Notities i.v.m. de belgicistische collaboratie

Léon Joseph Marie Ignace Degrelle (Bouillon, 15 juni 1906 – Málaga (Spanje), 31 maart 1994) was een belgicistisch fascistisch politicus.
Levensloop
Degrelle werd geboren in een typisch (rooms-katholiek) middenklassengezin als zoon van een bierbrouwer. Hij studeerde rechten in Namen en Leuven en werkte voor de kleine katholieke uitgeverij Christus Rex die onder andere het gelijknamige blad Rex, uitgaf. In 1934 richtte hij zijn eigen uitgeverij Les Éditions de Rex op. Sinds 1934 streefde Degrelle naar een reorganisatie van de Katholieke Partij naar een militanter katholicisme met vooral vele nationalistische trekken. Teleurgesteld over het uitblijven van hervormingen en na een mislukte poging om tijdens een vergadering van de nationale partijleiders te Kortrijk leider van de Katholieke partij te worden, stapte hij begin 1935 uit deze partij.

Rex en het rexisme
Vervolgens richtte hij in 1936 met geestverwanten de autoritaire, monarchistische en naar het fascisme neigende Rex op. De naam was geïnspireerd op het blad Rex van de gelijknamige uitgeverij. Rex ageerde tegen de invloed van de grote bedrijven op de politiek, maar ook tegen het partijenstelsel en de corruptie. Hij dweepte openlijk met het fascisme in Italië en beschouwde Mussolini als zijn grote voorbeeld.

Aanvankelijk was Rex zeer populair onder Waalse katholieke studenten. Nog in 1936 kwam Rex onder de - later door het Vlaams Blok overgenomen - slogan Groote Kuisch op bij de verkiezingen en behaalde 21 Kamerzetels en 12 Senaatszetels bij de verkiezingen.
De door Degrelle uitgelokte tussentijdse verkiezingen van 1937 liepen uit op een nederlaag. In 1939 behaalde Rex nog maar vier zetels in de Kamer der Volksvertegenwoordigers en 1 zetel in de Senaat. Als politieke macht was Rex toen definitief verslagen.

Collaboratie
Van 29 april tot 3 mei 1933 bezocht Degrelle Berlijn, enkele maanden na de machtsovername door Hitler. Op 27 juli 1936 bezocht hij Benito Mussolini. Tussen augustus 1936 en mei 1937 ontving REX een maandelijkse toelage van 250.000 lire. Op 26 september 1936 ontmoette Léon Degrelle Adolf Hitler in persoon en ontving hij 100.000 rijksmarken.

Na de Duitse inval van 10 mei 1940 besloot de Belgische regering om de als staatsgevaarlijk beschouwde Degrelle te deporteren naar Frankrijk. Op 18 juli kwam hij vrij en op 30 juli 1940 keerde hij naar België terug. Op 25 augustus 1940 verscheen met toestemming van de Duitse bezetter zijn dagblad Le Pays Réel opnieuw. Het katholieke element verdween snel uit de partij en werd vervangen door meer en meer kritiek op de Kerk die de nieuwe orde niet zou ondersteunen, en vooral door racistische theorieën en een openlijke verbintenis met nationaalsocialisme en daaraan verbonden principes.

Op 5 januari 1941 beklemtoonde Degrelle op een bijeenkomst "de ideologische gemeenschap van het Rexisme en het nationaal-socialisme", en verheerlijkte hij Adolf Hitler als "de meest buitengewone man van onze tijd...dit genie... Heil Hitler!". Hierdoor besloot de Belgische regering in ballingschap om na de oorlog lidmaatschap van Rex strafbaar te stellen met ingang van januari 1941. In juli 1941 wees de Führer het verzoek van Degrelle om hem dienst te laten nemen bij de Waffen-SS of het Duitse leger af.

Na de Duitse inval in de Sovjet-Unie (operatie Barbarossa) keerde de wind echter voor het Derde Rijk en kreeg Degrelle de toestemming om het Légion Wallonie op te richten, dat als onderdeel van de Duitse Wehrmacht aan het Oostfront streed. Op 8 augustus 1941 vertrok Degrelle zelf als gewone soldaat naar het Oostfront. Degrelle werd gepromoveerd tot luitenant en onderscheiden met het IJzeren Kruis.

Vanaf 17 januari 1943 lag volgens Degrelle de toekomst van Wallonië in het Groot-Germaanse Rijk. Hiermee steeg hij in achting bij Adolf Hitler die zou hebben gezegd: "als ik een zoon zou hebben, zou ik willen dat hij op Degrelle leek."

Per 1 juni 1943 werd het Waals Legioen onder de Waffen-SS geplaatst.

In de zomer van 1943 wordt Léon Degrelle door de Rooms-katholieke Kerk van België geëxcommuniceerd verklaard, nadat hij bij een Requiemmis voor een overleden vriend aanwezig was in vol SS-uniform. In 1940 had de Belgische bisschoppenconferentie het dragen van uniformen in de kerk uitdrukkelijk verboden. Toen Degrelle door de deken op zijn uniform werd aangesproken en fel terecht werd gewezen, verloor Degrelle zijn zelfbeheersing en sloeg de priester hard neer. Hierbij liep hij naar opvatting van het kerkelijk recht automatisch de excommunicatie op.

Op 30 januari 1944 wordt Degrelle tot SS-Hauptsturmführer (kapitein) benoemd.

Zijn eerder a-politieke broer, Édouard Degrelle, werd op 10 juli 1944 tijdens een bezoek aan een drogisterij door het verzet vermoord door meerdere schoten in hoofd en borst, in het bijzijn van zijn kleine kinderen en vele omstanders.

De aalmoezenier van de Légion Wallonie heeft voor een mogelijk dodelijke frontinzet met verlof in de biecht de vroegere excommunicatiestraf vergeven aan Degrelle. In 1944 raakt Degrelle zeer zwaar gewond aan het Oostfront bij Tsjerkasy in de Oekraïne.

Léon Degrelle kreeg het Ritterkreuz uit handen van Adolf Hitler persoonlijk en werd tegelijkertijd bevorderd tot SS-Oberstürmbannführer (luitenant-kolonel).

Tijdens het Ardennenoffensief streed het Waalse Legioen mee met de Duitsers tegen de geallieerden. Op 9 januari 1945 trokken de Duitse troepen zich definitief terug uit België en op 30 maart 1945 werd Rex als politieke beweging officieel ontbonden.
.
In maart 1945 vocht Degrelle met zijn Sturmbrigade in Pommeren tegen het Rode Leger, waarbij zijn eenheid zich verdienstelijk maakte door fanatiek verzet te bieden en daardoor Duitse vluchtelingen uit Oost-Pruisen, Danzig en de provincie Pommeren zelf de mogelijkheid te geven te worden geëvacueerd door de Kriegsmarine. Na harde gevechten nabij Stettin en in Mecklenburg viel de Waalse eenheid echter rond 30 april nabij Lübeck uiteen.

Degrelle werd in de laatste weken van de oorlog gepromoveerd tot Generaal maar ontving de promotie nooit persoonlijk.

[

Renaat, wat is uw punt?

We kennen allemaal Degrelle omwille van zijn wandaden en niemand op dit forum heeft ooit ontkend dat er ook belgicisten mee gecollaboreerd hebben, met dien verstande dat de belgi(cisti)sche instellingen daar altijd openlijk van afstand hebben genomen, wat niet altijd kan gezegd worden van het Vlaams-nationalisme!

Diogène wrote:

Renaat, wat is uw punt?

We kennen allemaal Degrelle omwille van zijn wandaden en niemand op dit forum heeft ooit ontkend dat er ook belgicisten mee gecollaboreerd hebben, met dien verstande dat de belgi(cisti)sche instellingen daar altijd openlijk van afstand hebben genomen, wat niet altijd kan gezegd worden van het Vlaams-nationalisme!

Akkoord, sommige Vlaams-nationalistische bewegingen of partijen hebben de collaboratie verontschuldigd of geminimaliseerd. Maar dan wel "Vlaams-nationalisten" zoals bedoeld in ernstige historische werken of handboeken. Niet in de betekenis waarin ignorante debutanten in de politiek of in de geschiedenis als Belgica en Bruno de term op dit forum gebruiken.

Mogen we nu ook de andere niet-flaminganten kennen die hebben gecollaboreerd? Want Degrelle ken ik, om de flaminganten te vernoemen daarentegen hebben we een apart subforum nodig.

Bruno wrote:

Mogen we nu ook de andere niet-flaminganten kennen die hebben gecollaboreerd? Want Degrelle ken ik, om de flaminganten te vernoemen daarentegen hebben we een apart subforum nodig.

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Renaat wrote:

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Ce qui peut vouloir dire que la justice était plus laxiste en Flandre ....

Bourla Louis wrote:

Renaat wrote:

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Ce qui peut vouloir dire que la justice était plus laxiste en Flandre ....

Hebt u daar ook een bron voor? En neen, geen citaat uit de BUB haat bijbel

perikles wrote:

Hebt u daar ook een bron voor? En neen, geen citaat uit de BUB haat bijbel

C'était pour souligner qu'on peut interpréter tout ce qui se dit et s'écrit en sa faveur, il suffit de retourner la lorgnette. Il est clair cependant qu'après la guerre et jusque tout récemment la demande d'amnistie était flamande et pas bruxelloise, ni wallonne. Personne chez nous n'a jamais pensé à blanchir Degrelle de ses crimes et trahisons.

Renaat wrote:

Bruno wrote:

Mogen we nu ook de andere niet-flaminganten kennen die hebben gecollaboreerd? Want Degrelle ken ik, om de flaminganten te vernoemen daarentegen hebben we een apart subforum nodig.

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Noem mij eens een paar namen van prominente niet-flamingantische collaborateurs.

Bruno wrote:

Renaat wrote:

Bruno wrote:

Mogen we nu ook de andere niet-flaminganten kennen die hebben gecollaboreerd? Want Degrelle ken ik, om de flaminganten te vernoemen daarentegen hebben we een apart subforum nodig.

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Noem mij eens een paar namen van prominente niet-flamingantische collaborateurs.

Pierre Daye, Robert Poulet, José Streel, Henri De Man, Pierre Hubermont,
Paul De Man, Michel de Ghelderode, Félicien Marceau.

Je n'ai pas contrôlé pour tous les noms cités mais pour Michel de Ghelderode, à la fin de la guerre, quand on lui reprocha d'avoir continué ses causeries au micro de l'INR sur l'identité nationale il fut admis que non seulement elle n'ont pas servi l'ennemi mais au contraire ont servi a relever le moral des Belges. Il a été blanchi des accusations par le ministre de l'intérieur de l'époque Van Glabekke (1944) dans un arrêté du régent. Il était aussi connu que l'état de sante de MdG était déplorable et nécessitait des soins coûteux.

Quote :

«Il s’est trouvé, dans un conseil communal, treize individus (contre douze qui me défendaient) pour me faire payer le crime d’avoir, sous l’occupation, rappelé aux Belges qu’il existait une Belgique, une patrie qu’aucune domination étrangère n’avait jamais pu détruire. Relisez les deux volumes de ces chroniques qui ont paru sous le titre Choses et Gens de chez nous — vous serez édifié!… J’ai soutenu le moral de mes compatriotes — et c’est moi l’incivique! Démence!…»

J'espère que les autres accusations sont plus sérieuses que celle-ci. Mais pour aller dans votre sens, aussi, j'ajouterais le nom de Hergé alias Georges Remi.

Vous avez raison. Je m'excuse! De Ghelderode ne devrait pas se trouver dans cette liste... Il a seulement été soupçonné de collaboration.

Renaat wrote:

Bruno wrote:

Renaat wrote:

Bruno wrote:

Mogen we nu ook de andere niet-flaminganten kennen die hebben gecollaboreerd? Want Degrelle ken ik, om de flaminganten te vernoemen daarentegen hebben we een apart subforum nodig.

In de geschiedenisboeken kun je lezen dat er in de naoorlogse repressie meer Franstaligen werden terechtgesteld dan Nederlandstaligen....

Noem mij eens een paar namen van prominente niet-flamingantische collaborateurs.

Pierre Daye, Robert Poulet, José Streel, Henri De Man, Pierre Hubermont,
Paul De Man, Michel de Ghelderode, Félicien Marceau.

Henri (Hendrik) De Man?

Henri De Man a effectivement collaboré et a été lourdement condamné par contumace.

Bourla Louis wrote:

Henri De Man a effectivement collaboré et a été lourdement condamné par contumace.

Mais il était néerlandophone.

Rechtsuit wrote:

Bourla Louis wrote:

Henri De Man a effectivement collaboré et a été lourdement condamné par contumace.

Mais il était néerlandophone.

On m'a demandé de nommer des collaborateurs qui n'étaient pas flamingants. De Man était d'origine flamande, mais il n'était pas un flamingant et depuis des dizaines d'années il n'avait pas de liens avec les milieux flamingants.

Renaat wrote:

Rechtsuit wrote:

Bourla Louis wrote:

Henri De Man a effectivement collaboré et a été lourdement condamné par contumace.

Mais il était néerlandophone.

On m'a demandé de nommer des collaborateurs qui n'étaient pas flamingants. De Man était d'origine flamande, mais il n'était pas un flamingant et depuis des dizaines d'années il n'avait pas de liens avec les milieux flamingants.

Bewijs?

Quote :

Dit is het forum van de B.U.B. en wij verdragen (als zowat de enige partij in België) de vrijheid van meningsuiting. Het enige wat verboden is, is schelden tegen de B.U.B., zijn leden en andere Belgische unitaristen

De Belgische regering wou rond 1941 collaboreren met Duitsland, daar zijn genoeg aanwijzingen voor. De koning der Belgen wou dit ook doen. Voor elke Vlaamsgezinde belangengroep, bestond er een Belgisch gezinde tegenhanger. Er zijn eveneens verscheidene bronnen die spreken dat de jodenhaat meer aanwezig was in Belgicische middens dan in Vlaamsgezinde. De Belgische regering heeft overigens de EERSTE echte deportaties van van Joden uitgevoerd (zelf georganiseerd), op spooktreinen naar Frankrijk, waar velen omgekomen zijn (en allen mishandeld zijn).

Dat de naoorlogse regering alle middelen heeft ingezet om de Vlaamsgezinde belangengroep uit te schakelen, daarvan is véél bewijs voorhanden. Het aantal terechtstellingen in dit land is vrij laag gebleven, maar de terechtgestelden zijn zelden de échte misdadigers uit de oorlog. Het aantal opsluitingen, mishandelingen, ontnemen van burgerrechten... is wél zeer groot in dit land. En wederom waren het niet de échte misdadigers, maar de Vlaamsgezinden (waarvan bij het merendeel geen bewijs was van misdadige collaboratie).

Collaboratie heeft vele lagen. Wanneer men eten kweekt in oorlogstijd, heet dit economische collaboratie. Men heeft ook politiek gezinde collabatie, en ideologische collaboratie (jodenhaat...). Deze laatste vorm was zéér beperkt aanwezig in Vlaanderen. Na de oorlog zijn deze mensen overigens slechts beperkt gestraft geweest (minder dan in andere landen), de kleine garnalen zonder ideologische collaboratie zijn erger gestraft geweest, zeker indien het Vlaamsgezinden waren. Collaboratie in Belgicistische kringen werd grotendeels door de vingers gezien, want het was zogezegd "voor het goede doel".

tiboo wrote:

Quote :

Dit is het forum van de B.U.B. en wij verdragen (als zowat de enige partij in België) de vrijheid van meningsuiting. Het enige wat verboden is, is schelden tegen de B.U.B., zijn leden en andere Belgische unitaristen

De Belgische regering wou rond 1941 collaboreren met Duitsland, daar zijn genoeg aanwijzingen voor. .

Zeg, achterlijke debiel de Belgische regering zat in 1941 in.............. Londen.

Gilles-de-la-Tourette! Ik hoop dat de moderator ingrijpt... Deze taal (?) hoort niet op een forum.

De Belgische regering heeft eerst geijverd om te mogen collaboreren met de Duitsers. Toen dit werd afgewezen, zijn ze in verspreide slagorde naar Londen gevlucht. Enkelen die nauw bij de regering betrokken waren, waren zelfs nog niet in 1942 aangekomen.

Quote :

In de Politieke Geschiedenis van België (1990) maken Els Witte, Jan Craeybeckx en Alain Meynen een onderscheid tussen het Vlaamse en het Waalse fascisme. 'Had de Waalse collaboratie een duidelijk fascistische en totalitaristische oorsprong, dan is het Vlaams-nationale te beschouwen als een verderfelijke afwijking van een democratisch streven naar Vlaams zelfbeschikkingsrecht.'

De Vlaamse collaborateurs werden niet alleen geïnspireerd door hun Vlaams-nationalisme. Ook het anti-bolsjevisme, dat voor de oorlog door de Katholieke Actie gepredikt was, dreef veel Vlamingen in de armen van de Duitsers, om

Quote :

In totaal werden bij de officiële 'wraak' van overheidswege in België ruim 700 duizend dossiers tegen de landverraders aangelegd. Tegen 2940 mensen werd de doodstraf uitgesproken, 242 zijn ook geëxecuteerd. Van 2340 collaborateurs werd de doodstraf omgezet in levenslang.

Vele anderen werd alleen maar 'burgerlijk berecht', dat wil zeggen: zij werden burgerlijk dood verklaard. Deze collaborateurs verloren niet alleen hun kiesrecht; hun werd ook verboden hun beroep als arts, advocaat, leraar, priester, journalist of bestuurder van een vereniging uit te oefenen. Zij werden, schrijft Luc Huyse, 'ballingen in eigen land'.

Ook buiten het openbare leven werden de onvaderlandsen bestraft. Hun werd het zogenaamde 'bewijs van burgertrouw' onthouden. In de praktijk betekende dit dat zij geen pensioen kregen; dat zij buiten de huurbescherming vielen; dat zij geen goedkopere leningen voor de koop van een huis konden krijgen; dat zij zich niet konden laten inschrijven aan een universiteit. Zelfs inschrijving in het handelsregister werd hun geweigerd. Dit lot trof in totaal 90 duizend Belgen.
Men kan dus stellen dat men niet enkel naar excecuties moet kijken om de omvang van de repressie te kennen.

Quote :

Die burgerlijke doodstraf trof niet alleen de grote collaborateurs maar ook een aantal burgers die in geringe mate en om diverse redenen op de ene of andere wijze in de collaboratie waren beland. Voor ongeveer de helft van die honderdduizend « weggezuiverden » is de ontzetting uit de rechten bovendien buiten elke vorm van proces uitgesproken. Een simpele inschrijving op de lijst van de krijgsauditeur volstond.

Begin 1947 drong een nieuwe visie de repressie binnen. Men zou de politieke delinquenten wederopvoeden, zodat ze na verloop van tijd toch weer een plaats in de maatschappij zouden kunnen innemen. Voor tienduizenden stond het verlies van de burgerrechten op dat ogenblik echter reeds elke vorm van reïntegratie in de weg. Velen waren trouwens reeds opgenomen in allerlei netwerken van ex-collaborateurs waarbinnen verbittering en revanchisme de groeibodem vormden voor een virulent anti-belgicisme dat tot op heden nog steeds een realiteit is.

Quote :

De Belgische regering heeft eerst geijverd om te mogen collaboreren met de Duitsers. Toen dit werd afgewezen, zijn ze in verspreide slagorde naar Londen gevlucht. Enkelen die nauw bij de regering betrokken waren, waren zelfs nog niet in 1942 aangekomen.

Daarnet zei u dat ca. 1941 de Belgische regering wilde collaboreren. Dat kon uiteraard niet : ze zaten toen in Londen. De Belgische regering is daar in ballingschap gegaan, na de capitulatie van Frankrijk. Voortdurend zat ze ver achter de frontlijn. Kan u me dan eens zeggen op welke manier men in mei/juni 1940 of, zoals u eerder beweerde, in 1941 met Duitsland poogde te collaboreren?

Om welke ministers ging het?

En om welke personen die "nauw bij de regering betrokken waren"?

En tenslotte, waarom heeft België dan weerstand geboden, indien we toch met een deutschfreundliche regering zaten?

De historici van de collaboratie De Jonghe, Maurice De Wilde José Gotovitch...) hebben inderdaad vastgesteld dat hoge Belgische politieke -bijvoorbeeld in de omgeving van Leopold III - en industriële kringen ook in 1941 bereid waren te collaboreren. De weerstand was toen nog een zaak van zeer weinig mensen...)

Eigenlijk is het zonde dat er na 60 jaar nog altijd over deze zaken gesproken moet worden. Dit is de fout van de politici. In alle andere landen is er al lang amnestie uitgesproken (de repressie was nu eenmaal niet democratisch en een rechtsstaat onwaardig).

In elke partij zijn er mensen die fouten hebben gemaakt (in elk land). Wie 60 jaar het meest fouten gemaakt heeft, lijkt mij irrelevant. Diegenen die fouten gemaakt hebben, zijn gestraft (vele onschuldigen met hen), dus schrik moeten we niet hebben dat er nog velen vrij zullen rondgelopen hebben.

Dus stel ik voor dat die beschuldigingen die gemiddeld om de tewee weken op dit forum de kop op steken, stoppen. In 4 jaar dat ik weet, is er nog niemand geweest die heeft kunnen aantonen dat er in Vlaamsgezinde middens meer gecollaboreerd is dan in Belgisch gezinde. Of dat de overheid minder schuld droeg, dan anderen...

Wat deze zaken, 65 jaar na datum, nog van nut (behalve een historisch) hebben, is mij een raadsel. Deze discussie is een welles-nietes spelletje zonder einde. En om die ongeveer tweewekelijks tot vervelenstoe voorgeschoteld krijgen, is een beetje vermoeiend. Dus aub -indien men intellectueel eerlijk wilt zijn-, laat verwijzingen naar de collaboratie of ik weet niet wat achterwege in andere discussies en focus op het heden.

tiboo wrote:

Eigenlijk is het zonde dat er na 60 jaar nog altijd over deze zaken gesproken moet worden. Dit is de fout van de politici. In alle andere landen is er al lang amnestie uitgesproken (de repressie was nu eenmaal niet democratisch en een rechtsstaat onwaardig).

In elke partij zijn er mensen die fouten hebben gemaakt (in elk land). Wie 60 jaar het meest fouten gemaakt heeft, lijkt mij irrelevant. Diegenen die fouten gemaakt hebben, zijn gestraft (vele onschuldigen met hen), dus schrik moeten we niet hebben dat er nog velen vrij zullen rondgelopen hebben.

Dus stel ik voor dat die beschuldigingen die gemiddeld om de tewee weken op dit forum de kop op steken, stoppen. In 4 jaar dat ik weet, is er nog niemand geweest die heeft kunnen aantonen dat er in Vlaamsgezinde middens meer gecollaboreerd is dan in Belgisch gezinde. Of dat de overheid minder schuld droeg, dan anderen...

Wat deze zaken, 65 jaar na datum, nog van nut (behalve een historisch) hebben, is mij een raadsel. Deze discussie is een welles-nietes spelletje zonder einde. En om die ongeveer tweewekelijks tot vervelenstoe voorgeschoteld krijgen, is een beetje vermoeiend. Dus aub -indien men intellectueel eerlijk wilt zijn-, laat verwijzingen naar de collaboratie of ik weet niet wat achterwege in andere discussies en focus op het heden.

Is dat uw antwoord op mijn vragen, geelzwarte randdebiel? Ga met uw leugens elders !