Slechts 8% stemt voor staatshervorming

Dit bewijst eens te meer wat de B.U.B. al zo lang zegt: de mensen stemmen niet voor meer "Vlaamse" autonomie en zeker niet in de eerste plaats:

DE STANDAARD

De crisis stuurde de kiezer bij regionale verkiezingen

* woensdag 07 oktober 2009
* Bron: belga
* Auteur: loa

BRUSSEL - De financiële crisis, de sociale zekerheid en werkloosheid waren, in die volgorde, waren de belangrijkste redenen voor zowel de Vlaamse als Waalse kiezers om voor een bepaalde partij te stemmen bij de regionale verkiezingen van 7 juni. Dat leert de Partirep-studie van vier universiteiten.

In Vlaanderen roept 32,9% van het kiespubliek de financiële crisis in als reden om voor een partij te stemmen. In Wallonië gaat het om 39,7%. Enkel Groen! en Ecolo hinken wat achterop: 21,3, respectievelijk 30,5% van hun kiezers noemen de crisis als belangrijkste stemmotivatie.

De sociale zekerheid komt op de tweede plaats met 22,3% in Vlaanderen (SP.A-kiezers zijn de uitschieters met 37,2%) en 15,7% in Wallonië (23,4% bij het PS-kiespubliek). Werkloosheid komt in de twee landsgedeelten met ongeveer 13% op een derde plek, enkel de N-VA-kiezers vinden dat thema duidelijk minder belangrijk (8,1%).

Wie een staatshervorming wil, stemt in Vlaanderen op N-VA. Roept gemiddeld 8,1% van het kiespubliek de staatshervorming als motivatie in, dan bedraagt het percentage bij die partij 23,5.

Groen! lijkt met een probleem te zitten. Gemiddeld vindt 6% van de Vlamingen milieu het belangrijkste thema, tegenover 46,3% van de Groen!-stemmers. De partij vist dus in een hele kleine vijver.

Het onderzoek werd uitgevoerd door de Vrije Universiteit Brussel, de Université Libre de Bruxelles, de K.U.Leuven en de Universiteit Antwerpen. Brussel werd om financiële redenen niet betrokken bij het onderzoek.

Gezien de verkiezingsresultaten van de BUB kun je moeilijk volhouden dat massa's kiezers tegen staatshervorming zijn...

Of krijgt de BUB zo weinig stemmen omdat ze in feite ook voor een staatshervorming is?

Wij zijn tegen staatshervormingen zoals die tot nog toe uitgevoerd zijn. De enige staatshervorming die wij willen is één die het centraal bestuur aanzienlijk versterkt, zonder defederaliseringen, met het oog op een unitair België. Uiteraard moet die democratisch geplebisciteerd worden (alle vorigen ook overigens).

Bruno wrote:

Wij zijn tegen staatshervormingen zoals die tot nog toe uitgevoerd zijn. De enige staatshervorming die wij willen is één die het centraal bestuur aanzienlijk versterkt, zonder defederaliseringen, met het oog op een unitair België. Uiteraard moet die democratisch geplebisciteerd worden (alle vorigen ook overigens).

Puik dat is u goed recht en nu op zoek naar al die stemmen, want zolang u niet verkozen wordt ???

U zanikt weer over een referendum maar nog altijd hebt u geen voorbeelden gegeven van referenda waardoor ihet n democratizche staten fundamentele problemen tot een goede oplossing zijn gekomen! het wordt tijd dat u wat geschiedenis gaat studeren...

De politici kunnen natuurlijk ook blijven aanmodderen door verder bevoegdheden te splitsen en het belastinggeld van de hardwerkende Belgen blijven opsouperen. Is dat uw alternatief?

In juli 1950 keerde Koning Leopold III , nadat de politici geen compromis hadden kunnen bereiken voor de oplossisng van de "koningskwestie" en na een referendum waarin de medestanders van de Koning de meerderheid hadden behaald, terug naar België. Daarop braken in Brussel en in "Zuid-België" rellen, stakingen en oproer uit. Resultaat: er vielen doden. Pas daarna bereikten de politici toch een politiek akkoord, dat dan wel bijzonder frustrerend was voor de onverwinnaars van het referendum en het begin is geweest van groeiende verdeeldheid tussen het Noorden en het Zuiden van het land.
Is DAT uw oplosssing?

Renaat wrote:

In juli 1950 keerde Koning Leopold III , nadat de politici geen compromis hadden kunnen bereiken voor de oplossisng van de "koningskwestie" en na een referendum waarin de medestanders van de Koning de meerderheid hadden behaald, terug naar België. Daarop braken in Brussel en in "Zuid-België" rellen, stakingen en oproer uit. Resultaat: er vielen doden. Pas daarna bereikten de politici toch een politiek akkoord, dat dan wel bijzonder frustrerend was voor de onverwinnaars van het referendum en het begin is geweest van groeiende verdeeldheid tussen het Noorden en het Zuiden van het land.
Is DAT uw oplosssing?

Dat was geen referendum. Dat was een plebisciet.

Renaat wrote:

U zanikt weer over een referendum maar nog altijd hebt u geen voorbeelden gegeven van referenda waardoor ihet n democratizche staten fundamentele problemen tot een goede oplossing zijn gekomen! het wordt tijd dat u wat geschiedenis gaat studeren...

1973: 98% van de Noord-Ieren stemt voor een toekomst binnen het Verenigd Koninkrijk
1975: 67% van de inwoners van het Verenigd Koninkrijk stemt voor een toetreding tot de EEG
1979: in een Zwitsers referendum stemt een meerderheid tegen de afscheiding van Jura, waarbij aan een gevaarlijke situatie (o.a. paramilitaire organisaties die reeds gevormd werden) een einde wordt gemaakt
1992: In een referendum worden de laatste resten van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime gesloopt
1999: Ondanks druk van Indonesië stemt 78,5% van de bevolking van de onderdrukte bevolking in Oost-Timor vóór onafhankelijkheid
1999: De meerderheid van de Australiërs verwerpen een republikeinse staatsvorm
2003: Een meerderheid van de Slovenen stemt voor een toetreding tot de EU
2005: 90% van de inwoners van Burundi stemt voor een nieuwe grondwet, daarbij een einde makend aan 40 jaar burgeroorlog
2006: 61,3% van de Italianen stemt tegen een federalisering van het land
2009: een meerderheid van de Zwitsers stemt in een referendum tegen het verbod op de bouw van nieuwe minaretten

Bruno wrote:

Renaat wrote:

U zanikt weer over een referendum maar nog altijd hebt u geen voorbeelden gegeven van referenda waardoor ihet n democratizche staten fundamentele problemen tot een goede oplossing zijn gekomen! het wordt tijd dat u wat geschiedenis gaat studeren...

1973: 98% van de Noord-Ieren stemt voor een toekomst binnen het Verenigd Koninkrijk
1975: 67% van de inwoners van het Verenigd Koninkrijk stemt voor een toetreding tot de EEG
1979: in een Zwitsers referendum stemt een meerderheid tegen de afscheiding van Jura, waarbij aan een gevaarlijke situatie (o.a. paramilitaire organisaties die reeds gevormd werden) een einde wordt gemaakt
1992: In een referendum worden de laatste resten van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime gesloopt
1999: Ondanks druk van Indonesië stemt 78,5% van de bevolking van de onderdrukte bevolking in Oost-Timor vóór onafhankelijkheid
1999: De meerderheid van de Australiërs verwerpen een republikeinse staatsvorm
2003: Een meerderheid van de Slovenen stemt voor een toetreding tot de EU
2005: 90% van de inwoners van Burundi stemt voor een nieuwe grondwet, daarbij een einde makend aan 40 jaar burgeroorlog
2006: 61,3% van de Italianen stemt tegen een federalisering van het land
2009: een meerderheid van de Zwitsers stemt in een referendum tegen het verbod op de bouw van nieuwe minaretten

Een mooi overzicht van geslaagde referenda.

Hier worden helaas alleen referenda gehouden over bruggen en parkings.

Hier worden gelukkig geen bindende referenda gehouden over politieke problemen.

U schrijft "1973: 98% van de Noord-Ieren stemt voor een toekomst binnen het Verenigd Koninkrijk

Waarom moesten de Britse pemier Thatcher en de Ierse premie FitzGerald dan in 1985 een akkoord ondertekenen waarin werd afgesproken dat Noord-Ierland bij het Verenigd Koninkrijk zou blijven, tenzij een meerderheid van de inwoners bij referendum zich zou uitspreken voor aansluiting bij Ierland?

The Anglo-Irish Agreement was an agreement between the United Kingdom and Ireland which aimed to bring an end to the Troubles in Northern Ireland. The treaty gave the Irish Government an advisory role in Northern Ireland's government while confirming that there would be no change in the constitutional position of Northern Ireland unless a majority of its people agreed to join the Republic.[1] It also set out conditions for the establishment of a devolved consensus government in the region.

The Agreement was signed on 15 November 1985 at Hillsborough Castle, by the British Prime Minister, Margaret Thatcher, and the Taoiseach, Garret FitzGerald.

At the Congress of Vienna (1815), the Jura was given to the canton of Berne. This act caused dissension. The Jura was French-speaking and Roman Catholic, whereas the canton of Bern was mostly German-speaking and Protestant. The people of the Jura region called for independence. After a long struggle, which included some arson attacks by a youth organisation Les Béliers, a constitution was accepted in 1977. In 1978 the split was made official when the Swiss people voted in favour of it, and in 1979 the Jura joined the Swiss Confederation as a full member. However, the southern part of the Jura region, which is also predominantly French-speaking but has a Protestant majority, opted not to join the newly-formed canton, and instead remained part of Bern. This area is now known as Bernese Jura. The word Jura, therefore, may refer either to Canton Jura, or to the combined territory of Canton Jura and Bernese Jura.

On creation, the canton adopted the title Republic and Canton of the Jura. Other cantons in Switzerland using the title "Republic and Canton" are Ticino, Canton Geneva, and Canton Neuchâtel. In each case the title asserts the autonomy of the canton and its nominal sovereignty within the Swiss Confederation.

Since 1994 the question of the Jura region has again been topical. In 2004 a federal commission has been proposing that the French-speaking southern Jura be reunited with the Canton of Jura, as the language question now seems to be more important than the denominational.

In Zuid-Afrika leidde het laatszte referendum niet tot een oplossing:
Reforms and negotiations to end apartheid led to a backlash among the right-wing white opposition, leading to the Conservative Party winning a number of by-elections against NP candidates. De Klerk responded by calling a whites-only referendum in March 1992 to decide whether negotiations should continue. A 68-percent majority of white voters gave its support, and the victory instilled in De Klerk and the government a lot more confidence, giving the NP a stronger position in negotiations.

Thus, when negotiations resumed in May 1992, under the tag of CODESA II, stronger demands were made. The ANC and the government could not reach a compromise on how power should be shared during the transition to democracy. The NP wanted to retain a strong position in a transitional government, as well as the power to change decisions made by parliament.

Persistent violence added to the tension during the negotiations. Violence was due to impatience for change on the part of those still living under repression, and also the intense rivalry between the Inkatha Freedom Party (IFP) and the ANC. Although Mandela and Buthelezi met to settle their differences, they could not stem the violence. One of the worst cases of ANC-IFP violence was the Boipatong massacre of 17 June 1992, when 200 IFP militants attacked the Gauteng township of Boipatong, killing 45. Witnesses said that the men had arrived in police vehicles, supporting claims that elements within the police and army contributed to the ongoing violence. When De Klerk tried to visit the scene of the incident, he was driven away by angry crowds, on whom the police opened fire, killing three.[114] Mandela argued that de Klerk, as head of state, was responsible for bringing an end to the bloodshed. He also accused the South African police of inciting the ANC-IFP violence. This formed the basis for ANC's withdrawal from the negoatiations, and the CODESA forum broke down completely at this stage.

The Bisho massacre on 7 September 1992 brought matters to a head. The Ciskei Defence Force killed 29 people and injured 200 when they opened fire on ANC marchers demanding the reincorporation of the Ciskei homeland into South Africa. In the aftermath, Mandela and De Klerk agreed to meet to find ways to end the spiralling violence. This led to a resumption of negotiations.

OOK NA HET REFERENDUM VLOEIDE ER DUS NOG BLOED!

Un commentaire très judicieux à propos de BDW sur La Libre Belgique:

* Le Dime - Etats-Unis
*
* 09.10.09 | 14h04

Le nobel ne lui sera jamais attribué.
il est à 100000000000000 km d'Obama.
Très petit esprit , rétrograde, branché sur le passé, myope....
C'est dommage parce que l'homme paraît sympa et lettré, mais il raconte l'histoire à sa manière.
Dans le monde entier on parle de Brussels, capital of Europe.
Détruire cette image pour qui? pourquoi?
une chance de voir sa région devenir
"waar de wereld thuis is"
C'est triste

Bruno schrijft:
"1975: 67% van de inwoners van het Verenigd Koninkrijk stemt voor een toetreding tot de EEG".

Dit is nu een schholvoorbeeld om aan te tonen dat het referendum de zaken niet oplost, maar ze juist moeilijker maakt. De uitslag van dit referendum is een enorme hinder voor de verdere uitbouw van de Europese Unie. Het heeft klaarziende Britse politici belet en belet ze nog steeds via onderhandelingen een gunstig resultaat te bereiken. Vooral door de minimalistische participatie van de Britten kan de Europese Unie nauwelijks verder uitgroeien tot een stevige politieke, economische en ook militaire macht.

Quote :

De kosten voor het organiseren van dit 'feest van de democratie' komen uit op 800.000 euro. Één van de grootste uitgavenposten is het verzenden van de kiesbrieven en aanstellingsdocumenten voor bijzitters. Dat bedrag wordt geraamd op 235.000 euro.

Jullie hebben het altijd over de kost van de federale staat (op een foute manier, maar dat is een andere discussie), maar de kost van referenda, dat is pas hallucinant. Voor ééééén beslissing, wbt 500 000 mensen: 800 000 euro. Doe dit maal 20 (zelfs nog meer, kost referendum in een stad is lager dan in een dorp), en maal het aantal beslissingen dat jullie via referenda willen nemen...

Dat slechts 8 % voor een staatshervorming stemt is FOUT. 8% laat hun keuze afhangen van staatshervorming, een helemaal andere kwestie, die bovendien logisch is in een tijd van crisis. Die 8 % toont overigens aan wat ik al eeuwen zeg: ook voor een unitair België of een verenigd België is de motivatie énorm laag! Onverschilligheid heerst en op het moment dat onverschilligheid troef is, moet men naar rationele argumenten kijken. Ikzelf ben zéééér groen gezind, maar laat mijn keuze bij de verkiezingen niet afhangen van het feit of ik Groen ben of niet.

En dan nog iets: alle Vlaamse partijen hebben figuren die regionaal gezind zijn, bijna al deze figuren hebben met verkiezingen gewonnen of beter gepresteerd dan hun partijgenoten (N-VA, VDB, Peeters).

Bruno schrijft:
"2005: 90% van de inwoners van Burundi stemt voor een nieuwe grondwet, daarbij een einde makend aan 40 jaar burgeroorlog"
Burundi was op dat moment, na een burgeroorlog, een staat onder UN-controle. Het referendum over de nieuwe grondwet was inderdaad een succes. Maar na 2006 ontstonden er, eens de UN-troepen weg, opnieuw grote problemen. Genocide en oorlogsmisdaden werden niet bestraft. De veiligheidsgaranties die door de regering aan de FLN-minderheid waren toegezegd, werden niet gerespecteerd. De Justitie functioneert er zeer slecht. Amnesty International signaleerde herhaaldelijk noodkreten over geweld, enorme criminaliteit, armoede. Het FLN bombardeerde in april 2008 Bujumbura. Burundi heeft het laagste bruto inkomen per hoofd in de wereld....[center]

Renaat wrote:

Bruno schrijft:
"1975: 67% van de inwoners van het Verenigd Koninkrijk stemt voor een toetreding tot de EEG".

Dit is nu een schholvoorbeeld om aan te tonen dat het referendum de zaken niet oplost, maar ze juist moeilijker maakt. De uitslag van dit referendum is een enorme hinder voor de verdere uitbouw van de Europese Unie. Het heeft klaarziende Britse politici belet en belet ze nog steeds via onderhandelingen een gunstig resultaat te bereiken. Vooral door de minimalistische participatie van de Britten kan de Europese Unie nauwelijks verder uitgroeien tot een stevige politieke, economische en ook militaire macht.

2/3de van de inwoners van het VK stemde pro-EEG en voor u is dat een hinder op Europese integratie?

Met ten minste 33 % tegenstanders bij vrije verkiezingen - geen stemplicht - is elke beslissing inzake Europa voor de Britse regeringen, conservatief of Labour, een waagstuk. Het referendum heeft de polarisatie tussen voor- en tegenstanders aangescherpt en tot immoblilisme geleid. De Engelse politiek topfiguren zijn in hun binnenste voorstander van grotere bevoegdheid voor Europa, maar door de polarisatie is een pragmatische benadering moeilijk.

Bruno schrijft: "1999: De meerderheid van de Australiërs verwerpen een republikeinse staatsvorm" .
Op te merken valt dat die meerderheid nauwelijks 54% van het aantal kiezers vormde. Grote polarisatie dus. Er zal ongetwijfeld binnen afzienbare tijd nog wel eens een situatie ontstaan waarin een minderheid van 46 % hetzelfde probleem opnieuw aan de orde stelt.

Bruno schreef: "2006: 61,3% van de Italianen stemt tegen een federalisering van het land"
In werkelijkheid gold het neen een hele reeks problemen: "Italy held a national referendum on 25-26 June 2006 on a package of constitutional-reform proposals introduced by the previous centre-right government of Silvio Berlusconi (which narrowly lost the general election of 9-10 April). The main proposals Italians were asked to vote on were:
– to give the prime minister the power to hire and fire ministers, dissolve parliament and determine the general direction of government policy
– to give Italy's regions the control over education, healthcare, law and order
– to reduce the powers of the president
– to give a dominant role to the chamber of deputies (the lower house of parliament, which at present has powers equal to those of the senate, the upper house)
– to turn the Senate into a federal body handling regional issues
– to reduce the number of senators from 315 to 252, and deputies from 630 to 500 (from 2016)

Zoals veelal het geval is, ging het de kiezers in dit referendum niet zozeer om de voorgelegde vragen, maar om hun emotie ten aanzien van de politieke actualiteit, in casu de persoon van Berlusconi. Zoals in 1968 het Franse referendum over de regionalisering in feite uitdraaide op een plebisciet over de persoon en het aanblijven of aftreden van president Charles de Gaulle.

Op te merlen valt dat het Italië thans al subnationale politieke structuren met "wetgevende" bevoegdheid kent: 20 regio's, waarvan 5 met speciaal statuut.