Een wisselvallig opiniestuk, maar de analyse klopt wel: de flaminganten hebben dit systeem gevraagd en enkel een terugkeer naar het unitaire België kan ons van deze warboel verlossen !
BHV-bomschade (bron: deredactie.be)
28 / 04 / 2010
De BHV-bom is ontploft en heeft de regering weggeblazen. Zowel de opstelling van Olivier Maingain, die de voorstellen van Jean-Luc Dehaene als ‘imbuvable’ heeft bestempeld, als die van Alexander de Croo, voorzitter van Open VLD, door de stekker uit het regeringsapparaat te trekken nadat hij de onderhandelaars voor blok had gezet met een al te prangend tijdsultimatum, dragen een grote verantwoordelijkheid in wat nu komen gaat.
Een oud en wijs spreekwoord luidt: een vuurspuwer in het circus eindigt er altijd mee zijn tong te verbranden.
Wel is het de historische waarheid dat het BHV-probleem is ontstaan als gevolg van de eigengereide beslissing van de regering Verhofstadt in 2003 om de arrondissementele kieskringen te vervangen door de provincies, met behoud van het kiesarrondissement BHV. Aldus ontstond een ongelijke behandeling van de kiezers van Vlaams-Brabant aangezien de kiezers in het arrondissement Leuven niet kunnen stemmen voor parlementskandidaten in Brussel.
Totale impasse
De huidige regeringscrisis leidt tot een totale politieke en institutionele impasse. BHV is niet opgelost; de sfeer tussen beide gemeenschappen is grondig verpest; verkiezingen zullen plaatshebben maar op een wanordelijke wijze, zeker in Vlaams-Brabant als de burgemeesters overgaan tot burgerlijke ongehoorzaamheid en het organiseren van verkiezingen boycotten.
Zeer hinderlijk ook is de stelling van het grondwettelijk hof dat parlementsverkiezingen ongrondwettelijk zijn zolang de discriminatie van de kiezers in Vlaams-Brabant tussen die van Halle-Vilvoorde en die van Leuven niet is weggewerkt. Om te zwijgen van de politieke toestand die dreigt te ontstaan na de verkiezingen en die wellicht de problemen nog meer onoplosbaar zal maken. Het land zal daarenboven worden opgezadeld met een incidentrijke formatieperiode, net op het ogenblik dat België het voorzitterschap moet uitoefenen van de Europese Unie.
Kwetsbaar
Komt daar nog eens bij dat de diepe politieke crisis in België, die maanden zal aanslepen, samenvalt met zeer grote onrust op de financiële markten in Europa. Griekenland wankelt aan de afgrond van het faillissement en het wantrouwen met betrekking tot de kredietwaardigheid van Portugal, Italië, Ierland en Spanje neemt overhand toe.
Het is zeer waarschijnlijk dat, indien de politieke instabiliteit en de regeringsloosheid België verder blijven teisteren, het vertrouwen in de Belgische schatkist, die enorme bedragen moet ontlenen om het begrotingstekort te financieren en de rentelasten te betalen op onze zeer hoge openbare schuld, eveneens dreigt te worden aangetast. Stijgende rentevoeten zijn funest voor onze economische groei.
Uiteraard hoop ik dat ik me vergis maar ons land met zijn exportgerichte economie, is bijzonder kwetsbaar. Het feit dat Brussel de hoofdstad is van Europa – wat kolossale voordelen biedt en een buitengewone troef is - heeft echter als weeromstuit voor gevolg dat de duizenden buitenlandse journalisten die in Brussel geregeld neerstrijken ons ook op de vingers kijken en bijzonder negatieve commentaren leveren in hun pers en beeldmedia over de politieke janboel die in België is ontstaan.
Drukkingmiddel valt weg
Het is heel handig gespeeld van eerste minister Yves Leterme om minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom er mee te gelasten de parlementsverkiezingen ordelijk te organiseren, rekening houden met het feit dat de minister behoort tot Open VLD, de partij die premier gedwongen heeft het ontslag van zijn regering aan te bieden.
Het zal niet makkelijk zijn om de kiesbureaus samen te stellen, zeker in Vlaams-Brabant, vermits heel wat opgeroepen personen de mening zijn toegedaan dat de verkiezingen onwettig zijn. Dezelfde argumentatie geldt voor de kiezers die verkiezen op de dag van de verkiezingen te gaan vissen in plaats van te gaan stemmen. Maar ze zullen niet kunnen worden gesanctioneerd, andermaal omdat de parlementsverkiezingen beschouwd worden als niet conform met de grondwet.
Waarschijnlijk zal het nieuw gekozen parlement hoe dan ook zelf zijn eigen verkiezing valideren en stellen dat alle parlementairen wel degelijk wettelijk zijn verkozen. Aan Vlaamse kant moet men beseffen dat als dat gebeurt dit soort validatie voor herhaling vatbaar is, ook bij de eerstvolgende verkiezingen van het federale parlement in 2014. Met andere woorden een belangrijk drukkingmiddel ten aanzien van de Franstaligen, met name de ongrondwettelijk van verkiezingen – valt weg als het parlement zelf in nieuwe verkiezingen geen graten meer vindt. De goedkeuring door het parlement van ongrondwettelijk verkiezingen schept dus een bijzonder gevaarlijk precedent.
Dwaas ofwel volslagen hypocriet
Het zou ook kunnen dat na de verkiezingen de separatistische en populistische partijen het onmogelijk maken om nog een 2/3 meerderheid in het parlement te vinden, meerderheid die nodig is om de grondwet te wijzigen en de Belgische staat te hervormen. En dan ontstaat een volledige afblokking van elke staatshervorming.
Het blijft bovendien natuurlijk totaal onjuist te verkondigen dat het volstaat de Vlaamse meerderheid in het parlement te laten spelen om BHV gesplitst te krijgen. Paradoxaal genoeg bestaat de meest feilloze manier om BHV NIET te splitsen er in het wetsvoorstel in het parlement goed te keuren, Vlamingen tegen Franstaligen. Als dit zou gebeurd zijn, zou de coalitie tussen Franstalige en Vlaamse partijen in de schoot van de federale regering onmogelijk zijn geworden en zou de regering Leterme gevallen zijn.
Ook konden en kunnen de Franstaligen aan de alarmbel trekken, waardoor het dossier wordt verwezen naar de regering, die de tegenstelling tussen beide gemeenschappen in haar schoot zeker niet zou kunnen overbruggen, na al wat er recentelijk is gebeurd. Een regeringscrisis zou dan ook onafwendbaar zijn.
En zelfs als bij mirakel het splitsingsvoorstel in het federale parlement toch zou worden gestemd, dan nog zou het geen uitvoerbare wet worden om de eenvoudige reden dat de koning als staatshoofd het gestemde voorstel niet kan ondertekenen en uitvaardigen als hij niet gedekt wordt door een regering die het vertrouwen geniet van het parlement. Een onderhandelde oplossing over BHV was en blijft dus onontkoombaar en wie het tegenovergestelde beweert is ofwel volkomen dwaas ofwel volslagen hypocriet. Dezelfde evidentie zal nog gelden na de verkiezingen.
Bescherming van de minderheden
Bij gebrek aan correcte perceptie wordt door bepaalde politieke partijen in Vlaanderen en ook in de media niet zelden onderstreept dat het in een democratie totaal onaanvaardbaar is dat de meerderheid - in casu de Vlamingen - geen gelijk kunnen krijgen. Natuurlijk is het juist dat de Franstaligen, die in België een minderheid vormen, geen misbruik mogen maken van de beschermingsmechanismen waarop ze beroep kunnen doen.
Tijdens de formatieopdracht van Yves Leterme werd de afwijzing - onder meer door Madame “Non” - van elk Vlaams voorstel beschouwd als een destructieve houding die elk compromis onmogelijk maakte. Evenwel moet worden uitgelegd dat in elk federaal land de minderheden worden beschermd.
In de Verenigde Staten van Amerika zijn er 50 deelstaten die elk, ongeacht hun bevolking, kunnen beschikken over twee senatoren. De staat Nevada met 800.000 inwoners en de staat Californië met 34 miljoen inwoners hebben allebei twee senatoren die in Washington zetelen in de Amerikaanse Senaat. In Europa geldt een vergelijkbare bescherming voor de kleinere lidstaten, met name wat het aantal leden van het Europees parlement betreft. België heeft 22 E-parlementairen terwijl Duitsland, dat achtmaal meer inwoners telt, slechts recht heeft op 80 Europarlementairen.
Vitale problemen
Komt daarbij dat in België het federalisme in het verleden vooral geclaimd werd aan Vlaamse kant. Het opdoeken van de beschermingsclausules voor de Franstalige minderheid, maar die ook gelden voor de Nederlandstalige minderheid in het Brussels gewest, kan maar geschieden door een terugkeer tot een integraal unitaire Belgische staat. Maar dergelijk standpunt zou helemaal haaks staan op de evolutie van de laatste halve eeuw politieke geschiedenis in België. Een periode tijdens dewelke veel essentiële Vlaamse eisen werden ingewilligd: het afschaffen van de talentelling, het vastleggen van de taalgrens, het toekennen van ruime culturele en economische economie, het oprichten van een eigen Vlaams parlement en regering, met grote bevoegdheden en aanzienlijke budgettaire middelen.
De talrijke uitdagingen waarvoor wij staan in dit land (pensioenfinanciering, behoud van onze sociale zekerheid, tewerkstelling, industriële innovatie, strijd tegen de armoede…) maakt het evenwel hoogdringend om ons te verlossen van de communautaire hypotheek, die soms de allures heeft van een dorpsruzie maar die verhindert dat de vitale problemen van onze samenleving efficiënt worden aangepakt.
Want om te behouden wat we hebben zullen we heel veel moeten veranderen. De toekomst is geen verworven recht. Ze moet worden opgebouwd in een wereld die veel meer verandert dan wij ons kunnen voorstellen. Ons federaal land moet weer slagkrachtig worden. De bevolking is de politieke touwtrekkerij beu omdat zij beseft dat zij hiervan het slachtoffer dreigt te worden. “Leven en werken in een ander land”, op veel gebieden moderner en efficiënter dan vandaag, moet de zorg zijn van alle politici, zowel voor als na de verkiezingen.
Mark Eyskens
Home 
