeeft dat er meer winst dan verlies zal zijn, als op voorhand een duidelijke blauwdruk aangeeft hoe dat onafhankelijke Vlaanderen er politiek, sociaal en cultureel moet gaan uitzien. Die laatste punten zijn zever. Die voorwaarden zijn niet vervuld. Dus pas ik.

LUC HUYSEWie? Emeritus hoogleraar sociologie. Wat? België splitsen is mogelijk, maar nog lang niet aan de orde. Waarom? Er is bijlange geen meerderheid van de bevolking voor te vinden en de impasse is veel minder erg dan ze wordt voorgesteld.

6 op 10, meneer Huyse.

Belgica wrote:

Mijn commentaar in het rood.



DE STANDAARD

Geen reden tot paniek

HET IS NOG LANG NIET AFGELOPEN MET DE BELGISCHE STAAT (de zon zal inderdaad nog een paar miljoen jaar blijven bestaan) • vrijdag 22 oktober 2010

MH Michiel Hendryckx

Als socioloog weet LUC HUYSE dat politieke instellingen niet voor de eeuwigheid zijn bestemd. Dat geldt volgens hem ook voor het Belgisch staatsverband. (en niet voor de Vlaemsche instellingen?) ‘Alleen leidt het huidige fatalisme tot het verkwanselen van de mogelijkheden die het momenteel te bieden heeft.'

Hoe uiteenlopend diagnoses kunnen zijn. Herman Matthijs in Terzake (18 oktober): ‘Er is in dit land, politiek gesproken, een intergalactische afstand tussen wat de Vlamingen willen en wat de Franstaligen willen.' Kris Deschouwer (DS 19 oktober): ‘Gekozen politici van noord en zuid kunnen na maanden zoeken en tasten geen vergelijk vinden over een thema waarover hun kiezers niet geweldig van mening verschillen en dat hun kiezers ook niet zo belangrijk vinden.' Twee hoogleraren van de VUB. De ene dramatiseert. De andere relativeert, met stevige cijfers in de hand. Nogal wat politici en journalisten, vooral aan onze kant van de taalgrens, zijn in de ban van het eerste verhaal, van de diagnose die eindigt met ‘rien ne va plus'. Zij overdrijven.

Ons land functioneert zoals een vliegtuig dat op vier motoren draait. Er is de Europese Unie die veel dossiers heeft overgenomen. De gewestregeringen hebben aan gewicht gewonnen. En er is, zeker in de grote en middelgrote steden, een feitelijke opwaardering van het gemeentelijk beleid. De vierde motor, de federale, hapert. En de provinciale motor??? Dat veroorzaakt terecht enige paniek. Maar de stuwkracht van de andere drie is intact. Het mag niet dat een motor stilvalt. Er hoeft er overigens maar één te zijn, maar dan wel een sterke en geen vier zwakke. Dat relativeert al het fatalisme dat sommigen teistert. Bovendien is het pessimisme bijna uitsluitend te vinden in de Wetstraat en in enkele belendende percelen – de politieke redacties inbegrepen. Het is alleen in deze zone dat de intergalactische afstand waarover Herman Matthijs spreekt aan te treffen is. De meeste bewoners van dit land kijken verbaasd en ongeïnteresseerd toe. Hoe weet die man dat? Verbaasd klinkt logisch, maar ongeïnteresseerd? Van die kant is geen chaos te verwachten. Dat valt nog af te wachten. Wat een verschil met de toestand vandaag in Frankrijk. Honderdduizenden komen de straat op, meer dan een week al. Er is gevochten, brand gesticht en geplunderd. En het houdt niet op. Hij brengt ons op ideëën.

Het weeskind van België

Wie in Vlaanderen kiest voor dramatisering doet dat nogal eens met een fel gekleurde kijk op het verleden. Lees de publicaties van de Vlaamse Volksbeweging. Luister naar de verhalen van mandatarissen van de N-VA en het Vlaams Belang. Surf naar de internetdebatten op de sites van de VRT en van de kranten. Het zijn de Belgische staat en de Franstaligen, meer bepaald de Walen, die de ontplooiing van Vlaanderen al decennialang tegenhouden. (Begrijpelijkerwijze vergeet men te vermelden dat twee Duitse invallen hier onmetelijk grotere schade hebben veroorzaakt.) Niemand ontkent dat er tijden zijn geweest waarin Vlaanderen het weeskind van België was. Welk Vlaanderen? Wat is dat een "weeskind" op staatkundig vlak? Maar er is ongelooflijk veel veranderd. In 1962 bracht Maurits van Haegendoren, een flamingant uit de eerste linie, De Vlaamse Beweging nu en morgen uit. Het boek bevat cijfers, veel cijfers die de achterstelling van de Vlamingen anno 1960 scherp in kaart brachten. Ja, ja, we kennen de flaminganten en hun cijfers. Per hoofd van de bevolking lag het bruto-inkomen in Vlaanderen lager dan in Wallonië. Er was voor 40procent van de actieve bevolking geen werk in eigen streek. In een meerderheid van de Vlaamse bedrijven was het Frans de spreektaal van de directieleden. De top van het leger, van de diplomatie en van de magistratuur was niet of nauwelijks toegankelijk voor Vlamingen. Aan de Belgische universiteiten was 60procent van de studenten Franstalig. De Noord-Belgische burgerij koos vrijwillig voor het Frans. Wat kan België daaraan doen? Dat is in alle opzichten gekanteld. Politiek, economisch en cultureel zijn Vlamingen en Franstaligen van plaats gewisseld. Ah, dan is er nu dus omgekeerde discriminatie of begrijpen we het verkeerd? Vraag het maar aan de commandant van de luchtmachtbasis van Florennes. Dat was inderdaad een onnozele uitspraak van die man, opgestookt door een attachist van de MR. En dat allemaal in het kader van de vermaledijde Belgische staat.

Natuurlijk is die omkering van de verhoudingen terecht. Wat wil hij daarmee zeggen? Wat is "terecht"? Natuurlijk zitten er in de federale besluitvorming nog mechanismen die best verdwijnen. Alleen in de federale? Waarom moet België overigens een federaal land zijn? Alles kan beter. Dat is op dit moment een pertinente uitspraak ! Maar de neiging om stelselmatig te ‘vergeten' wat er al bereikt is, moet de totale onwil van de overkant en dus de onvermijdelijkheid van een scheiding bewijzen. Dat is ook het doel van wie op zijn Bart Maddens' voor een verrotting van de politieke verhoudingen pleit. Achter deze strategieën gaat een veelheid van motieven schuil. Sommige politici zijn gedreven door revanchisme. Eindelijk realiseren wat hun vaders en grootvaders altijd is geweigerd: een onafhankelijk Vlaanderen. Bij anderen is het de fixatie op wat Wallonië ons kost, met de transfers als financieel bewijs, en hoe een splitsing ons daarvan kan verlossen. Nog anderen werken met een dubbele agenda. De zelfstandigheid is hen erg dierbaar, maar ook en misschien vooral omdat daardoor de mogelijkheid zal ontstaan om Vlaanderen een onversneden liberaal uitzicht te geven. Allen hebben zij twee impulsen gemeen. Er is de aandrang om de baten van een scheiding te overschatten en de kosten te bagatelliseren. Zij doen er, ten tweede, alles aan om het verhaal dat ‘niets nog werkt in dit land' uit te zaaien.

Joëlle Milquet ‘razend'

Het valt op hoe journalisten hen daarbij helpen. Dat de mensen van de pers voor de dramaversie kiezen komt niet helemaal onverwacht. Van nieuws dat doet schrikken verwachten zij meer lezers, luisteraars en kijkers. De laatste dagen zijn daarvan wel wat voorbeelden te vinden. Op de website van de VRT eindigde Ivan De Vadder korte tijd geleden een analyse van de politieke toestand met de woorden ‘Ik vrees dat dit nooit meer goed komt' (11 oktober). Het verbaast niet dat hij daarvoor van Vlaams-nationalistische surfers op de site veelvuldig applaus kreeg.

Iets uit de schrijvende pers nu. Op een gegeven moment in de onderhandelingen verlaat Joëlle Milquet plots een vergadering. De man van de N-VA laat onmiddellijk deze krant weten dat zij razend is weggelopen. Want ik hield het Vlaamse been stijf! Daarop zoekt een redacteur bevestiging bij een onderhandelaar van de SP.A. Die geeft een heel andere, minder spectaculaire versie. Wat de krant niet belet om wat later te schrijven: de voorzitster van de CDH ‘gaat helemaal over de rooie. Briesend stormt zij de vergadering uit' (DS 6 oktober).

Een derde voorbeeld, nu weer uit de berichtgeving van de openbare omroep. Maandagochtend vroeg, de nota van Bart De Wever is door de partijen uit het zuiden al afgeschoten, wil geen enkele Vlaamse partij officieel reageren. Dan laat men maar de CD&V'ers Michel Doomst en Eric Van Rompuy aan het woord, beiden nooit te verlegen om een vuurtje te stoken. Meteen is de negatieve toon gezet. Overigens lijkt het wel alsof journalisten in heel die kwestie al even slecht de polsslag van de bevolking voelen als een pak politici. Vandaar de onthutste vaststelling in een titel van Het Laatste Nieuws: ‘België barst en het raakt onze koude kleren niet. Ondanks de zoveelste politieke impasse blijven de straten leeg.' Wat meer relativeren zou helpen.

Is dit het verhaal van een belgicist? Neen, want dat ben ik niet. Dat hadden we wel begrepen. Eerder een Bplusser of is het een Bminner? Als socioloog weet ik dat politieke instellingen niet voor de eeuwigheid zijn bestemd. Daarom dat het ook mogelijk is het federalisme af te schaffen i.t.t. wat men ons altijd maar weer tracht wijs te maken. Dat geldt ook voor het Belgisch staatsverband. Alleen leidt het huidige fatalisme tot het verkwanselen van de mogelijkheden die het momenteel te bieden heeft. Dat is een feit. Veel geld gaat verloren door de idiotieën van de politieke "klasse". En ja, splitsing is een alternatief. Maar van wat, hè? Maar het is slechts een valabele keuze als een duidelijke meerderheid in de bevolking het wil, en daar zijn de zielige flaminganten met hun miljoenen euro's subsidies en 100% van de media-aandacht na 30 jaar nog altijd niet aan toe ! als het geen blinde vlucht vooruit is, als een nuchtere analyse van kosten en baten aangeeft dat er meer winst dan verlies zal zijn, als op voorhand een duidelijke blauwdruk aangeeft hoe dat onafhankelijke Vlaanderen er politiek, sociaal en cultureel moet gaan uitzien. Die laatste punten zijn zever. Die voorwaarden zijn niet vervuld. Dus pas ik.

LUC HUYSEWie? Emeritus hoogleraar sociologie. Wat? België splitsen is mogelijk, maar nog lang niet aan de orde. Waarom? Er is bijlange geen meerderheid van de bevolking voor te vinden en de impasse is veel minder erg dan ze wordt voorgesteld.

6 op 10, meneer Huyse.

Vooral de rode commentaren zijn hilarisch. Zouden die van Geert Hoste komen, of zijn ze van een andere politieke clown?

Kan u ze ook inhoudelijk weerleggen?

Bruno wrote:

Kan u ze ook inhoudelijk weerleggen?

Humor moet je nooit weerleggen, dan is de lol er af.