FDF: Référendums dans tout le Brabant

Pas mal. C'est honnête. Mais il faudra alors réunifier le Brabant si la majorité des Brabançons le veulent.

LA LIBRE BELGIQUE

Clerfayt réclame des referendums à BHV, Louvain et Nivelles

BELGA

Mis en ligne le 08/06/2010
Le Secrétaire d'Etat démissionnaire Bernard Clerfayt estime qu'après les élections, le sort des Francophones de la périphérie ne pourra être réglé que par un referendum dans les communes à facilités mais aussi dans l'arrondissement de Bruxelles-Hal-Vilvorde, de Louvain et de Nivelles.

* Politic Twist, les coulisses de la campagne
* Tous les programmes, toutes les listes
* TEST VOTE: pour qui voter?
* Réagissez sur notre forum
* Forum: Qu’est-ce qu’être belge aujourd’hui?

Dans un communiqué, le Secrétaire d'Etat FDF estime quaprès les déclarations de Bart De Wever, il est plus que temps de rendre la parole aux francophones. Le sort de ceux-ci ne pourra être réglé, au terme des élections, sans qu'ils aient été consultés, ajoute-t-il.

Pour lui, il semble dès lors raisonnable de laisser le choix aux communes de la périphérie, par voie de référendum, d'adhérer ou non à la Région de Bruxelles-Capitale. Un tel référendum devrait pouvoir avoir lieu aussi dans les autres communes de l'arrondissement de Bruxelles-Halle-Vilvorde."Je ne suis pas contraire à ce que ce référendum se fasse également dans l'arrondissement de Louvain et dans celui de Nivelles. Il convient d'agir avant qu'il ne soit trop tard", dit encore M. Clerfayt.

Leuke foto's voor de flaminganten. De chouettes photos pour les flamingants.

ça, c'est ce qui s'appelle de la provoc'.

lol rassemblement Dilbeek-BXL

Laten we inderdaad een referendum houden en aan alle Belgen vragen ja of neen te stemmen bij de zin:
"De taalgrens werd door de taalwetten van 1962-1963 definitief vastgelegd."

belgeetfierdeletre wrote:

ça, c'est ce qui s'appelle de la provoc'.

Clairement et en plus le message "Bienvenue à Bruxelles" est seulement en français c'est vraiment pour attiser la haine contre les francophones. Comme si ce n'était déjà pas suffisant ce qui se passe en ce moment.

Het zou van eerlijkheid getuigen uw leuze "L'union fait la force" te vervangen door "La Belgique sera latine ou ne sera pas".

Jo wrote:

"La Belgique sera latine ou ne sera pas".

Die uitspraak is nooit door iemand gedaan.

Het is een uitspraak die treffend de werkelijke politieke bedoelingen van FDF en BUB formuleert.

Jo wrote:

Het is een uitspraak die treffend de werkelijke politieke bedoelingen van FDF en BUB formuleert.

Een uitspraak die (...) formuleert...

--------------------------------------------------------------------------------
Buren over België: Het onfortuinlijke echtpaar in Strindbergs 'Dodendans' [naar index]
12-06-2010 - Theodore Dalrymple - de morgen


Theodore Dalrymple, pseudoniem van de Britse essayist Anthony Daniels, onderzoekt wat rest van Belgisch huwelijk en EU-project. Dalrymple is auteur van Leven aan de onderkant en Beschaving of wat er van over is. België verdient meer aandacht, schrijft hij, want de Belgische toestand weerspiegelt de toekomst van Europa.

Een poosje geleden las ik toevallig een boek uit 1963 over het Britse intellectuele leven. Het ging over een oude controverse over de aard van de historische waarheid, waaraan Pieter Geyl, de Nederlandse historicus die vele jaren in Groot-Brittannië heeft gewoond, had bijgedragen. Omdat ik in de voorbije jaren vaak in België ben geweest, trok de volgende paragraaf mijn aandacht: "Eerdere historici schreven de verdeling [van de Nederlanden] toe aan verschillen in godsdienst of in ras of volksaard. Geyl keek naar de feiten. Hij bestudeerde de toenmalige situatie en merkte de evidente factoren op die niemand had gezien: de beslissende rol van het Spaanse leger en de grens van de grote rivieren. Zijn verklaring was minder vervoerend en romantisch dan de vorige; ze was minder vleiend voor zowel de Nederlandse als de Belgische nationale trots."

Waar ik van opkeek, was de combinatie van de woorden 'Belgisch' en 'nationale trots'. Bestond er in 1963 echt een gevoel van nationaliteit, van Belg zijn, iets wat je nationale trots kon noemen? Na het lezen van die passage heb ik een paar Belgen naar hun mening gevraagd. Ze dachten er allemaal anders over, ongetwijfeld afhankelijk van hun huidige politieke opvattingen.

Enkele jaren terug reden mijn vrouw en ik met de auto door België. We waren lang niet in het land geweest. Het was niet duidelijk wanneer we precies de Franse grens overstaken, maar toen we in Vlaanderen waren, wisten we dat meteen. In Wallonië: geen woord Nederlands, in Vlaanderen: geen woord Frans. Het was alsof we een IJzeren Gordijn van de taal passeerden. Wij vonden het heel verrassend en onverwacht.

De fijnere kneepjes van de Belgische politiek waren ons natuurlijk onbekend en zijn dat nog altijd. De Belgische situatie lijkt een beetje op de zon en de dood in de beroemde uitspraak van La Rochefoucauld: je kunt er niet te lang naar kijken - met het verschil dat je in het geval van België duizelig wordt in plaats van blind. Je krijgt snel zin om aan een ander België te denken, dat van Kuifje of van Simenon.

Als ik een psychiatrische analogie mag gebruiken, het verdriet van België lijkt op dat van een onfortuinlijk echtpaar dat niet met en ook niet zonder elkaar kan leven, ongeacht het feit of ze ooit wel of niet van elkaar hebben gehouden. België doet denken aan de kapitein en zijn vrouw in Strindbergs Dodendans: de kapitein vraagt zijn vrouw om iets op de piano voor hem te spelen, waarop zij meteen antwoordt dat hij een hekel aan haar repertoire heeft. De grote politieke partijen, maar ook de twee delen van het land, hebben een hekel aan elkaars repertoire.

De redenen waarom de Belgische echtelieden niet kunnen samenleven zijn algemeen bekend. Een van de redenen waarom ze niet kunnen scheiden, is dat de inboedel zo moeilijk te verdelen valt. De analogie met het huwelijk loopt hier natuurlijk een beetje vast, want vergeleken met de schulden en verplichtingen verzinken de bezittingen van het echtpaar in het niets. Zou Vlaanderen bereid zijn om Wallonië alimentatie te blijven betalen? De echtscheidingswet lijkt bovendien een scheiding door onderlinge toestemming te eisen, terwijl een van de partijen helemaal niet wil breken en zelfs de andere nog een beetje aarzelt. De echtelijke ruzie zal dus in de voorzienbare toekomst blijven duren en elke partij zal zoveel mogelijk willen profiteren van het geld dat nog op de gemeenschappelijke bankrekening staat. Want beide echtelieden vinden dat ze daar alle recht op hebben. Intussen negeren ze andere, heel dringende problemen die de bankrekening op nul dreigen te zetten.

Je kunt niet zeggen dat alle ogen op België gericht zijn, maar eigenlijk zou dat misschien moeten, want de Belgische toestand weerspiegelt de toekomst van Europa. Als een land dat al 180 jaar bestaat er niet in slaagt om slechts twee taal- en cultuurgemeenschappen in een duurzame politieke entiteit te verenigen, zonder eeuwig gekibbel, hoe kan een entiteit met eindeloos veel meer talen en culturen dan hopen om dezelfde ambitie waar te maken, enkel en alleen omdat zelfbenoemde elites dat willen of bevelen? De verhouding tussen de gemeenschappen van Europa zal natuurlijk niet op een huwelijk lijken, meer op een hippiecommune. En als er een breuk van komt, zal die meer op het einde van de Charles Manson Family (de beruchte commune uit de jaren 60, nvdr) lijken dan op een gewone echtscheiding.

Een van de problemen van de Belgische situatie - en een van de redenen die sommigen naar een scheiding doen verlangen - is ongetwijfeld de geldstroom van het ene deel van de bevolking naar het andere, een geldstroom die nog hogere belastingen nodig maakt en rechtvaardigt. Het is niet meer dan menselijk dat de betalers daar aanstoot aan nemen, zeker als het geld zelfs maar gedeeltelijk wordt gebruikt om inkomensverschillen tussen gewesten of, nog erger, gemeenschappen of nationaliteiten glad te strijken. Dat verklaart waarom verhoudingsgewijs meer Engelsen dan Schotten voorstander zijn van de onafhankelijkheid van Schotland en waarom de steun voor het Schotse nationalisme in het zog van de economische crisis afneemt: Schotland is volledig afhankelijk van Engelse subsidies.

België is dus de toekomst van Europa in klein schrift. Het is een toekomst waarin men eindeloos de kwadratuur van de cirkel zal proberen te maken. Zoals we in België zien, vormt het uitwissen van grenzen geen beletsel voor het oplaaien van wrok en het opwerpen van andere barrières. Integendeel. Compromissen over taal en cultuur, en meer en meer lagen van parlementaire instellingen, kalmeren de gemoederen niet maar irriteren ze, zeker wanneer in naam van de 'solidariteit' grote geldstromen worden opgelegd.

De Griekse crisis heeft getoond dat een eenheidsmunt op lange termijn - en misschien zelfs op korte - niet te verzoenen valt met een onafhankelijk nationaal economisch beleid. Vroeg of laat moet er coördinatie komen, wat een coördinerende instantie veronderstelt die haar regels kan afdwingen. Het zal moeilijk zijn om een dergelijk monster democratisch te controleren. En zelfs als dat lukt, zullen alleen de grootste landen er een zeg in hebben. Het zal geen enkel oog hebben voor de belangen van Wallonië, Vlaanderen of zelfs een verenigd België, want die zullen moeten wijken omdat ze meetellen in de gemeenschap in haar geheel. De nationale regeringen van alle kleine en zelfs van enkele grote landen zullen net zoveel macht bezitten als een burgemeester nu.

De armere landen zullen uiteraard proberen om transfers van de rijkere te krijgen, in naam van de Europese solidariteit. Maar dat zal alleen op grotere schaal dezelfde spanningen in het leven roepen die vandaag de toestand in België zo onoplosbaar maken. In die omstandigheden zullen nationalistische reacties onvermijdelijk toenemen.

Deze verkiezingen zullen niets oplossen. Men zou de volgende tien jaar drie verkiezingen per week kunnen houden en geen stap verder geraken. Hoe hard de meetkundige ook zijn best doet, de cirkel laat zich niet kwadrateren. Het is dan ook geen verrassing dat ik evenmin een oplossing kan bedenken, althans geen oplossing die politiek haalbaar zou zijn. Intussen denk ik terug aan de keer dat ik in België verbleef in een langdurige periode dat er helemaal geen regering was. Er was geen enkel verschil te merken met België toen het wel een regering had. En dus is de toestand, zoals de Oostenrijkers plachten te zeggen, misschien wel rampzalig maar zeker niet ernstig.

Aan de vooravond van de verkiezingen, na drie jaar schier onophoudelijke politieke crisis, vroeg De Morgen welingelichte buitenlanders om hun kijk op België. Vijf internationale pennen maken hun stand van ons land. In deze slotaflevering gaat de Nederlandse columnist Bert Wagendorp met de grove borstel door Ambiorix en andere symbolen. Bert Wagendorp is columnist bij de Volkskrant en schrijft tweewekelijks een bijdrage in De Morgen.

De staat is een idee, gebaseerd op verhalen en gebouwd op de instituties van de staat. Misschien verdampt België ook, op den duur. Het zou mij niet zo veel uitmaken Bart De Wever van de N-V A zei in april in de Nederlandse krant Trouw het volgende: "Laat België rustig verdampen tussen Europa en de deelstaten." Als ik aan België denk, denk ik sindsdien aan "verdampen". Ik vond het aanvankelijk een schokkende omschrijving. Verdampen is verdwijnen zonder een spoor na te laten, niet eens een rokende puinhoop.

Wat er na verdampen rest is de herinnering aan een land, die zal vervagen tot België vergeten is en alleen nog voortleeft in de titel van een boek van Hugo Claus en in Belgische pralines.

Wat doe ik wanneer iemand voorstelt om Nederland rustig te laten verdampen, aangezien de bruggen over de grote rivieren de verschillen tussen beide landsdelen niet langer kunnen overspannen? Ga ik roepen dat het een schande is en dat we ons geliefde vaderland met hand en tand moeten verdedigen tegen de opsplitsers - en dat we die het beste ondersteboven kunnen ophangen aan de Rijnbruggen? Nee.

De bierbrouwer Freddy Heineken verzocht in 1992 de Leidse hoogleraar geschiedenis Henk Wesseling een nieuwe indeling van Europa te onderzoeken. Volgens Heineken dreigde Europa onbestuurbaar te worden en lag de oplossing in het opsplitsen van de verschillende staten in kleinere regio's van 5 tot 10 miljoen inwoners, binnen een federatieve Europese staat. Heineken noemde zijn plan 'Eurotopia'. Wesseling kwam, in samenwerking met zijn latere opvolger Wim van den Donk, met een kaart waarin Nederland langs een verticale lijn doormidden was gesplitst, Nederlands Limburg bij Vlaanderen was gevoegd en ook Wallonië een afzonderlijke Europese regio was geworden. Duitsland werd opgedeeld in elf regio's, Frankrijk in zeven. Eurotopia telde zodoende 75 regio's.

Zekerweters
Belachelijk, vond iedereen, en vooral degenen die Europa zagen als een 'Europa der staten'. Die ouwe Freddy kon zich maar beter bezighouden met heerlijk, helder Heineken brouwen. Maar het was natuurlijk een volkomen legitieme oefening. Niet Freddy Heineken diende zich af te vragen of hij wel helemaal in orde was, maar de vasthoudende verdedigers van de Europese staten hadden reden om hun ijzeren waarheden ter discussie te stellen - iets waar de zekerweters niet erg van houden.

Zoals Heineken en Wesseling alle recht hadden zich vragen te stellen bij de organisatiestructuur van Europa, zo heeft Bart De Wever alle recht zich af te vragen of het organisatiemodel 'België' het meest geschikte is voor de landstreek tussen de Nederlandse, Franse en Duitse grens en de Noordzee. Er is geen reden om bestaande staten als heilig en onaantastbaar te beschouwen en ons door de Voorzienigheid geschonken. Hen tot in de eeuwigheid verdedigen, desnoods met het bloed van onszelf of onze kinderen, is niet het eerste doel.

De beroemde Amerikaanse antropoloog en politicoloog Benedict Anderson noemt staten "imaginary communities", bedenksels, geconstrueerde eenheden, scheppingen van de menselijke geest. Dat geldt voor alle lidstaten van de Europese Unie. Soms wordt in andere landen - Nederland bijvoorbeeld - wel eens gedaan of België een uitzondering is, een 'gemaakt' land, dat daarom van meet af aan tot mislukken was gedoemd. Die gedachte wordt vooral ingegeven door de nadrukkelijke tweetaligheid. Maar het is natuurlijk een jammerlijk misverstand. Ook Nederland is maar een toevallig samenraapsel van zeven provinciën en een veroverde strook land langs de Maas. Er was bij ons niet één taalgrens, er waren er wel tien. Groningers konden Zeeuwen niet verstaan en Brabanders Friezen niet. Wij werden destijds bij elkaar gedreven door de gehate Spanjolen.

"Wij hebben nu Italië geschapen", zei de grondlegger van de Italiaanse eenheid, Camillo Benso di Cavour, "onze volgende taak is Italianen te scheppen." De vorming van een natie is een bewuste keuze die voortkomt uit politieke ideeën of ter bescherming of bevordering van zekere belangen. Als de natie is gevormd, worden ter versterking van de nieuwe eenheid de bijpassende verhalen bedacht en komen de symbolen. Een koningshuis, een gezamenlijk verleden, een vlag, een volkslied.

De dappersten
In het zuiden van onze provincie Limburg ligt de Keutenberg, gevreesd obstakel in de Amstel Gold Race. Hij is vernoemd naar de Romein Lucius Aurunculeius Cotta, aanvoerder van het Veertiende Legioen Gemina van Julius Caesar. In 57 voor Christus vond in de buurt van de Keutenberg een veldslag plaats, waarbij het Veertiende bijna tot de laatste van de 7.200 legionairs in de pan werd gehakt door de Eburonen, onder aanvoerder Ambiorix. So far so good, die Romeinen hadden daar ook niks te zoeken. Maar wat later nog heel mooi zou uitkomen bij de vorming van de staat België, was wat Caesar noteerde in zijn boek Commentarii de bello Gallico over de Gallische oorlogen. Het volgende namelijk: "Horum omnium fortissimi sunt Belgae" - van hen allemaal zijn de Belgen de dappersten. Het zou me niks verbazen als het in elk Belgisch geschiedenisboek voor de jeugd wordt vermeld. Vijf jaar geleden werd Ambiorix vierde in de verkiezing van populairste Belg aller tijden. In de Vlaamse versie van die verkiezing althans, want bij de Franstaligen haalde hij de top-10 niet. Dat was al een teken aan de wand: Ambiorix was geen Belg, maar een Vlaming! In Vlaanderen moest de oude krijger Pater Damiaan, Paul Janssen en Eddy Merckx voor laten gaan - de laatste ook al een held van de Keutenberg. De staat is een idee, een illusie, gebaseerd op verhalen. Ik leerde op de lagere school dat er een onverbrekelijke band bestond tussen Nederland, God en Oranje - niet het Nederlands elftal, maar het koningshuis. Ook grove onzin, maar het ging erin als koek.

Verder is de staat gebouwd op de instituties van de staat. Als die instituties niet meer werken zoals je zou wensen, is het de vraag wat nog de functie van de staat is, en of je niet beter kunt omkijken naar andere vormen en verbanden. Als, in de woorden van Leterme, alleen bier, voetbal en de koning je nog binden, wat is dan het motief om samen te blijven? Bier en voetbal zijn overal en een andere koning is altijd wel te vinden.

Landen zijn mensenwerk, vreedzaam of gewelddadig gevormd, maar mensenwerk. De kaart van Europa van 1850 is bijna onherkenbaar, en er is geen reden aan te nemen dat de kaart van Europa 2010 over honderd jaar níet met even grote verbazing zal worden bekeken. Staten verdampen.

Misschien verdampt België ook, op den duur. Het zou mij niet zoveel uitmaken. Ik zou naar Gent blijven gaan en naar Luik, naar Antwerpen en naar Brussel - steden verdampen nooit omdat ze, in tegenstelling tot naties, concreet zijn. En Belgen verdampen evenmin - hooguit noemen ze zichzelf geen Belgen meer.

Van mij mag Nederland ook verdampen in Europa - komen we misschien eindelijk af van onze kleine, bange benepenheid. Het Vlaamse nationalisme, met dat ridicule gewapper met die gele vlaggen en ander pathetisch gedoe, kan trouwens ook wel wat Europese grootheid en ruimdenkendheid gebruiken. Van mij mogen al die denkbeeldige gemeenschappen in de EU verdampen en wat mij betreft vormen we één nieuwe imaginary community, namelijk Europa.

Het zal voorlopig nog niet gebeuren, want de natiestaten hebben de hakken in het zand gezet. Maar wie kan verder dan vijf jaar vooruit kijken? In de schijnbaar onwrikbare zekerheden van nu liggen onherroepelijk de verrassende ontwikkelingen van straks verborgen.

Misschien kunnen we Europa herleiden tot een samenraapsel van stadstaten, zoals in de Griekse Oudheid, met alle gevolgen vandien...

Belgica wrote:

Leuke foto's voor de flaminganten. De chouettes photos pour les flamingants.

Als het BUB achter deze uitspraken en provocaties staat, is dit een duidelijk standpunt dat het anti-vlaams, separatisch en arrogant is

Deze gemeenten zijn vlaams, ongeacht de taal de inwoners prive gebruiken!!!! Een heel groot gebrek aan respect dat als een boemerang in jullie gezicht zal ketsen, hopelijk doet het niet te veel pijn