Het Einde van de Belgische Natiestaat.

De Belgische natie bestaat niet meer, ze was een realiteit in 1830 maar is ontdubbeld. Er bestaat misschien nog een België in de Franstalige, mentale leefwereld en bij sommige, Vlaamse belgicisten, maar zij beantwoordt niet aan de staatkundige en sociologische realiteit.

Het gaat niet zozeer om transfers, het gaat zelfs niet om taal. In werkelijkheid is er een Vlaamse natie ontstaan, dit betekent een netwerk van mensen die een gedeelde publieke opinie hebben. Deze publieke opinie wordt gedragen door Vlaamse partijen (er zijn geen Belgische partijen meer in het federale, noch in de deelstaatparlementen), door de media (er zijn geen Belgische media meer) en door sociologische contacten. Zo is het tekenend dat er nauwelijks noch huwelijken zijn tussen Vlamingen en Walen. Vlaanderen heeft een eigen parlement, een eigen regering en eigen instellingen; tegelijkertijd zijn zowat alle grote beroeps- en sportorganisaties gesplitst.

België zal niet "barsten", het zal - geleidelijk aan - verdwijnen, door een opeenvolgend proces van staats(her)vorming(en). De Franstalige partijen gaan trouwens mee in dit proces van geleidelijke afbouw van België. Tot nog toe is wat dat betreft grote vooruitgang geboekt, en ondanks alle moeilijkheden zijn er toch (nog niet-gestemde) deelakkoorden gesloten in 2008, die een goede uitgangsbasis vormen voor een verdere staatshervorming. Om structurele redenen - de economische crisis - kàn de federale overheid trouwens niet meer al haar taken dragen. Daarom zullen noodgedwongen meer bevoegdheden moeten afgedragen worden aan de deelstaten.

De staatshervorming van 2009-10 zal derhalve de sociaal-economische autonomie van de gemeenschappen uitdiepen en de fiscale autonomie van de gefedereerde entiteiten versterken. Wellicht zullen Vlaams-nationalistische partijen of zeer Vlaamsvoelende partijen (CD&V, N-VA, VB, LDD) steeds meer druk leggen (ze halen nu al tussen 45 en 60% van de stemmen). Een partij als de VLD, en de niet-Vlaamsonvriendelijke socialisten gaan trouwens mee in dit verhaal (Groen! is partijpolitiek niet relevant). De strijd van Belgischgezinden is nobel, maar is een achterhoedegevecht. De Belgische organisaties hebben geen massabeweging achter hen staan, geen denktanks enz.

Het streven naar een unitair België - electoraal volledig zonder betekenis - zal het Belgische desintegratieproces nog versnellen, vandaar ook dat gematigde, federalistische organisaties vertrekken vanuit een opstelling gebaseerd op de sociologische realiteit, vanuit de gewesten en gemeenschappen dus. Het knelpunt blijft uiteraard Brussel, maar eventueel kunnen hiervoor tussen Vlamingen, Walen, Brusselaars én de Europese instanties creatieve oplossingen aangereikt worden.