Degoût van de politiek

Het regent oproepen om niet te gaan stemmen. Deze tekst is ook interessant: de hele politieke klasse wordt er met de grond gelijk gemaakt. België heeft een revolutie nodig ! Weg met die dure politieke clowns !

DE STANDAARD



Degout van de politiek
COMMENTAAR

* maandag 03 mei 2010
*
* Auteur: PETER VANDERMEERSCH

Vaststelling één. Plaats: een bijeenkomst van hoofdzakelijk Europese en Amerikaanse krantenmensen vorige week in New York. Over België wordt enkel smalend gesproken. Weer een regeringscrisis? Ooit een regering gehad de jongste jaren? Alweer communautaire problemen? Hebben jullie nog niet gehoord van de echte problemen? Griekenland? Pensioenen? Redden van sociale zekerheid?

Vaststelling twee. Plaats: donderdag in het vliegtuig op weg naar huis met weekendeditie van De Standaard. Interview met Yves Leterme. Iemand die ooit, na de periode-Verhofstadt, het respect van De Standaard kreeg wegens zijn belofte van ‘goed bestuur'. Hij kondigt aan dat hij ‘de 16' niet meer ambieert. Het voorlopige einde van drie jaar voortdurende politieke onkunde en crisis. Dat het toekomstbeeld al even somber is, wordt wat verder in de krant bevestigd door specialisten die het met een zeker genoegen hebben over de ‘illegale verkiezingen'.

Vaststelling drie. Plaats: de studio's van de Zevende Dag gisterochtend. CD&V en Open VLD leggen sterke verklaringen af. Geen formatiegesprekken zonder ‘goede afspraken' over communautaire kwesties. BHV moet opgelost worden, zo luidt het. En ‘de Franstaligen zijn geschrokken'. Het debat straalt een immens déjà vu uit. Zelfs zij die debatteren, lijken niet echt te geloven in wat ze zeggen.

Vaststelling vier. Plaats: de redactie van De Standaard, zondagmiddag. Wie trekt welke lijst? Wordt het Dewael in Limburg of Vautmans? Wat doet Vande Lanotte? Hoe zal de strijd De Croo-Thyssen verlopen? We smeden plannen om de zesde campagne in acht jaar tijd te coveren. Een mooier illustratie van het feit dat politiek in ons land één onafgebroken campagne is, kun je niet hebben.

Vaststelling vijf. Plaats: deze maandageditie van De Standaard. Op de opiniepagina's publiceren we een noodkreet, een schreeuw bijna, uit het hart van Stijn Meuris. Hij gebruikt grote woorden over de politiek. ‘Corruptie', ‘groot geldgegraai', ‘grotesk soort eigenwaan', ‘beschamend', ‘kontengedraai'. En vooral: ‘een groot deel van de mensen heeft het helemaal gehad'. Hij wil straks niet naar de stembus, is zijn besluit.

Nog niet zo lang geleden zouden we lang getwijfeld hebben om zo'n stuk te publiceren. ‘Anti-politiek', zouden we geroepen hebben. Of we zouden er wat meewarig op hebben neergekeken. ‘Iemand die het niet begrijpt', zou zijn gezegd. Nu verwoordt Meuris goed wat er bij een brede laag van de bevolking leeft. Een degout van de politiek. Die langzaam aan het overslaan is in sterke anti-politieke gevoelens. Echt kwalijk kun je het die mensen niet nemen.

Het toont de inzet van het toekomstige politieke debat. Het is een inzet die de volgende verkiezingen ver overstijgt: het geloof in de politiek en in het behoorlijk functioneren van onze democratie herstellen.

Er is er vrij eenvoudige remedie: schaf de stemplicht af! Maar willen de traditionele partijen dat wel?

Mooie tekst van Stijn Meuris:

DE STANDAARD

Wat denken die daar eigenlijk wel?

STIJN MEURIS DOET EVEN NIET MEER MEE

* maandag 03 mei 2010
*
* Auteur: Stijn Meuris

* N-VA-fractievoorzitter schrijft open brief aan Stijn Meuris

Het is tijd voor een algemene reset, vindt STIJN MEURIS. Want het hele politieke spectrum, de totale kleurenbalk aan partijen gaat hier in de fout. Machtspartijen evenzeer als oppositie. Dit land gaat naar de haaien en onze politici gaan het allemaal nog eens rustig bekijken, de komende vier jaar. Niet met deze jongen.

Hier volgt de exit-poll voor de federale verkiezingen van juni: links en rechts een paar procenten meer of minder. Daags nadien verschijnen de analyses, en nog een paar maanden later volgt dan een nieuw-samengestelde regering, die geleid zal worden door een volgende consensuspremier afkomstig uit partij X of Y. Wie weet wordt het wel een vrouw. Of - stel je voor zeg! - een Waal. Veel gekker moet het niet worden. Anderhalf jaar later crasht die 'ploeg' zonder onderweg amper iets te hebben gerealiseerd. Terug naar af.

Niet meer met mij dus.

Dit weekend kreeg ik de ene politicus na de andere aan de lijn. Ze zeggen het wat vriendelijker, maar au fond vinden ze dat ik een tendentieuze en zeurderige visie etaleer, een gevaarlijk voorbeeld van anti-politiek, van negativisme en van doemdenkerij. Ik zie het te rechts. Of te links. Ik kan ze geruststellen: tot voor kort zou ik hetzelfde gezegd hebben. Dat het onfatsoenlijk was zo te denken over de Belgische federale politiek. Dat is veranderd. Ik ben inmiddels overtuigd van de totale lethargie en van de stuitende onkunde. Toon me het tegendeel en ik ga misschien overstag.

Tot mijn grote verwondering merk ik dat een simpele aankondiging om de verkiezingen in juni een keertje te laten voor wat ze zijn anno 2010 zowat het allerlaatste taboe blijkt te zijn. Alles kan en vrijwel alles mag, maar niet deelnemen aan het stemfeest en dat dan ook nog aankondigen: ho maar. Staatsondermijnend gedrag dat ten strengste bestreden dient te worden. Of tenminste geridiculiseerd, vaak het allerlaatste wapen van een gedoemd systeem. Spindoctor Noël Slangen slaagde er vorige week donderdag tijdens Phara zowaar in om 'dat soort uitspraken' af te doen als iets dat doelloos surft op de emoties van het moment. 'Ge gaat zien, over veertig dagen is dat allemaal al lang bekoeld.' Kijk, zo'n voorspelling moet je nu echt niet doen.

Caroline Gennez zei vrijdag in Bracke op vrijdag dat ze hoopte mij te kunnen overtuigen om straks toch te gaan stemmen. Krop in m'n keel: rechtstreeks aangesproken worden in een politiek praatprogramma op basis van een zinnetje op Facebook. Helaas, ik moet ook Caroline teleurstellen: het zal niet gebeuren. Deze keer niet. En ik zal niet de enige zijn. Wat het allemaal nog erger maakt: deze keer zijn het niet the usual suspects die de politiek de rug toekeren. Niet de professioneel verzuurden, de anti's, de contra's of de drop-outs. Deze keer gaat het ook niet meer over de fans van extreemrechts of -links, die au fond nooit hebben gewogen op de politieke werkelijkheid. Deze keer roert zich een segment van de bevolking dat je nog het best kunt omschrijven als de positief-actieven. Mensen die werken, hun belastingen en hun verkeersboetes betalen, maar die ook deftig geïnformeerd zijn en over een uitgebreid sociaal netwerk beschikken. Mensen die - geloof het of niet, dames en heren politici - altijd oprecht geloofd hebben in de democratie en in de politiek. Ook toen het met extreemrechts de verkeerde kant uitging. Je kunt ze onmogelijk als verzuurd en anti-alles bestempelen. Je zou wel kunnen stellen dat ze het bnp nog een beetje rechthouden. De brede achterban, kortom.

Welnu, een groot deel van die mensen heeft het helemaal gehad. Dat er met hun stem - waar nochtans irritant vaak een beroep op wordt gedaan, van een handvol variëteiten aan verkiezingen tot referenda over de Lange Wapper - niks gedaan wordt. Ze zijn het ook beu dat die stem zelfs niet leidt tot een zelfs maar een béétje werkbare regeringsploeg, laat staan een regeringsploeg die zich met visie achter een Groot Project schaart. Ze zijn het beu dat de corruptie en het grote geldgegraai opnieuw alive and kicking zijn, dat de verzuiling helemaal terug is, schaamtelozer dan ooit tevoren. Dat niet alleen de infrastructuur zich stilaan op het niveau van het Oekraïne van twintig jaar geleden bevindt (wegenwerkers vullen de putten in de E313 met emmertjes teer!), maar dat vervolgens ook de economie, het onderwijs, de fiscale invordering, het wetenschappelijk onderzoek en justitie aan een neergang bezig zijn die ons tot de risee van zowat heel Europa maakt. Gelukkig dat we Griekenland en Portugal nog hebben, anders liep ook ons land vies in de kijker. Ook gelezen? België zakt in een recente Oeso-studie weg tot de op twee na laatste positie als het gaat over de verhouding bnp versus overheidskost en efficiëntie. Het is beschamend.

Een dozijn dossiers verdient het om met brutale en doorslaande kracht aangepakt te worden. Niet morgen, niet na de volgende verkiezingen, maar nu. Welk onderdeeltje van het woord 'NU' begrijpen jullie niet, gekozenen in de Wetstraat?

De redenering dat het 'goed is dat we naar nieuwe verkiezingen gaan, omdat dat tot een vier jaar durende onbelemmerde regeerperiode met rust en stabiliteit leidt' is hallucinant. Ten eerste garandeert niemand ons een ononderbroken regeerperiode, als we afgaan op de frequentie van voorgaande regeringscrisissen. En ten tweede lijkt die uitleg te suggereren dat we het allemaal nog eens rustig gaan bekijken, en dan zien we wel weer. Inmiddels gaat het land steeds meer richting putteke.

Minstens één opmerking die dezer dagen te horen viel: als je het toch allemaal zo goed weet, Meuris, waarom werp je jezelf dan niet in de arena? Wel, omdat het mijn beroep niet is. Het is jullie beroep, jullie hebben voor de politiek gekozen. Doe dan ook aan politiek en niet aan kontengedraai. En als het besef komt dat je het gewoon niet kunt, aan efficiënte politiek doen, sta dan recht en geef ootmoedig toe: 'Sorry, ik kan het niet. Ik zoek iets anders.'

En je zult het altijd zien: bepaalde partijen vinden het blijkbaar prikkelend om de potentiële niet-stemmers te rekruteren en voor de kar te spannen. 'Hoera, een frisse afwijkende mening. Die wij eigenlijk delen. Maar degenen die niet willen gaan stemmen zouden dat uitgerekend deze keer wél moeten doen! Het is belangrijker dan ooit.'

We moeten dus wél gaan stemmen - maar bij voorkeur op hen. Want zij zijn goed en de anderen zijn slecht. Helaas. Het is een diep tragische vaststelling, maar het hele spectrum, de totale kleurenbalk aan partijen gaat hier in de fout. Machtspartijen evenzeer als oppositie. Dat niet beseffen getuigt van een grotesk soort eigenwaan.

Wij, de overtuigde kiezers, hebben de politici herhaaldelijk een opdracht en een marsrichting gegeven. Wij willen gerust bijdragen, participeren, betalen en engagement vertonen. Maar we zijn ook klanten van de politiek en van het beleid. En de klant is teleurgesteld en boos. De klant gaat even niet meer shoppen.Weg met het stuitend amateurisme, het is tijd voor een algemene reset. En daarna? Regeren godverdomme, alsof uw leven ervan afhangt.

Want voorlopig overheerst de gedachte: wat dénken die daar eigenlijk wel?

STIJN MEURISWie? Zanger, regisseur Wat? De kritiek op burgers die in juni niet gaan stemmen, valt terug te voeren tot angst voor het lawine-effect. En terecht. Waarom? Omdat het nu echt welletjes geweest is.

Logisch: de uitslag is op voorhand ongeveer gekend en gaat de politiek-communautaire problemen niet oplossen !

Is de BUB geen partij (meer)? Komt ze niet op in juni?

Mooi statement van Siegfried Bracke:

Quote :

Siegfried Bracke kiest voor de N-VA
Ik doe vandaag wat Stijn Meuris niet doet, al deel ik voor een behoorlijk groot deel zijn gevoel & analyse. Zeker wanneer hij het heeft over – sic – “de stuitende onkunde en de totale lethargie”. Meuris zegt dat de enige oplossing is zelf in de politiek te stappen, wel, dat doe ik dus. Om maar te zeggen dat verontwaardiging mijn motief is.
Maar ik ga nu zéker wél stemmen, zelfs al zal ik niet eens voor mezelf kunnen stemmen… Dit zijn niet eens belangrijke verkiezingen, dit zijn verschrikkelijk belangrijke verkiezingen.

Ik ben in het verleden door alle partijen ooit al eens gevraagd (alle met uitzondering van 1), ik heb daar toen altijd vrijwel onmiddellijk neen op gezegd… Nu ben ik zelf naar de N-VA en naar Bart De Wever gegaan.

Waarom de N-VA? Omdat ik na een kwarteeuw de politiek te hebben gevolgd, denk, nee, ik ben ervan overtuigd dat die partij en de mensen die die partij maken, dat die gelijk hebben. Om vier belangrijke redenen:

1. Als een grote, verregaande staatshervorming de enige oplossing is om dit land aan de gang te houden, de enige oplossing zelfs om onze welvaart te redden (want daar gaat het eigenlijk over), dan denk ik dat de N-VA op dat punt de enige garantie is. Hoe sterker de N-VA uit de verkiezingen komt, hoe meer druk er is op de Vlaamse partijen om mee te gaan naar een écht confederalisme, en hoe meer druk er ook is op de Franstalige partijen door hen te laten weten dat we het echt menen. (Ik ben niet van plan campagne te voeren tégen anderen, maar het moet me toch van het hart dat als ik ze bezig zie en hoor, ik ze écht niet meer geloof. Als de kiezer de kaarten niet grondig anders schudt, krijgen we meer van hetzelfde. Ik ken ze…)
2. Ik voel me bovendien aangesproken door de maatschappelijke waarden die de partij nog durft te verdedigen. Alweer: ik ga (voorlopig) niet uithalen naar anderen, maar ik krijg echt puisten van mensen die het boerkaverbod verwerpen omwille van de vrijheid van de vrouw. En dat is maar één voorbeeld. Ik ken er veel!
3. De N-VA heeft ook ideeën die mij als uitgesproken sociaal voelend mens aanspreken: ik lees Danny Pieters over de hervorming van de sociale zekerheid, ik zie de Vlaamse hospitalisatieverzekering. Ik mis die vernieuwende ideeën bij anderen. Je kan over sociale bescherming spreken en die intussen ongemerkt afbouwen. Je kan er ook iets aan doen…
4. De N-VA heeft in de voorbije jaren m.i. bewijzen geleverd van geloofwaardigheid en betrouwbaarheid. Dat is zodanig waar dat een beetje rechtlijnigheid al genoeg is om caractériels te worden genoemd. De ‘onkunde en lethargie’ van Meuris kan je met de beste wil van de wereld niet toepassen op de partij van Bart De Wever.

Siegfried Bracke