Veel belovende titel van deze flamingantische organisatie. Zouden we stilaan terug met de oorspronkelijke flaminganten te maken hebben? De in het vet gedrukte passages zijn toch opmerkelijk.
Wel is het volledig fout "volk" en "taal" te vereenzelvigen. De beste voorbeelden zijn de Zwitsers (4 officiële talen) en de Indiërs (22 officiële talen).
VVO : Terug naar het unitaire België ? Waarom niet !
(25/06/2010) CdH-voorzitster mevrouw Milquet voerde campagne met de slogan: “L'union fait la force”. Dat betekent dan eigenlijk een terugkeer naar de eenheidsstaat van vóór 1970: “één (Belgisch ) volk, dus ook één taal”. Vlamingen zouden daarmee, vermits ze de meerderheid uitmaken, in zulke staat kunnen leven. Dat was trouwens de doctrine van wijlen Lode Claes en, nog in een verder verleden, deze van de katholieke voorman Frans Van Cauwelaert.
Maar kunnen ook de Walen daar mee leven? Defederalisering wordt, behalve in België, steeds geëist door een minderheid. Het is dus eigenlijk een Vlaamse TOEGEVING. Wij achten het daarom gepast mevrouw de voorzitster met enige repliek te bedenken.
“Open brief aan Mevrouw “NON” ..
België staat bekend en is berucht als een surrealistisch landje Een soort “Absurdistan”. Maar u, Mevrouw, met uw campagne voor “de eenheid van België” onder het motto: “L'union fait la force”, heeft ons desondanks nog met enige verbazing geslagen. U was ook de enige partijvoorzitter, die mee opstapte in de trouwens mislukte betoging voor de eenheid van België, waarop zelfs de voorzitter van het FDF afwezig bleef.
Het waren toch de Franstalige christen-democraten, waarvan u nu de geëerde voorzitter is, die in 1968 een bres hebben geslagen in die eenheid, door zich af te scheiden van de unitaire christelijke partij wegens de taalkundige splitsing van de katholieke universiteit van Leuven. Het is waar dat deze scheiding reeds in 1932 werd voorbereid, doordat de Walen voor de ééntalige Franstalige identiteit van Wallonië kozen.
Gevolg daarvan was de grondwetsherziening van 1970, die van de nationale Belgische regering en van het parlement een confederale bedoening maakte door de invoering van bijzondere meerderheden en de pariteit in de regering per taalgemeenschap. Dat betekende het einde van de unitaire staat. Uw voorbeeld van taalkundige splitsing van de partij werd weldra gevolgd door de Franstalige socialisten, die de hunne opbliezen, toen toenmalig co-voorzitter Karel Van Miert eiste dat ook met de beleidskeuzes van de Vlaamse socialisten diende rekening gehouden te worden.
Uw campagne voor de eenheid van België kan dan ook maar een terugkeer naar de unitaire staat van vóór 1970 betekenen, en een hereniging met de Nederlandstalige christen-democraten. Welnu, wij Vlamingen zouden daar mee kunnen leven, omdat dit het herstel van het democratisch beginsel van “ de beslissing ligt bij de meerderheid” betekent. Maar één volk vereist dan ook “één administratieve taal”. Dat wordt dan het Nederlands.
Kunnen de Walen daar mee leven ? Allicht niet !
Kortom, u ziet nog steeds niet in dat de defederalisering eigenlijk een enorme TOEGEVING is van de Vlaamse meerderheid. In alle staten is het trouwens de minderheid die defederalisering eist. Maar als men, zoals de Vlaamse Beweging uitgaat van het “Wilsoniaanse” beginsel van het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren, dan kan Vlaanderen dit recht niet weigeren aan het Waalse volk.
Een terugkeer naar een unitair België zou ook betekenen dat de Vlaamse meerderheid dan een rechtser of minder links beleid zou opleggen inzake de sociaal-economische beleidskeuzes. De laatste federale verkiezingen hebben nogmaals aangetoond dat er in deze materies een scheidingslijn loopt tussen Noord en Zuid, een kloof die trouwens doorheen de ganse eurozone loopt, zoals “The Economist” dit onlangs nog in de verf zette.
Verder blijven aanmodderen met eeuwige blokkeringen en manke “Belgische compromissen” is geen optie, zeker niet in deze tijd van economische crisis, want daar heeft Wallonië evenmin als Vlaanderen belang bij. Daarvoor zijn de spanningen tussen Vlamingen en Walen te groot geworden. Op 13 juni heeft de Vlaamse kiezer aangetoond dit beu te zijn.
Om het in uw taal te zeggen: “On en a marre”.
Home 
