WAT IS CONFEDERALISME

Toch nog één journalist die er iets van begrepen heeft !

DE STANDAARD

‘Je moet de mensen niet bedriegen'
WAT IS IN 'S HEMELSNAAM CONFEDERALISME?

* zaterdag 05 juni 2010
*
* Auteur: MARC REYNEBEAU

De Franstalige partijen moeten ‘het' begrijpen. Maar wat? Dat Vlaanderen een confederaal België wil. Toch zijn de Vlamingen zelf grondig verdeeld over wat ze daaronder begrijpen: voor de enen is dat federalisme, voor de anderen betekent het separatisme. Verslag van een strijd om de perceptie.

Wat willen de Vlamingen? Het confederalisme, vaneigens. MR-voorzitter Didier Reynders leunt rustig achterover. ‘Het is niet duidelijk wat dat betekent', zegt hij. Versta: we kunnen er nog alle kanten mee uit. CDH-pasionaria Joëlle Milquet: over haar tricolore dode lijk. De onrust groeit: hebben de Vlamingen met al die vaagheid dan toch een geheime agenda? Een verveelde N-VA-voorzitter Bart De Wever rolt nog maar eens met zijn ogen. Moet hij het dan nog eens uitleggen, ‘voor de duizendste keer'?

Wel, ja. Een dappere VRT-nieuwslezer probeert het zo: ‘Confederalisme betekent dat de deelstaten het belangrijkste politieke niveau worden. En zij spreken dan af welke bevoegdheden de federale staat nog krijgt.' Qué? Confederalisme in ‘een federale staat'? De nieuwslezer houdt het liever bij quasi-duidelijke onzin dan dat hij zich waagt aan een complexe, maar correcte uitleg. Het is zoals het Zwitserse confederalisme, valt ook wel eens te horen. Qué? De ‘Helvetische Confederatie' is nochtans echt wel een federaal land, al sinds 1848.

De verwarring begon op donderdag 22 april, toen premier Yves Leterme (CD&V) zijn ontslag aanbood. De Wever had zijn commentaar klaar: ‘De Vlaamse partijen moeten de handen in mekaar te slaan om de stap naar het confederalisme te zetten.' Qué? Confederalisme? Dat was nieuw. 's Anderdaags stond in De Standaard iets wat pas later zijn volle relevantie kreeg. Wetstraatwatchers becommentarieerden de regeringscrisis. Onder hen ook toenmalig VRT-journalist Siegfried Bracke: ‘Als waarnemer denk ik dat alleen een zeer grondige en diepgaande staatshervorming mogelijk is. Die gaat echt wel in de richting van een verregaand confederalisme.' De ‘waarnemer' klonk opvallend unisono met de man die even later zijn partijvoorzitter bleek te zijn.

WAT IS CONFEDERALISME?

Laten we het handboek erbij nemen. In een federaal land is de staatsmacht in mindere of meerdere mate verspreid tussen het centrale niveau en deelgebieden als de Amerikaanse staten, de Duitse Länder, de Zwitserse kantons of de Belgische gewesten en gemeenschappen.

Een confederatie is een statenbond, die berust op een internationaal verdrag tussen soevereine staten. België kan dus maar een confederale staat worden als Vlaanderen en Wallonië (en Brussel?) eerst onafhankelijk worden en daarna zo'n verdrag sluiten. Recente voorbeelden zijn Servië-Montenegro, een kortstondig restant ex-Joegoslavië, en de Gemeenschap van Onafhankelijke Staten (GOS), die korte tijd bestond na het opbreken van de Sovjet-Unie. Confederale staten zijn niet alleen zeldzaam, ze bestaan ook nooit lang.

Maar landen kiezen structuren en instellingen niet volgens een theoretisch model, maar volgens hun noden. Daarom kunnen federaties ook best confederale trekken vertonen. Zo kunnen de Belgische gewesten en gemeenschappen, net als onafhankelijke staten, internationale verdragen afsluiten. Bovendien, anders dan in de meeste federaties, zijn de decreten van de deelgebieden (op de Brusselse ordonnanties na), niet ondergeschikt aan, maar gelijkwaardig met de federale wetten. Voorts versterkt de politieke praktijk – onder meer de afwezigheid van tweetalige partijen – die confederale trek nog, al blijft het wel een federaal model.

Twee partijen, CD&V en Open VLD, hebben het confederalisme in hun statuten opgenomen. Ook zij creëren daarmee begripsverwarring, want voor hen is dat alleen een federalisme XL, waarbij nog meer bevoegdheden van het federale niveau worden overgeheveld naar gewesten en gemeenschappen. Ook de ‘copernicaanse revolutie' van minister-president Kris Peeters (CD&V) past daarin.

FLAMINGANTISCHE VAAGHEID

Vlaams-nationalisten hadden het altijd moeilijk om precies te omschrijven wat ze willen. Zelfbestuur, autonomie, zelfstandigheid, het is snel gezegd, maar wat betekent dat juridisch en institutioneel? Niet alle flaminganten zijn nationalist en niet alle nationalisten zijn separatist. Om de Vlaamse eenheid te bewaren, zagen nationalistische woordvoerders zich altijd verplicht tot een wat verhullend en vaag taalgebruik.

Dat veranderde met de oprichting van de N-VA als conservatieve, democratische erfgenaam van de Volksunie. Ze ‘ijvert voor een onafhankelijk Vlaanderen', aldus haar basisteksten uit 2001. De tijd van de vaagheid was voorbij, zo begreep de jurist Matthias Storme: ‘De N-VA bevrijdt de Vlaamse Beweging uit verlammende jaren. Zoals in het IJzerbedevaartcomité was het elk jaar weer op eieren lopen over de terminologie: confederalisme, zelfbestuur, onafhankelijkheid. Nu kunnen we weer radicaal Vlaamse taal in de mond nemen.'

Voor de N-VA moet het onafhankelijke Vlaanderen een lidstaat van de EU worden, wat dus alleen kan als autonome, soevereine staat, los van België. Zelfs van een tussenfase met een Belgisch ‘confederalisme' is daarin geen sprake. België zou toch vanzelf ‘verdampen' en zijn bevoegdheden deels aan Europa en deels aan de deelgebieden doorgeven.

Stichter Geert Bourgeois zag een helder verschil tussen het CD&V-confederalisme en zijn eigen programma: ‘CD&V kiest voor het confederalisme, dat betekent voor twee deelstaten in België. Wij kiezen voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is volgens mij iets helemaal anders.'

Toenmalig CD&V-Kamerlid Pieter De Crem zag dat niet als een probleem toen hij medio 2002 pleitte voor een kartel met de N-VA: ‘Er is inderdaad een fundamenteel verschil tussen de N-VA en CD&V, en dat is het separatisme. Wij zijn voor het confederalisme. Verder is er een perfect doorlaatbare wand tussen beide partijen.' Als CD&V-voorzitter stelde Yves Leterme dat iets minimalistischer toen het kartel in 2004 tot stand kwam: ‘Zij zijn misschien separatist, maar van die tien kilometer willen wij alleen maar de eerste drie met hen meelopen.'

Toch noemde de N-VA zichzelf niet graag openlijk separatistisch. Vanwege de perceptie: de term is te radicaal voor de Vlaamse publieke opinie. Is een grote meerderheid in Vlaanderen gewonnen voor een verdere staatshervorming, studies van de KU Leuven wijzen uit dat Vlaanderen maar een tien procent overtuigde separatisten telt.

De N-VA heeft ook een partijpolitieke reden om de ‘verdamping' van België als automatisch voor te stellen. Met die volgens haar natuurlijke evolutie kan ze zich onderscheiden van de revolutionaire these van Vlaams Belang. Bart De Wever lanceerde in 2006 toch een synoniem voor zijn separatisme: ‘independentisme'. Maar het amper uitspreekbare woord vond nooit ingang. ‘U blijft toch separatist?' vroeg Het Nieuwsblad hem toen. ‘Ja, natuurlijk. Pur sang,' antwoordde hij.

HET NUT VAN BRACKE

Openlijk separatisme komt de N-VA slecht uit als ze haar potentiële electoraat, dat nu veel ruimer is dan alleen de overtuigde separatisten, wil mobiliseren. Met de confederalistische ommekeer van 22 april kan de partij voorwenden dat ze tot de mainstream behoort en niet radicaler is dan de klassieke partijen. De Wever: ‘Wij gaan naar deze verkiezingen met een eis die ook in het programma van CD&V en Open VLD staat: confederalisme.'

De overstap van Siegfried Bracke bezorgde De Wever een woordvoerder voor de nieuwe marsrichting, zoals al op 22 april was gebleken. Bracke beweerde zelfs dat hij een voorbeeld nam aan de historische Volksunie-voorman Hugo Schiltz. Toen hij in Humo werd geconfronteerd met de stelling dat de N-VA toch separatistisch is, antwoordde hij: ‘Allez, allez, dat is niet waar.'

Achteraf legde hij uit: ‘Separatisme staat gelijk met een vechtscheiding, dat is niet wat we beogen. De mannen van de vuist, die zitten bij een andere partij' – bij Vlaams Belang. Maar daarmee gaf hij alleen aan dat het verschil niet slaat op het doel, de onafhankelijke Vlaamse staat, maar slechts op de methode.

Zo liet ook De Wever het verstaan: ‘Ik wil eender welke -tist zijn, ook een separatist, maar mensen denken bij het woord separatisme meteen aan Balkanconflicten, aan geweld en revolutie, en daar staan wij uiteraard niet voor.' Of hij dan België wil opdoeken of niet, beantwoordt hij met een paradox: ‘Neen, als je bedoelt dat het einde van België ons streefdoel is. Ja, als je bedoelt dat een onafhankelijk Vlaanderen in een sterk Europa het resultaat moet zijn.' De paradox is slechts schijnbaar, en ingegeven door een zorg om perceptie. De Wever claimt het positieve beeld, een aparte Vlaamse staat, om het negatieve, het opbreken van België, in de schoenen van Vlaams Belang te schuiven. Al kan het eerste natuurlijk alleen het resultaat van het tweede zijn.

‘We zijn het eens over het einddoel: Vlaanderen als staat in Europa', aldus Bracke. ‘Maar je zult een tussenfase hebben waarin België nog blijft bestaan.' Hiermee leek hij toe te geven dat zijn confederalisme slechts een intermezzo op weg naar het separatisme is. Maar ook dat is een foute voorstelling, want het omgekeerde is het geval: een Belgische confederatie kan alleen bestaan – zelfs tijdelijk – als de deelgebieden eerst onafhankelijk worden.

HET WARE CONFEDERALISME

Het gepraat over confederalisme bracht zelfs de N-VA-achterban in verwarring. ‘Ik kan jullie geruststellen', zegt de Leuvense N-VA-lijsttrekker Theo Francken op zijn blog, ‘de geest van de Volksunie en van Hugo Schiltz waart niet meer rond. De N-VA is en blijft gaan voor een onafhankelijk Vlaanderen.' Kamerfractieleider Jan Jambon bevestigde dat: ‘Staat de Vlaamse onafhankelijkheid niet in het verkiezingsprogramma, het confederalisme is al een grote stap in die richting.'

Dat blijkt ook uit het verkiezingsprogramma van de N-VA. Daarin nemen de deelstaten meteen zowat alle bevoegdheden over, inclusief sociale zekerheid en fiscaliteit. Hoe de partij denkt een dergelijke gigantische splitsing ‘op korte termijn' tot stand te kunnen brengen – terwijl een administratief akkefietje als BHV na vijf jaar nog altijd niet is gesplitst – blijft in het ongewisse.

Heel consequent schaft de partij ook de federale verkiezingen af, met de Senaat die in zijn geheel verdwijnt en de Kamer die voortaan alleen nog wordt bevolkt met leden van de regionale raden. Wanneer België geen eigen, verkozen volksvertegenwoordigers meer heeft, verliest het elke democratische realiteit en is het separatisme een feit.

CODA

Siegfried Bracke: ‘Ik vind: je moet de mensen niet bedriegen. Er is een recht om niet belazerd te worden, dat in de grondwet zou moeten worden opgenomen.'

Een trio VUB-professoren kon het eind 2006 al niet meer aanzien: ‘Men kan niet én voor confederalisme én tegen Vlaamse onafhankelijkheid zijn. De confederalisten en de separatisten willen eigenlijk hetzelfde: de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Nog erger is dat de bevolking niet correct wordt geïnformeerd over de ware implicaties van de “legitieme Vlaamse eisen voor een confederale staat”.'

Tweetalige gemeenten over heel het rijk volgens het Finse principe:

Om de 10 jaar taaltelling om vast te stellen:

1. Is er een gemeente met 8% die de andere landstaal spreekt? Of een nominaal aantal van 3000 inwoners? Dan is de gemeente tweetalig.

- Geen faciliteiten - tweetalig!

2. Daalt dit cijfer terug onder de 6%, of onder 3000, dan vervalt de tweetaligheid, ongeacht de taal;


Dit lijkt me een goede middenweg om niet over te gaan
tot algemene tweetaligheid.

Sprakeloos wrote:

Tweetalige gemeenten over heel het rijk volgens het Finse principe:

Om de 10 jaar taaltelling om vast te stellen:

1. Is er een gemeente met 8% die de andere landstaal spreekt? Of een nominaal aantal van 3000 inwoners? Dan is de gemeente tweetalig.

- Geen faciliteiten - tweetalig!

2. Daalt dit cijfer terug onder de 6%, of onder 3000, dan vervalt de tweetaligheid, ongeacht de taal;


Dit lijkt me een goede middenweg om niet over te gaan
tot algemene tweetaligheid.

Neen, grenzen zijn grenzen, of het nu een taalgrens is of een andere grens. Happart werd burgemeester van Voeren en vroeg de aanhechting van de gemeente bij Wallonië. Gevolg: rellen, nu het gemeentelijk stemrecht ook de Nederlanders stemrecht geeft is dat terug gekanteld. Voeren heeft nu een Vlaamse burgemeester en de franstaligen vragen niet langer de overheveling van Voeren naar Wallonië. Gevolg: communautaire pacificatie

Het idee van tienjaarlijkse talentellingen zoals hiervoven beschreven vind ik goed, maar ik vrees dat dit met de huidige stand van zaken moeilijk haalbaar is, de mentaliteiten zijn daarvoor nog niet rijp en het taalnationalisme viert nog altijd hoogtij, ook binnen de traditionele partijen.

Ik vrees dat indien tienjaarlijkse talentellingen nu ingevoerd werden, er een hele reeks "pesterijen" en andere administratieve hindernissen uitgevaardigd worden door gemeenten om niet van taalstatus te moeten veranderen...

Dit is ook een uitstekend artikel (uit D.M.)

Tussenstand: De charlatans van het confederalisme
05/06/10 11u24

Chef politiek Bart Eeckhout maakt als opiniemaker van De Morgen een balans op van de afgelopen week.
De Wever heeft van CD&V geleerd dat je met een onbetwiste leidersfiguur, een vage boodschap en een externe vijand ver kunt geraken in een Vlaamse kiesstrijd

Omhoog gestuwd door de peilingen, bevindt N-VA zich in het soort staat van genade, waarin de partij zich werkelijk alles kan permitteren. Het weze haar gegund, schrijft Bart Eeckhout, maar mag het tussendoor ook even over de feiten gaan?

Als - áls - de N-VA de nu tweemaal op een rij voorspelde score van meer dan 25 procent zou halen, is dat zonder meer een historisch belangwekkend feit. Belangwekkend in de geschiedenis van het politieke Vlaams-nationalisme: zelfs toen de Volksunie de toon zette van het maatschappelijke debat, piekte de partij in 1971 op een topscore van 18,8 procent (en toen waren CVP en SP nog veel groter). Maar zelfs in het licht van de gehele politieke geschiedenis van het land zou een dergelijk resultaat bijzonder straf zijn. Het is van de CVP in 1995 en 'ervaren gids' Dehaene geleden dat nog eens een partij op eigen kracht en zonder kartelformule het plafond van 25 procent in Vlaanderen kon doorbreken.

Een mens zou van minder een beetje zegedronken worden. N-VA voert eigenlijk niet eens zo'n briljante campagne, maar het vertrouwen dat kopman Bart De Wever schijnbaar inboezemt, veegt alle uitschuivers met verbazend gemak onder het tapijt. Uitschuivers die nochtans bijzonder veelzeggend zijn voor de werkelijke inhoudelijke draagkracht van N-VA op dit moment. Welke andere partij zou zich bijvoorbeeld een boegbeeld kunnen permitteren dat in een radio-interview badinerend toegeeft dat hij ook de voorgestelde besparingscijfers van zijn partij zelf niet vertrouwt (Siegfried Bracke, afgelopen dinsdag in De Ochtend)? Is het niet net daar dat de flinterdunne grens van zegezekerheid overschreden wordt en we binnentreden op het glibberige domein van de pure arrogantie?

Betekenisloze onzin

Bracke heeft overigens wel gelijk: de cijfers waar zijn partij vorige week al mee uitpakte zijn zo onbetrouwbaar dat ze zelfs een beetje grappig worden. Zo zou het geen kwaad kunnen om de verkiezingsaffiches van de N-VA-Kamerleden Jan Jambon en Ben Weyts vier jaar lang omhoog te laten hangen, zodat u zich goed herinnert wie het ook alweer waren die u op 25 mei 2010 de monstrueuze belofte deden van 500.000 jobs. Een lastenverlaging van 2 miljard volstaat, volgens het cijferplaatje van N-VA, om via terugverdieneffecten een gat van 14 miljard in de begroting dicht te rijden. Welja, waarom dan niet ineens de lasten op arbeid met 4 miljard verlagen, dan draait de begroting zelfs op winst.

We kunnen eens lachen met dit soort betekenisloze onzin, maar het gat in de staatskas is wel degelijk bittere ernst. Zoals deze krant begin deze week heeft proberen aantonen met het extra verkiezingskatern over 'De Stand van het Land' dringt een plan van aanpak zich nu echt wel op, als we willen vermijden dat de budgettaire infectie recht naar het hart van onze welvaartsstaat gaat. Gelukkig heeft de N-VA ook daar een probate remedie voor: het confederalisme. Dat de N-VA met dat nieuwe institutionele concept uitpakt, is op zich al uiterst merkwaardig. N-VA'ers, Vlaams-radicalen, zijn namelijk hoegenaamd geen confederalisten. Zij willen België weg en leven in een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is een respectabele en democratische overtuiging, met helaas een klein nadeel: je wint er geen verkiezingen mee, of je wordt er alleszins niet de grootste partij van het land mee.

En dus willen de N-VA-independisten (dat zal Bart De Wever toch al liever horen dan het ruwe woord 'separatisten') ons doen geloven dat ze genoegen nemen met confederalisme. Mediatrainer-lijsttrekker Siegfried Bracke - daar hebben we hém weer - heeft de les duidelijk uitgespeld aan zijn nieuwe partijgenoten: het echte einddoel, een onafhankelijk Vlaanderen, mag niet vermeld worden. Bracke zingt zelfs voor hoe ze dat klipje in de debatten kunnen vermijden: verschuil je achter de uitspraken van een ander, Karel De Gucht met name, die ooit de 'verdamping' van België in Europa voorspelde.

Maar goed, confederalisme dus. Dat willen Open Vld en CD&V ook. Ze kunnen ook moeilijk anders, want beide partijen hebben dat in onverdachte tijden op een minder waakzaam congresmoment in hun partijprogramma laten inschrijven. Dan kun je nu, met een harde concurrent op de Vlaamse flank, moeilijk terugkrabbelen. Vlaams-nationalisten, liberalen en christendemocraten willen ons doen geloven dat dit federale land, met een geschiedenis van bijna een halve eeuw staatshervormingen, na 13 juni vreedzaam en democratisch, om niet te zeggen in een handomdraai, te hervormen valt naar confederaal model. Dat is pure charlatanerie.

Over het confederalisme weten wij dit: er bestaat vandaag nergens ter wereld een stabiele, werkzame confederale staat - dat wil zeggen: een verbond van zelfstandige landsdelen die samen één staat vormen. Confederalisme eindigt ofwel in (her)federalisering, zoals in Zwitserland, ofwel in de splitsing van een land. Confederalisme als einddoel, zoals Open Vld duidelijk stelt en de andere twee partijen voorwenden? Het bestaat nergens ter wereld.

Onze toekomst als wetenschappelijk experiment

Sterker: nog nooit - en dan bedoelen we 'nog nooit' zoals in: nog nooit sinds de oerknal - heeft ergens ter wereld een bestaand land zichzelf succesvol omgebouwd tot een confederale staat. Zoals de Leuvense hoogleraar staatkunde Stefan Sottiaux deze week half grappend in De Morgen zei: "Het is een uniek model, maar de Belgische situatie vraagt misschien ook wel een unieke oplossing. Dan kunnen we nog altijd interessant doen in het buitenland." De toekomst van de Belgische welvaartsstaat, van onze pensioenen en onze sociale zekerheid als wetenschappelijk experiment: zo hadden we de inzet van deze verkiezingen nog niet bekeken.

Ook met de budgettaire gevolgen van dat confederalisme is iets merkwaardigs aan de hand. Volgens CD&V en N-VA zijn er namelijk geen, zo moet althans blijken uit hun zeer negatieve reacties op het veelbesproken besparingsplan van Open Vld. Daarin wordt de helft van de factuur van 22 miljard doorgeschoven naar de met meer middelen en bevoegdheden bedeelde deelstaten - confederalisme, quoi! Over de maatschappelijk erg riskante consequenties van dat donkerblauwe plan valt heel wat te zeggen - maar dan liefst niet met de totaal uit de lucht gegrepen verzinsels van sp.a, die nu al een week lang straffeloos rondbazuinen dat Open Vld een vijfde van het onderwijsbudget wil weghakken.

Nu goed, de liberalen doen tenminste een poging om de gevolgen van een 'grote staatshervorming' te verrekenen in hun programma. CD&V daarentegen laat nog liever de volledige wettelijke groeinorm voor de ziekteverzekering vallen, dan toegeven dat er aan een staatshervorming financiële verantwoordelijkheden vasthangen. Aldus koppelen de christendemocraten de toegestane groei van de kosten in de gezondheidszorg aan de economische groei. Dat zou dus plus 1 procent in plaats van plus 4,5 procent zijn. Je vraagt je af waar de ACW'ers zaten toen dat idee op tafel kwam.

Bij N-VA is het antwoord wat, euh, diffuser. "Open Vld laat Vlaamse belastingbetaler opdraaien voor Belgische begrotingsputten", schreeuwt de kop van een N-VA-communiqué. Datzelfde persbericht eindigt evenwel zo: "Er is maar één oplossing om de ontspoorde Belgische overheidsfinanciën ooit opnieuw op de rails te krijgen en dat is een cultuur van financiële verantwoordelijkheid introduceren in dit land. Als we nu de stap naar het confederalisme zetten en de deelstaten zelf verantwoordelijk maken, niet alleen voor de uitgaven maar ook voor de inkomsten, dan zullen zij wel twee keer nadenken hoe ze hun middelen aanwenden." Tiens, is dat nu niet net wat Open Vld concreet voorstelt?

Schiltz-moment

Niet dat het voorts allemaal veel uitmaakt. Alle verdienstelijke pogingen van sommige media en sommige politici ten spijt om een inhoudelijk correct debat te voeren op dit kantelmoment voor ons land, is het ook in deze merkwaardige campagne nauwelijks over the heart of the matter gegaan. Dat zal ook in de door snelle media gedomineerde slotweek niet meer veranderen. Bart De Wever heeft tenminste dát van zijn voormalige en nu zo noodlijdende kartelpartner CD&V geleerd dat je met een onbetwiste leidersfiguur, een vage boodschap en een externe vijand heel ver kunt geraken in een Vlaamse kiesstrijd. Alleen een spreekwoordelijke meteoriet krijgt De Wever nog van die winnende koers af. De Franstalige partijen hebben dat inmiddels ook wel begrepen: ze fulmineren nog, maar hebben tegelijk alvast de veto's tegen N-VA één na één ingeslikt.

En als de N-VA volgende week 25 procent haalt, of wat meer, of wat minder, zal Bart De Wever dan zijn Schiltz-moment kiezen en een knieval maken voor het compromis dat nog altijd België heet? Bof, wie leeft, zal het zien. Zijn Leterme-moment heeft hij alvast gehad. Dat interview in La Libre Belgique waarin hij het nuttig achtte om de splitsing van de sociale zekerheid én de afschaffing van het Brussels Gewest te bepleiten in ruil voor een stelsel van Vlaams-Waals cobeheer, zal in Franstalig België niet gauw vergeten worden. Neen, België is niet op weg naar het confederalisme. België is op weg naar exact dezelfde ellende als in de zomer van 2007.

Quote :

Neen, grenzen zijn grenzen,

Allemaal goed en wel om het van één zijde te horen, maar wordt die demarcatie op de dag van heden niets anders dan een taalgrens? Ik denk overigens dat veel Vl-patriotten zich vernederd zouden voelen als ze zouden beseffen dat die in wording zijnde afbakening van hun gebied herleid wordt tot een taalgrens.

Dat is het (helaas of niet) allang niet meer!
En dan is er tussen ons gezegd ook niets meer.

Stel dat die grens in substantie louter taalgrens is, kunnen we al het niet-talige in handen houden van de nationale Belgische regering, inclusief niet-talige culturele aangelegenheden. Er wordt al genoeg tijd, geld en menselijke capaciteiten verspild; Waar wachten we op?

Hier wordt op twee paarden gespeeld, en dat is niet fair.

Velen dromen immers van (en anderen vrezen net) een landsgrens, en dan moeten de zaken herschikt worden, in het aanschijn van de eigen minderheden en de Europese/Internationale gemeenschap ... zo lijkt me! want dan moeten minderheden beschermd worden wil men een minimum aan erkenning krijgen (en de entiteit zichzelf respecteren).

M.a.w. de Vlaams nationalisten situeren zich in de Belgische configuratie als het hen goed uitkomt; het Franse, dat zijn alle anderen... in het Belgische systeem dat ons differentiëert.

Daar is dan het Belgische systeem voor.

Als ze België overboord gooien, kan men zich echter gaan buigen over de werkelijke demografische (//historische) samenstelling van deze bevolking tussen Maas en Noordzee.

Er hebben altijd Franstaligen in de (en uit de!) Noordelijke Gewesten bestaan (ooit niet minder dan in Wallonië alwaar zoals hier Vlaams ook hoofdzakelijk Waals gesproken werd), en de zaken kunnen terug hun natuurlijke plooi krijgen.

Ik denk dat als het sinistere scheidingsplan verdergezet wordt, Franstaligen (en tweetaligen) uit het Vlaamse Gewest meer dan ooit voor hun rechten zullen opkomen.

Alles wat nu de mensen o zo verontrust rond Brussel zal met splitsing geen jota veranderen, integendeel.

Als België "Confederaal wordt" wat zou dan nog "Vlaamse en andere" Franstaligen in onze streken nog weerhouden?

Er is alvast het Fins model als Europees voorbeeld.

Dat verpletterende territoriaal-contrasterende monopolie middels het (jammer genoeg vaak barslecht gesproken) Nederlands (waarmee ze vreemd genoeg op exclusieve manier hun culturele identiteit op proberen te staven, dat je je zou vragen of er wel andere bronnen zijn van Vlaamse eenzelvigheid, wel dat) hebben de VL-flaminganten aan België te danken, en alleen aan België.

Sprakeloos wrote:

Quote :

Neen, grenzen zijn grenzen,

Allemaal goed en wel om het van één zijde te horen, maar wordt die demarcatie op de dag van heden niets anders dan een taalgrens? Ik denk overigens dat veel Vl-patriotten zich vernederd zouden voelen als ze zouden beseffen dat die in wording zijnde afbakening van hun gebied herleid wordt tot een taalgrens.

Dat is het (helaas of niet) allang niet meer!
En dan is er tussen ons gezegd ook niets meer.

Stel dat die grens in substantie louter taalgrens is, kunnen we al het niet-talige in handen houden van de nationale Belgische regering, inclusief niet-talige culturele aangelegenheden. Er wordt al genoeg tijd, geld en menselijke capaciteiten verspild; Waar wachten we op?

Hier wordt op twee paarden gespeeld, en dat is niet fair.

Velen dromen immers van (en anderen vrezen net) een landsgrens, en dan moeten de zaken herschikt worden, in het aanschijn van de eigen minderheden en de Europese/Internationale gemeenschap ... zo lijkt me! want dan moeten minderheden beschermd worden wil men een minimum aan erkenning krijgen (en de entiteit zichzelf respecteren).

M.a.w. de Vlaams nationalisten situeren zich in de Belgische configuratie als het hen goed uitkomt; het Franse, dat zijn alle anderen... in het Belgische systeem dat ons differentiëert.

Daar is dan het Belgische systeem voor.

Als ze België overboord gooien, kan men zich echter gaan buigen over de werkelijke demografische (//historische) samenstelling van deze bevolking tussen Maas en Noordzee.

Er hebben altijd Franstaligen in de (en uit de!) Noordelijke Gewesten bestaan (ooit niet minder dan in Wallonië alwaar zoals hier Vlaams ook hoofdzakelijk Waals gesproken werd), en de zaken kunnen terug hun natuurlijke plooi krijgen.

Ik denk dat als het sinistere scheidingsplan verdergezet wordt, Franstaligen (en tweetaligen) uit het Vlaamse Gewest meer dan ooit voor hun rechten zullen opkomen.

Alles wat nu de mensen o zo verontrust rond Brussel zal met splitsing geen jota veranderen, integendeel.

Als België "Confederaal wordt" wat zou dan nog "Vlaamse en andere" Franstaligen in onze streken nog weerhouden?

Er is alvast het Fins model als Europees voorbeeld.

Dat verpletterende territoriaal-contrasterende monopolie middels het (jammer genoeg vaak barslecht gesproken) Nederlands (waarmee ze vreemd genoeg op exclusieve manier hun culturele identiteit op proberen te staven, dat je je zou vragen of er wel andere bronnen zijn van Vlaamse eenzelvigheid, wel dat) hebben de VL-flaminganten aan België te danken, en alleen aan België.

Het Finse systeel werkt misschien omdat de Finnen zich niet bedreigd voelen, de Vlamingen in de Brusselse rand voelen zich blijkbaar wel bedreigd ... vandaar de herrie. Gebiedsuitbreiding voor Brussel of het Waalse gewest is onbespreekbaar in Vlaanderen. Geen enkele partij zal instemmen met een uitbreiding van Brussel.

On parle de confédéralisme parce qu'on n'ose pas dire séparatisme. En fait, c'est du politiquement correct.

belgeetfierdeletre wrote:

On parle de confédéralisme parce qu'on n'ose pas dire séparatisme. En fait, c'est du politiquement correct.

Pas mal...

Dans le même registre, j'ai vu une interview de BDW à la VRT et je constate avec plaisir qu'il commence à adopter la même attitude que le Vlaams Belang. Tout le monde est contre nous, personne ne nous comprend etc. Un vrai petit Caliméro!

perikles wrote:

Sprakeloos wrote:

Quote :

Neen, grenzen zijn grenzen,

Allemaal goed en wel om het van één zijde te horen, maar wordt die demarcatie op de dag van heden niets anders dan een taalgrens? Ik denk overigens dat veel Vl-patriotten zich vernederd zouden voelen als ze zouden beseffen dat die in wording zijnde afbakening van hun gebied herleid wordt tot een taalgrens.

Dat is het (helaas of niet) allang niet meer!
En dan is er tussen ons gezegd ook niets meer.

Stel dat die grens in substantie louter taalgrens is, kunnen we al het niet-talige in handen houden van de nationale Belgische regering, inclusief niet-talige culturele aangelegenheden. Er wordt al genoeg tijd, geld en menselijke capaciteiten verspild; Waar wachten we op?

Hier wordt op twee paarden gespeeld, en dat is niet fair.

Velen dromen immers van (en anderen vrezen net) een landsgrens, en dan moeten de zaken herschikt worden, in het aanschijn van de eigen minderheden en de Europese/Internationale gemeenschap ... zo lijkt me! want dan moeten minderheden beschermd worden wil men een minimum aan erkenning krijgen (en de entiteit zichzelf respecteren).

M.a.w. de Vlaams nationalisten situeren zich in de Belgische configuratie als het hen goed uitkomt; het Franse, dat zijn alle anderen... in het Belgische systeem dat ons differentiëert.

Daar is dan het Belgische systeem voor.

Als ze België overboord gooien, kan men zich echter gaan buigen over de werkelijke demografische (//historische) samenstelling van deze bevolking tussen Maas en Noordzee.

Er hebben altijd Franstaligen in de (en uit de!) Noordelijke Gewesten bestaan (ooit niet minder dan in Wallonië alwaar zoals hier Vlaams ook hoofdzakelijk Waals gesproken werd), en de zaken kunnen terug hun natuurlijke plooi krijgen.

Ik denk dat als het sinistere scheidingsplan verdergezet wordt, Franstaligen (en tweetaligen) uit het Vlaamse Gewest meer dan ooit voor hun rechten zullen opkomen.

Alles wat nu de mensen o zo verontrust rond Brussel zal met splitsing geen jota veranderen, integendeel.

Als België "Confederaal wordt" wat zou dan nog "Vlaamse en andere" Franstaligen in onze streken nog weerhouden?

Er is alvast het Fins model als Europees voorbeeld.

Dat verpletterende territoriaal-contrasterende monopolie middels het (jammer genoeg vaak barslecht gesproken) Nederlands (waarmee ze vreemd genoeg op exclusieve manier hun culturele identiteit op proberen te staven, dat je je zou vragen of er wel andere bronnen zijn van Vlaamse eenzelvigheid, wel dat) hebben de VL-flaminganten aan België te danken, en alleen aan België.

Het Finse systeel werkt misschien omdat de Finnen zich niet bedreigd voelen, de Vlamingen in de Brusselse rand voelen zich blijkbaar wel bedreigd ... vandaar de herrie. Gebiedsuitbreiding voor Brussel of het Waalse gewest is onbespreekbaar in Vlaanderen. Geen enkele partij zal instemmen met een uitbreiding van Brussel.

Daar is wel iets op te zeggen, de kwetsuren...
Ik weet niet hoe het in Finland zover is gekomen dat men het doet, het zou goed
zijn de geschiedenis erop na te lezen.

De Zweedstaligen in Finland spreken evenwel Fins Zweeds; d.w.z., ze zingen niet, maar spreken de Zweedse taal heel vlak uit, zonder tonaliteiten, zoals het Fins eigenlijk. De Zweedstaligen uit Finland zijn niet uit Zweden afkomstig.

Finland werd ooit door Zweden gedomineerd, maar toch bestaat deze regeling, waarschijnlijk omdat vele Finnen de weldaad van oorspronkelijke tweetaligheid hiermee ervaren

U gaat er van uit dat Vlaanderen niet meertalig is ... vandaag is Vlaanderen meer meertaliger dan et ooit in zijn geschiedenis was. Dat komt omdat het onderwijs in Vlaanderen op een eenzame hoogte staat.

Diogène wrote:

belgeetfierdeletre wrote:

On parle de confédéralisme parce qu'on n'ose pas dire séparatisme. En fait, c'est du politiquement correct.

Pas mal...

Dans le même registre, j'ai vu une interview de BDW à la VRT et je constate avec plaisir qu'il commence à adopter la même attitude que le Vlaams Belang. Tout le monde est contre nous, personne ne nous comprend etc. Un vrai petit Caliméro!

Oh, il ne commence pas, son comportement ne date pas d'hier. Je me souviens qu'au mois de décembre 2007 (si je me souviens bien), le gouvernement était à un cheveu d'avoir un accord, tous les partis étaient sur la même longueur d'ondes, sauf: laN-VA, qui a refusé d'accepter l'accord au nom de son idéologie. Son opération de sabotage effectuée, il s'est ensuite plaint d'être le bouc émissaire de l'échec. C'est un peu gonflé de sa part.

belgeetfierdeletre wrote:

Diogène wrote:

belgeetfierdeletre wrote:

On parle de confédéralisme parce qu'on n'ose pas dire séparatisme. En fait, c'est du politiquement correct.

Pas mal...

Dans le même registre, j'ai vu une interview de BDW à la VRT et je constate avec plaisir qu'il commence à adopter la même attitude que le Vlaams Belang. Tout le monde est contre nous, personne ne nous comprend etc. Un vrai petit Caliméro!

Oh, il ne commence pas, son comportement ne date pas d'hier. Je me souviens qu'au mois de décembre 2007 (si je me souviens bien), le gouvernement était à un cheveu d'avoir un accord, tous les partis étaient sur la même longueur d'ondes, sauf: laN-VA, qui a refusé d'accepter l'accord au nom de son idéologie. Son opération de sabotage effectuée, il s'est ensuite plaint d'être le bouc émissaire de l'échec. C'est un peu gonflé de sa part.

Le problème est, naturellement, que ce sont les accords entre les partis traditionnels qui ont affaiblit depuis 1970 le gouvernement central.

Bruno wrote:

belgeetfierdeletre wrote:

Diogène wrote:

belgeetfierdeletre wrote:

On parle de confédéralisme parce qu'on n'ose pas dire séparatisme. En fait, c'est du politiquement correct.

Pas mal...

Dans le même registre, j'ai vu une interview de BDW à la VRT et je constate avec plaisir qu'il commence à adopter la même attitude que le Vlaams Belang. Tout le monde est contre nous, personne ne nous comprend etc. Un vrai petit Caliméro!

Oh, il ne commence pas, son comportement ne date pas d'hier. Je me souviens qu'au mois de décembre 2007 (si je me souviens bien), le gouvernement était à un cheveu d'avoir un accord, tous les partis étaient sur la même longueur d'ondes, sauf: laN-VA, qui a refusé d'accepter l'accord au nom de son idéologie. Son opération de sabotage effectuée, il s'est ensuite plaint d'être le bouc émissaire de l'échec. C'est un peu gonflé de sa part.

Le problème est, naturellement, que ce sont les accords entre les partis traditionnels qui ont affaiblit depuis 1970 le gouvernement central.

Oui, j'en conviens, mais ça aurait eu au moins l'avantage qu'on aie enfin un gouvernement.

Waarom geen andere oplossingen ?

Waarom zouden we geen Belgische taal maken... stel een groep samen van taalproffesoren, (3 nederlandstalige, 3 franstalige, 1 duitstalige) om één enkele taal te maken. Dit zou vele problemen oplossen.
- Alle officiele documenten in één enkele taal
- Geen communautair probleem meer
- Eén enkele regering
- De politiekers zouden verplicht worden hun programma uit te schrijven voor ALLE belgen en niet een gedeelte van de landgenoten zoals het nu gedaan word.
- ....

Micden wrote:

Waarom geen andere oplossingen ?

Waarom zouden we geen Belgische taal maken... stel een groep samen van taalproffesoren, (3 nederlandstalige, 3 franstalige, 1 duitstalige) om één enkele taal te maken. Dit zou vele problemen oplossen.
- Alle officiele documenten in één enkele taal
- Geen communautair probleem meer
- Eén enkele regering
- De politiekers zouden verplicht worden hun programma uit te schrijven voor ALLE belgen en niet een gedeelte van de landgenoten zoals het nu gedaan word.
- ....

Zo'n taal bestaat al "esperanto"

Ja, zo'n taal bestaat al, maar de door de B.U.B gesteunde taalracisten die geen Nederlands willen kennen, willen waarschijnlijk ook geen Esperanto leren.

perikles wrote:

Micden wrote:

Waarom geen andere oplossingen ?

Waarom zouden we geen Belgische taal maken... stel een groep samen van taalproffesoren, (3 nederlandstalige, 3 franstalige, 1 duitstalige) om één enkele taal te maken. Dit zou vele problemen oplossen.
- Alle officiele documenten in één enkele taal
- Geen communautair probleem meer
- Eén enkele regering
- De politiekers zouden verplicht worden hun programma uit te schrijven voor ALLE belgen en niet een gedeelte van de landgenoten zoals het nu gedaan word.
- ....

Zo'n taal bestaat al "esperanto"

Wanneer beginnen we er aan ?

Een eenheid in taal is nog geen eenheid in opinie. Een democratie kan verschillen verdragen.

Bruno wrote:

Een eenheid in taal is nog geen eenheid in opinie. Een democratie kan verschillen verdragen.

Klopt,
maar het is wel al een begin

Tweetaligheid is minder en minder een goed idee. Als we naar de omringende landen kijken wordt daar slecht taal gesproken. Vele problemen zouden dus opgelost worden mocht in Belgie de taal van de democratische meerderheid gesproken worden: nederalnds!

Patrick9310 wrote:

Tweetaligheid is minder en minder een goed idee. Als we naar de omringende landen kijken wordt daar slecht taal gesproken. Vele problemen zouden dus opgelost worden mocht in Belgie de taal van de democratische meerderheid gesproken worden: nederalnds!

U verwart taalkunde, sociolinguïstiek en politiek. Taal heeft in de verste verte niets te maken met democratie. Als ik uw redenering volg, dan zouden het Catallaans en het Baskisch moeten verdwijnen ten voordele van het Spaans (Castillaans), of zou het Canadees Frans verdrongen moeten worden door Engels, of zou in Zwitserland het Duits de drie andere landstalien moeten verdringen...

In Luxemburg spreken de mensen vlot drie talen en switchen gemakkelijk van de ene naar de andere taal. In Zwitserland is het tweedetaalonderwijs uitstekend en spreken vele Zwitsers minstens twee nationale talen plus het Engels.

Op zich heb ik niets tegen het feit dat België maar één landstaal zou hebben, of dit nu één van de huidige talen is dan wel het Engels, maar dit moet een demografische en sociolinguïstische fenomeen zijn, niet een fenomeen van willekeurig taalimperialisme. Mijn persoonlijke voorkeur gaat echter naar een meertalige staat, met al dan niet gedeterritorialiseerde taalgemeenschappen!

Het zou echter wel in ons systeem een grote vooruitgang zijn moesten wij één administratieve taal (voertaal) te hebben.

Laten we even duidelijk zijn.
Het nederlands is de taal der Nederlanden.
Het frans is de taal der Fransen.

Wij kunnen dus met opgeheven hoofd vlaams en waals spreken in elk van onze regio, indien wij ook akkoord kunnen gaan met een gemeenschapelijke administratieve taal.

De Fransen hebben ook hun bretoenen en hun alsascesen, maar ze spreken toch allemaal Frans.

In zwitserland zou het duits wel de voertaal (administratieve taal) zijn.

Een confederatie is dus geen staat. Het handvol confederaties dat ooit bestonden, hebben allen gefaald. Bovendien zie ik niet in hoe een confederatie de vele nadelen van het taalfederalisme gaat oplossen. Integendeel. Het is alleen een cadeau aan de nationalisten.