Wat heeft België ons te bieden?

U hebt dit wellicht al eens gelezen:

Quote :

Naar een onafhankelijk Vlaanderen

De jongste tijd stapelen de dossiers zich op waarin duidelijk wordt dat de politieke, economische en sociale verschillen tussen Noord en Zuid in dit land bijzonder groot zijn. Dat vertaalt zich ook op het politieke niveau. België is een federale staat, maar vier Vlaamse partijen vragen meer. Ze pleiten voor confederalisme of voor onafhankelijkheid.

De Vlaamse volksbeweging is het jongste decennium voluit voorstander van die laatste optie. De standpunten werden vastgelegd in een Congres van april 1991.

In het korte bestek van tien punten proberen we hieronder vijf argumenten te geven voor onafhankelijkheid, en daarbij aansluitend vijf antwoorden te geven op vragen die in het debat nogal eens worden gebruikt door de tegenstanders van onafhankelijkheid.
De sociaal-economische verschillen zijn te groot geworden

De Vlaamse economie bloeit, de Waalse heeft het moeilijk. Vlaanderen is een KMO-land, in Wallonië regeert al generaties lang de PS, die opteert voor een veel grotere rol van de overheid. Welk model wenselijk is, daar spreken we ons hier niet over uit, maar dat Noord en Zuid erg verschillend zijn, valt niet te ontkennen.

De werkloosheid is in Vlaanderen laag (7%), in Wallonië erg hoog (16%). Verschillende problemen vragen om een verschillende aanpak.

Ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wees er in een recent rapport op dat er in geen enkel ander industrieland zoveel uitkeringstrekkers zijn als in België. Maar de vaak gehanteerde Belgische cijfers zeggen weinig. Het Waalse cijfer lag in 2000 35% hoger dan in Vlaanderen.

Transfers via de sociale zekerheid verzachten het Waalse probleem, maar lossen het nooit op. Voor veel Waalse politici is België in essentie een sociaal zekerheidssysteem geworden. De "nationale" lonen en de "nationale" sociale zekerheid houden Wallonië arm. Hiervoor een structurele oplossing zoeken, staat zelfs niet in de 21 prioriteiten van de regering Verhofstadt. Een splitsing van het werkgelegenheidsbeleid en een aparte loonnorm zijn dringend noodzakelijk.

Vlaanderen kan binnen België nauwelijks of helemaal geen eigen beleid voeren, los van de Waalse keuzen, op het vlak van pensioenwetgeving, werklozenbeleid, tewerkstellingspolitiek, fiscaliteit, industrieel beleid, verkeer, infrastructuur…

Deze tegenstrijdige belangen verzoenen kost België zeer veel geld. De hoge staatsschuld van vandaag is daar een gevolg van.
De geldstroom verlamt Wallonië

De onverantwoorde geldstromen van Noord naar Zuid worden hallucinant. Voor de sociale zekerheid alleen al gaat het om 2,73 miljard euro (110,2 miljard frank) per jaar. Die stroom is het gevolg van uitgavenverschillen inzake werkloosheid (uitgaven) en verschillen in de sociale bijdragen (inkomstenzijde)

Daarnaast zijn er nog transfers via de overheidsbegroting (1,24 miljard euro of 50 miljard frank), de financiering van de regio's (0,77 miljard euro of 39 miljard frank) en de afbetaling van de interestlasten op de staatsschuld (3,54 miljard euro of 143 miljard frank).

Dit maakt een jaarlijkse transfer van 1.412 euro of 54.000 frank per Vlaming. Wie daar niet van wakker ligt, is een rustige "communautaire slaper".

De "nationale" lonen en de unitaire sociale zekerheid houden Wallonië arm. Een herstel van de zwakkere Waalse economie (lage productiviteit) wordt bemoeilijkt omdat men binnen België de lonen op hetzelfde niveau wil houden. De transfers werken niet stimulerend voor de Waalse economie.
Goed politiek bestuur is onmogelijk geworden

Op politiek niveau leidt het bijeenhouden van die twee verschillende regio's tot een paternoster van ingewikkelde en tijdrovende compromissen waarbij niemand echt tevreden is. Blijft dus maar één oplossing: splitsten.

België bewandelt nu al dertig jaar de weg van de staatshervormingen. Daarmee zou men de communautaire vrede realiseren. Dat was het doel. Maar nog steeds, na die dertig jaar, is er van communautaire vrede geen sprake.

Elke staatshervorming draagt in zich de kiem van nieuwe onvrede, omdat ze - onder druk van het establishment - nooit ver genoeg gaat, altijd te laat komt en steeds opnieuw een volgende staatsmisvorming noodzakelijk maakt.

De Belgische constructie is na de verschillende staatshervormingen van de jongste dertig jaar zo ingewikkeld geworden, dat zelfs specialisten er grote problemen mee hebben. Het land telt te veel regeringen, te veel ministers, te veel bevoegdheidsconflicten.

Er zijn geen staatshervormingen meer nodig. We streven beter naar een ultieme volwaardige staatsvorming, die leidt tot een onafhankelijke Waalse en een onafhankelijke Vlaamse staat.
Het democratisch argument: laat de meerderheid beslissen.

Noch de Vlamingen, noch de Walen kunnen voor zichzelf verregaande beslissingen nemen binnen het Belgische kader. Ze zijn, door het Belgische feit, verplicht tot wederzijdse inmenging en bemoeizucht. Dat werd in de loop van 2002 al duidelijk in het debat over eigen maatregelen inzake het spoor, over het Vlaamse tijdskrediet, over een eigen sociale zekerheid, over de Vlaamse zorgverzekering, de discussie over splitsing van justitie, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde…

Om die reden blijven de wrijvingen tussen Vlamingen en Walen overeind. Via een kluwen van grendelwetten, speciale meerderheden, overlegcomités allerhande, tussenkomsten van de Raad van State en het Arbitragehof is de feitelijke situatie zo misgroeid dat in dit land sommige beslissingen genomen of geblokkeerd worden door 20% van de kiezers of verkozenen.

Alle Vlamingen mogen het eens zijn over iets, het volstaat dat één Waalse partijvoorzitter "non" zegt om de Vlaamse consensus tegen te houden. De helft van de Waalse stemmen plus één kunnen immers een Vlaamse wens blokkeren. Dat is totaal onzindelijk in een democratisch bestuurssysteem en dat kan enkel leiden tot toestanden van frustratie en onrust. Het is dat soort onnatuurlijke tegenstellingen die gevoelens oproepen van imperialisme en leiden tot een onomkeerbare radicalisering.

Goed bestuur vereist een binding tussen kiezers en verkozenen. Waalse ministers in de federale regering zijn geen verantwoording verschuldigd aan de Vlamingen en omgekeerd.
Het einddoel: confederalisme of onafhankelijkheid?

Sommigen vinden confederalisme een einddoel. Ze hebben het al moeilijk met de uitleg van die term. Vaak wordt hij vertaald in de zin van: 'Federaal blijft alleen die materie waarover Vlamingen en Walen het eens zijn'. In die zin is confederalisme een stap vooruit tegenover het federalisme, dat vertrekt vanuit het gemeenschappelijke en afsplitst wat onmogelijk unitair kan worden gehouden.

Meteen is duidelijk dat confederalisme in de praktijk niet zo ver verwijderd zal zijn van onafhankelijkheid, want de zin om nog veel zaken gemeenschappelijk aan te pakken, krimpt met de dag.

In die zin denkt de Vlaamse Volksbeweging dat een heldere keuze voor onafhankelijkheid voor alle partijen veel duidelijker is. Confederale matregelen kunnen hooguit tussenstappen zijn.

Markant gegeven: België kan maar een confederatie worden met instemming van Wallonië. Om onafhankelijk te worden is een Waals ja niet nodig. Het zelfbeschikkingsrecht laat toe die stap te zetten met een meerderheid in het Vlaams Parlement.
Is Vlaanderen niet te klein om onafhankelijk te zijn?

Het is maar hoe je het bekijkt. Noorwegen, Denemarken, Finland, Ierland, Slovakije... zijn allemaal landen met minder inwoners dan Vlaanderen. Bovendien staat Vlaanderen economisch (bruto nationaal product per hoofd) aan de top van de wereld. Elke studie daarover zet Vlaanderen binnen de eerste vijf.

De wereld telt 190 staten. Vlaanderen is met zijn zes miljoen inwoners zowat in de helft van deze 190.
Het streven naar onafhankelijkheid leidt tot Joegoslavische, Ierse, Baskische enz… toestanden

Er zijn tal van voorbeelden die aantonen dat het ontstaan van nieuwe staten in geen geval met geweld gepaard gaat. De splitsing van Noorwegen en Zweden, van Tsjechië en Slowakije verliep fluweelzacht. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie eveneens.

Politieke of sociaal-economische strijd gaat soms gepaard met geweld, maar de Vlaamse ontvoogdingsstrijd is anderhalve eeuw lang vreedzaam verlopen. De laatste fase ervan, die moet leiden tot een onafhankelijke Vlaamse staat, zal ook voltooid worden vanuit de kracht van het woord.
Vlaanderen ligt niet wakker van onafhankelijkheid. Veel Vlamingen willen Belg blijven.

Vlaanderen ligt evenmin wakker van andere politieke thema's en van België nog veel minder. Maar almaar meer mensen ondervinden dat België vierkant draait en dat (een volgende stap naar) meer autonomie en onafhankelijkheid wenselijk is voor een beter beleid. Die signalen dringen door in het politieke veld.

De frank is gevallen voor de euro. De tricolore oprispingen rond het koningshuis sterven uit, in de sport is - een paar uitzondering zoals de Rode Duivels buiten beschouwing gelaten - van een nationaal Belgisch gevoelen nog nauwelijks sprake. De meeste sportbonden zijn gesplitst. De grote Vlaamse voetbalclubs zijn de Waalse invloed in de KBVB meer dan beu.
Het heeft geen zin België te splitsen, net nu Europa een wordt.

Europa is erg moeizaam op weg naar meer eenheid. Maar geen eenheid zonder verscheidenheid. Om die reden is er terecht kritiek op te veel Europese gulzigheid en wordt gepleit voor een confederaal Europa. Veel beslissingen kunnen bovendien beter genomen worden dichtbij de mensen (het zgn. subsidiariteitsprincipe): op gemeentelijk niveau, op het niveau van de regio's, de gemeenschappen, volkeren en staten.

De Belgische staat is een achterhaalde constructie uit het begin van de 19de eeuw, maar blijft voorlopig in Europa het beslissingsniveau voor Vlamingen en Walen. Dat kan niet anders dan leiden tot ingewikkelde constructies, gekrakeel omtrent verschillende belangen, onwerkbare compromissen. De Vlaamse stem bereikt Europa slechts via de Belgische filter.

Het is nu meer dan tijd om op Europees niveau Vlamingen en Walen hun eigen stem te geven. Dat kan maar als volwaardige lidstaat van de Europese unie, maar om in de EU aanvaard te worden, moet Vlaanderen eerst zelf onafhankelijk worden. De Europese Unie erkent immers enkel staten. Wat kan voor Denen, Ieren of Portugezen, zal straks ook kunnen voor een hele reeks nieuwe Oost-Europese staten. Waarom niet voor de Vlamingen?
Is Vlaanderen dan niet solidair?

Vlaanderen is al tientallen jaren solidair met Wallonië. Over de geldstroom naar het Zuiden hadden we het al in punt 2. hierboven. Willen de Vlamingen dan alle solidariteit met hun buren stopzetten? Zeker niet. Maar de "transfers" dragen niet bij tot een structurele oplossing van de Waalse problemen, integendeel. Zij werken als een verslavende drug, die Wallonië versuft.

Ze zijn ook onredelijk groot. Geen enkel land ter wereld hevelt zoveel middelen over naar een ander land. Aan rijke landen wordt gevraagd ten minste 0,7% van het BNP te besteden aan ontwikkelingshulp. Vlaanderen besteedt een veelvoud van dit bedrag aan Wallonië, terwijl dit landsgedeelte toch verre van een ontwikkelingsland is.

Veel Vlamingen ergeren zich wel aan de arrogantie van de Franstalige politici die - ondanks die verregaande solidariteit - zich onverantwoord blijven opstellen in het communautaire debat (taaldossiers, Brussel, de Rand, de taalgrens, de overheidssector, justitie, sociaal-economische dossiers, ...)

Moeten Vlamingen en Walen tegenstanders blijven? Binnen het huidige België kan dit moeilijk anders. Het conflict zit in het Belgische model ingebakken. Maar er is geen reden om niet in vriendschap te scheiden.

De echte tegenstander is België. Het Belgische establishment, dat nu de politieke, sociale en deels economische macht in handen houdt en die omkadert met het opkloppen van een kunstmatige Belgische identiteit.

Vlamingen en Walen moeten dit systeem stoppen en over zichzelf kunnen beslissen. Laat ons goede buren worden. De splitsing van België zal ook voor de Walen vooruit helpen.

Soms wordt al eens gewezen naar een zogezegd omgekeerd verlopen solidariteit van Wallonië met Vlaanderen, met name in de negentiende eeuw, toen Wallonië economisch sterker ontwikkeld was. Dat is een absoluut onterechte vergelijking. Vlaanderen kreeg in het toen unitaire België in geen geval steun via geldstromen van noord naar zuid. Wel mochten de Vlamingen als de gastarbeiders van toen in de mijnen en in de staalfabrieken hard gaan werken voor weinig loon. Vooral een bepaalde vooral Franstalige bourgeoisie is daar toen beter van geworden.

Van sociale zekerheid is pas sinds de tweede wereldoorlog sprake. Van transfers via de sociale zekerheid was voordien geen sprake.

Alleen Diogène heeft er op geantwoord. Don't flatter yourself.

Persoonlijk is mijn Vlaams-nationalisme heel pragmatisch. Ik zie dat we op het Belgisch niveau niet verder kunnen, omdat de verschillen tussen de regio's te groot zijn. Het verschil begint bij de sociaal-economische en demografische realiteit. De regio's verschillen heel hard in de economie, de sociale toestand en de demografische gegevens. Dit heeft als logisch gevolg dat we voor elke regio een verschillend beleid moeten voeren. Als je les moet geven aan een leerling met dyslexie en eentje met concentratiestoornissen zal het niet effectief zijn om ze alle twee op exact dezelfde manier les te geven. We moeten niet enkel verschillend beleid voeren voor de twee regio's, de politici willen ook gewoon verschillend beleid voeren. De meest logische oplossing is dus afzonderlijk beleid voor de regio's zodat iedereen kan doen wat hij wil en zodat de regio's beleid op maat krijgen.

Het onvermijdelijke gevolg is dus de 'verdamping van België'. Hoe meer we (democratisch) beslissen apart te doen en hoe meer nood er is om dingen apart te doen, hoe meer België verdwijnt. Een revolutie waarbij we van vandaag op morgen de Vlaamse Republiek uitroepen is uiteraard science-fiction en zeker ongewenst. (Iets wat De Wever eigenlijk al 10 jaar uitlegt.) Beetje bij beetje hol je dus de Belgische staat uit tot er enkel nog enkele symbolen van overschieten.

In de voorgaande passage schetste ik de onvermijdelijke zwaartepuntverschuiving naar de regio's. Een tweede aspect dat die regionalisering in de hand werkt en eigenlijk ook verantwoordt is de toenemende macht van Europa. Sinds de jaren '50 zie je dat er meer en meer samenwerking komt tussen de Europese steden. Dit is echter geen samenwerking zoals we die bij de benelux kennen, want voor Europa is er intussen al een overkoepelend democratie (parlement, commissie, raad). We zien dus dat de lidstaten de laatste 60 jaar als maar meer bevoegdheden van nationaal niveau doorschuiven naar het Europees niveau. Zoals daar zijn: de open grenzen, bepaalde delen van justitie. Het mooiste voorbeeld is de Euro. De EU werd dus een monetaire eenheid en op dat vlak heeft België dus geen macht meer. Door die euro komt er bovendien langzaamaan nog meer macht naar de EU, kijk maar naar vorige week, toen ze Europees beslisten om de begrotingen van de lidstaten Europees te controleren. Dit proces van zwaartepuntverschuiving naar Europa zal zich alleen maar doorzetten en zal ook bijdragen aan de verdamping van België.

Wat je moet begrijpen is dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen en de verdamping van België geen doel op zich is maar een onvermijdelijk gevolg van de Belgische realiteit. Het is geen missie, het is een vaststelling.

Ik ben wel gewonnen voor een '(con)federale' (of hoe je het ook noemt) waarbij we alle bevoegdheden regionaliseren behalve de sociale zekerheid. Dan kunnen we nog altijd beslissen dingen samen te organiseren als dat voordeliger is voor beide partijen. Ik zou de sociale zekerheid houden omdat dat voor de Walen een voorwaarde sine quae non is en omdat Wallonië zich automatisch uit het slop zal trekken doordat de regio's worden geresponsabiliseerd, waardoor de transfers ook zullen verminderen tot verdwijnen. Eens ze de verantwoordelijkheid hebben zal de inzet wel volgen. De dag dat we op gelijke hoogte komen of er een omgekeerde transfer is zullen de Walen de eerste zijn om voor een splitsing te pleiten.

Om samen te vatten: het verschil in regio's vraagt een verschil in beleid, dus moeten we regionaliseren. De Europanisering is nodig en zal bijdragen aan de verdamping van België. Bovendien zal de responsabilisering van de regio's bijdragen aan de economische groei van beide regio's.

@VikingMaekel

Als u hiermee het federalisme, dat flaminganten en wallinganten zelf hebben gewild en hen disproportioneel versterkt, viseert, ben ik uw bondgenoot.

Maar ik vrees dat u die oorzaak van de problemen niet inziet.

@Auguste

We draaien rondjes. De problemen die u aanhaalt, zijn het gevolg van nationalisme, taalfederalisme, particratie en mediacratie, nl. die oorzaken die we in het lang en in het breed beschreven hebben in het boek waarnaar ik verwees.

Voor de rest heeft België troeven zoals elke staat, maar die staan los van de blokkeringen die u terecht aanklaagt. Elke staat heeft troeven. Uw probleem is dat alle troeven die het Vlaams gewest heeft, België ook heeft omdat het er gewoon deel van uitmaakt. Daarenboven heeft België nog bijkomende troeven die ikzelf en Diogène hebben aangetoond. Wat moet je meer hebben?

Quote :

Ik zie dat we op het Belgisch niveau niet verder kunnen, omdat de verschillen tussen de regio's te groot zijn. Het verschil begint bij de sociaal-economische en demografische realiteit. De regio's verschillen heel hard in de economie, de sociale toestand en de demografische gegevens.

Deze vaststelling geldt voor Duitsland, voor Italië, voor Frankrijk, voor Polen enz. (en voor het Vlaams gewest)

Uit de discussie blijkt dat de bewoners van het huidige "Noord-België" op lange termijn eigenlijk heel weinig te verliezen hebben bij een op vreedzame wijze tot stand gekomen splitsing van de staat België. Er zou een einde komen aan de ongelooflijke blokkering van het beleid en de nieuwe staat zou met zijn cultureel en politiek veel meer homogene bevolking over veel troeven beschikken die goed bestuur, welvaart en welzijn voor zijn burgers garanderen.

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

1. Het is niet mijn oplossing.
2. Er is is dus geen aanleiding om mij al dan niet te "geloven".
3. Wat de meerderheid van een bevolking wil, blijkt in een democratisch land alleen uit de verkiezingsuitslagen.
4. U toont met geen enkel argument aan dat een unitair België een betere oplossing is.
5.Er is in het huidige België geen tweetalig Brabant: er is grondwettelijk op het territorium van de voormalige provincie Brabant een tweetalig hoofdstedelijk gebied, een provincie Vlaams-Brabant en een provincie Waals-Brabant. Het ziet er niet naar uit dat er de eerstkomende decennia fundamentele herziening van die afbakening komt.
6. Wat er "veel beter" is aan een unitair België toont u niet met argumenten aan. Uit geen enkele verkiezingsuitslag en zelfs uit geen enkele serieuze opiniepeiling blijkt overigens dat vele burgers een terugkeer naar het unitairsme wensen.
7. In de veronderstelling dat op een bepaald ogenblik uit herhaalde verkiezingsuitslagen zou blijken - wat vandaag inderdaad nog niet het geval is - dat een ruime meerderheid (2/3 en meer) van de Vlamingen onafhankelijkheid wensen, zullen de andere Belgen die democratische keuze moeten aanvaarden.

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Als de kiezer vor een unitaire oplossing gekozen had dan zat u nu waar BDW vandaag zit.

perikles wrote:

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Als de kiezer vor een unitaire oplossing gekozen had dan zat u nu waar BDW vandaag zit.

Had BDW een unitaire oplossing voorgesteld, dan hadden ze misschien met nog meer stemmen voor hem gekozen!!

Sprakeloos wrote:

perikles wrote:

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Als de kiezer vor een unitaire oplossing gekozen had dan zat u nu waar BDW vandaag zit.

Had BDW een unitaire oplossing voorgesteld, dan hadden ze misschien met nog meer stemmen voor hem gekozen!!

Gelukkig stellen slimme mensen geen zo'n onzalige en gefaalde oplossingen voor.

perikles wrote:

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Als de kiezer vor een unitaire oplossing gekozen had dan zat u nu waar BDW vandaag zit.

Och, uit onderzoek blijkt dat de NSVAP evenveel stemmen haalt bij unitaristen als bij separatisten. Vlaamse onafhankelijkheid (nationale feestdag: de Deemstering Der Transfers ) is trouwens de snelste weg naar een unitair België. Laten we dus hopen dat BDW zo radicaal mogelijk is

Bruno wrote:

perikles wrote:

Belgica wrote:

De grote meerderheid van de Belgen wil niet weten van uw "oplossing" o.a. omdat ze u niet geloven, vooral m.b.t. het lot van het tweetalige Brabant. Bovendien is een unitair België een veel betere oplossing.

Als de kiezer vor een unitaire oplossing gekozen had dan zat u nu waar BDW vandaag zit.

Och, uit onderzoek blijkt dat de NSVAP evenveel stemmen haalt bij unitaristen als bij separatisten. Vlaamse onafhankelijkheid (nationale feestdag: de Deemstering Der Transfers ) is trouwens de snelste weg naar een unitair België. Laten we dus hopen dat BDW zo radicaal mogelijk is

Mensen die unitaristisch zijn en voor N-VA stemmen, moeten BDW nooit gehoord, gezien of gelezen hebben. Verder hebben ze dan ook nooit andere partijen beluisterd, gezien of gelezen (aangezien die niet genoeg konden herhalen dat de N-VA 'des duivels' is). M.a.w. die mensen moeten politiek totaal ongeinteresseerd zijn en kennen bijgevolg de problemen van dit on-land niet, waarschijnlijk snappen ze de term 'unitaristisch' zelfs niet.

August Vermeylen wrote:

Om samen te vatten: het verschil in regio's vraagt een verschil in beleid, dus moeten we regionaliseren. De Europanisering is nodig en zal bijdragen aan de verdamping van België. Bovendien zal de responsabilisering van de regio's bijdragen aan de economische groei van beide regio's.

Waarom kan deze responsabilisering niet binnen een Belgisch kader? En als de huidige staten allemaal "verdampen" ten voordele van regio's en Europa, wie zegt dat achteraf de regio's niet zullen verdampen ten voordele van Europa?

Diogène wrote:

August Vermeylen wrote:

Om samen te vatten: het verschil in regio's vraagt een verschil in beleid, dus moeten we regionaliseren. De Europanisering is nodig en zal bijdragen aan de verdamping van België. Bovendien zal de responsabilisering van de regio's bijdragen aan de economische groei van beide regio's.

Waarom kan deze responsabilisering niet binnen een Belgisch kader? En als de huidige staten allemaal "verdampen" ten voordele van regio's en Europa, wie zegt dat achteraf de regio's niet zullen verdampen ten voordele van Europa?

Waarom kan deze "responsabilisering" niet plaatsvinden binnen de gewesten?